۱۳۹۱ فروردین ۲۱, دوشنبه

مهمترین خبرهای روز دوشنبه بخش دوّم / کنفرانس واشنگتن

همه ی آنچه تا کنون از کنفرانس واشنگتن بیرون آمده است در یکجا!
لازم به تذکر است که در لینک داده شده در مطلب زیر
در رابطه با گزارش مستقیم چیزی یافت نشد!



آغاز به کار کنفرانس واشینگتن

نیک آهنگ کوثر
با وجود اعلام خبر تعویق کنفرانس واشینگتن از سوی روزنامه کیهان، این نشست تا دقایقی دیگر در «جرمن‌تاون» در شمال imageواشینگتن آغاز به کار خواهد کرد. در بخش اول این کنفرانس که با نام «دکتر مهرداد مشایخی» فعال جمهوری‌خواه فقید برگزار می‌شود، دکتر میرسپاسی، آرام حسامی، آرش غفوری، خالد عزیزی، رویا طلوعی و علی افشاری در باره زمینه‌های تحقق دموکراسی در ایران و انتخابات برون مرزی و اصلاحات سخن خواهند گفت.این کنفرامس به طور مستقیم از «مردم تی‌وی» پخش خواهد شد.
بر خلاف اعلام روزنامه کیهان، کنفرانس واشینگتن در محل هتل همپتون جرمن‌تاون در بامداد روز شنبه برگزار می‌شود.
هزینه شرکت در این کنفرانس برخلاف کنفرانس‌‌های دیگر بر عهده برگزار کننده‌ها و شرکت کننده‌ها است. 
در حال حاضر، حسن شریعتمداری، مهران براتی، دکتر گنج‌بخش، رویا طلوعی، آرام حسامی، اسماعيل نوری علا، علی میرسپاسی و گروهی از شرکت کنندگان در اتاق جلسه حضور دارند.
گزارش‌های بعدی از این کنفرانس دو روزه تدریجا در خودنویس منتشر خواهد شد.
این کنفرانس به طور مستقیم از http://www.mardomtv.com/ پخش خواهد شد.






آغاز به کار کنفرانس «مهرداد مشایخی» - واشینگتن

نیک آهنگ کوثر
نیک آهنگ کوثر 
کاظم علمداری، حسن شریعتمداری
شهریار آهی
احمد باطبی
آرام حسامی، اسماعيل نوری علا
مهدی امینی، گنج‌بخش، مهران براتی
علی میرسپاسی






نقش سخن‌گو در گذار به دموکراسی؛ روش محوری یا فرد محوری؟

  نیک آهنگ کوثر

حضور در کنفرانس‌های سیاسی حداقل فایده‌ای که دارد، آشنایی بیشتر و بدون واسطه با دیدگاه‌های گروه‌های سیاسی و بررسی واکنش‌های نیروهای مقابل یا نزدیک به آن‌هاست. حتما می‌توان در این گردهم‌آیی‌ها یاد گرفت و چشم‌ها و گوش‌ها را باز کرد، اما می‌توان تاسف خورد که چقدر بیشتر می‌شد آموخت و آشنا شد و از این فرصت‌ها به خوبی استفاده نشده است. با این حال، تضارب بدون تعارف آرا و عدم تلاش برای رسیدن به یک تفاهم غیر واقعی و بررسی و نقد روش‌ها می‌تواند نشان دهد که کجای کار ایستاده‌اند و برای «گذار به دموکراسی» هنوز چقدر کار دارند و داریم. 
یکی از حرف‌های مطرح دیروز، جمع شدن اپوزیسیون حول محور «سخنگو» بود. اما آیا تعیین سخنگو بدون وجود یک دستور‌العمل، پلتفورم و مسوولیت‌پذیری کامل می‌تواند نتیجه‌بخش باشد؟ ممکن است برخی از سخنگو انتظار داشته باشند نقشی را ایفا کند که مثلا سخنگوی نیروهای مخالف قذافی ایفا می‌کرد. ممکن است گروهی سخنگو را فقط بیان کننده حرف‌های برآمده از هیات امنا یا شورا یا کنگره بخواهند. این که سخنگو، برآیند یک جمع بزرگ و متکثر باشد و بر اساس خواست آنها عمل کند، احتمالا زمانی می‌تواند موثر باشد که بر پایه قاعده‌ای کلی و قوانینی درونی او را انتخاب کرده باشند. به عبارت بهتر، روش از خود فرد اهمیت بیشتری داشته باشد.
البته این مساله برای بسیاری از ما ایرانیان عشق «کاریزما» اندکی دردناک است.
به نظر من، بسیاری از ما ایرانیان نیاز به گذاری جداگانه داریم! گذار از «کاریزما» به «روش». این البته اعتقاد من است و می‌تواند اشتباه هم باشد، اما اینکه برخی اعضای اپوزیسیون فکر می‌کنند که اگر مثلا از سی سال پیش، اطراف یک نفر جمع می‌شدیم و همه مشکلات حل می‌شد، نشان از این دارد که هنوز خیلی کار داریم! مگر ۳۳ سال پیش بسیاری دور یک نفر جمع نشدند و نتیجه‌اش را هم ندیدند و ندیدیم؟ از کجا معلوم که باز هم جمع شدن اطراف یک نفر منتهی به وضعیتی مشابه نشود؟
تا زمانی که نظارت قوی و قاعده‌ای منطقی نباشد، هر کسی می‌تواند خیلی سریع راه را گم کند!
اینکه برخی تلاش می‌کنند فردی هرچند با صلاحیت را علم کنند تا بلکه اپوزیسیون دارای سخنگویی باشد و یک گروه بزرگ نمایندگی کند، حتما می‌تواند نتایج مثبتی داشته باشد، اما آیا باید چارچوبی برای او ترسیم کرد؟ 
شاید پیشنهاد کلی برگزاری انتخابات برون مرزی آزاد برای تشکیل یک مجموعه بزرگ‌تر و انتخاب سخنگو از دل این مجموعه که عملا نماینده «هیات امنا» بر پایه «قاعده» و «روش» مصوب باشد، گذار از «فرد» محوری به «روش» محوری باشد. باید دید که کسانی که تحمل انتخاب کاندیداهای دیگر را ندارند تا چه حد در قبال این مدل و یا مدل‌های دیگر مشارکتی، تن به نظر جمع می‌دهند؟





عکس‌هایی دیگر از کنفرانس «مهرداد مشایخی»

نیک آهنگ کوثر
نیک آهنگ کوثر 
علی افشاری، محمد تهوری
خالد عزیزی
مهران براتی
فاطمه حقیقت‌جو






گزارش تصویری دیگری از کنفرانس «مهرداد مشایخی»

نیک آهنگ کوثر
نیک آهنگ کوثر 
حسن شریعتمداری
شهریار آهی
کاظم علمداری
امیرحسین گنج‌بخش، محسن نژاد
آرام حسامی
آرش غفوری
فاطمه حقیقت‌جو
آرام حسامی، آرش غفوری، فاطمه حقیقت‌جو
محسن سازگارا

جواد خادم
کیانوش سنجری
شهره عاصمی





و باز هم عکس‌هایی از کنفرانس «مهرداد مشایخی»

نیک آهنگ کوثر
نیک آهنگ کوثر 
غایبین
طلوعی
آهی
براتی
باطبی
گنج‌بخش
سازگارا، حقیقت‌جو
جواد خادم
مهتدی
حریری، صف‌سری، پورزند
خادم، شریعتمداری، نوری‌علا، صف‌سری
شریعتمداری
سیامک دهقان‌پور



کنفرانس واشینگتن و راه‌های پیش رو

image
اگر انتظار داریم که همه چیز اپوزیسیون ایرانی خارج از کشور ایده‌آل باشد، یک جای کار خودمان معیوب است! ما ده‌ها که صدها نفر مدعی داریم که هر یک برای خود آرزویی دارد از جمله رهبری! شاید بسیاری هر روز که در آینه به خودشان نگاه می‌کنند، سیمای رهبری آینده ایران‌زمین را در وجود پر افتخار خود می‌بینند! اما باور کنیم که قرار نیست همه رهبر باشند و احتمالا بسیاری باید نقش تسهیل کننده، مذاکره کنند، برنامه‌ریز، مشاور، طراح و ...را بر عهده بگیرند تا بلکه بخش بزرگ یا همه نیروها به هدر نرود! کنفرانس دو روزه واشینگتن که به یاد زنده‌یاد مهرداد مشایخی تغییر نام یافت، محل انعکاس طرح‌هایی بود که شاید در مسیر گذار به دموکراسی موثر باشند. بسیاری آمدند، و البته تعدادی هم تا هتل «کراون پلازا» آمدند و به محل کنفرانس تشریف نیاوردند! خب، اگر کسی قرار است روزنامه‌نگار باشد، به همان عنوان می‌آید به کنفرانس و انتظار ندارد به عنوان فعال سیاسی از او برای حضور در کنفرانس واشینگتن دعوت کنند...ولی امان از فعالیت سیاسی با روزنامه‌گاری با سالاد فصل اضافه!
کنفرانس واشینگتن در اجرا نکات مثبتی داشت و البته مشکلاتی! همین که مهمانان، میزبان خودشان هم بودند و هزینه‌هایی را متحمل، جای تقدیر داشت. اگر کنفرانس مهم بود و شرکت در آن قابل اعتنا، باید پول بلیت خودت را خودت می‌دادی و هتل را هم خودت می‌گرفتی و از طرحی که داشتی دفاع می‌کردی. مثل کنفرانس‌های گداپرور جمهوری اسلامی و سازمان تبلیغات و غیره نبود که از پول مردم خرج مهمانان کنند...کیهانی‌ها که این چیزها را نمی‌فهمند طفلکی‌ها...
کنفرانس نشان داد که اپوزیسیون یا حداقل بخشی که دیدیم چه تحملی دارد، وقتی آرش غفوری با اطمینان به نفس از مدل «اصلاحات» دفاع می‌کرد، کسی کمپین راه نیانداخت. انتقادها از روی ادب و تحمل بود. یعنی فکر نمی‌کنم خود آرش نیز انتظار چنین برخوردی را داشت!
کنفرانس محل آشنایی با چهره‌هایی بود که شاید در حالت عادی با سو تفاهم به هم می‌نگریستند اما بعد از گپ و گفت می‌توانستند ببینند که مجموعه نقاط مشترک می‌تواند بیشتر از نقاط تضاد و دوری باشد.
کنفرانس اما نشان داد که ممکن است بدون نظارت و سخت‌گیری، دوستان دموکراسی خواه به وادی پنهان‌کاری بیافتند.
کنفرانس نشان داد که طرح و پروژه نوشتن،  اندکی کار حضرت فیل است!
کنفرانس نشان داد که نگاه همه ما به مساله تمامیت ارضی یکسان نیست و خیلی از ما نمی‌خواهیم وضعیتی مشابه عراق پیدا کنیم!
کنفرانس نشان داد که ...



میرسپاسی: تحقق دموکراسی جبری و قابل پیش بینی نیست 

 نیک آهنگ کوثر

image
امروز کنفرانس «مهرداد مشایخی»، دکتر علی میرسپاسی، استاد دانشگاه نیویورک بود. میرسپاسی در باره زمینه تحقق دموکراسی با در نظر گرفتن پیش‌فرض‌هایی گفت: «تحقق دموکراسی جبری و قابل پیشبینی نیست.
 میر سپاسی گفت: «مدرنیته شاهد اشکال مختلفی است که غیر دموکراتیک، ضد دموکراتیک و حتی برای فرا رفتن از دموکراسی بوده است. راه ما برای تحقق دموکراسی نمی‌تواند بر این اساس باشد که نیروهای تاریخی ما را به دموکراسی برسانند. پیشفرض این است که دموکراسی فقط به دلایل تاریخی به وجود نمی‌آید.»
دکتر میرسپاسی در باره پیش‌فرض دوم خود گفت: «قبول پیش‌فرض دوم نباید باعث شود که دموکراسی را خیلی بدانیم و نتیجه تفکر فلاسفه بدانیم. اینکه تقدم بدهیم تفکر دموکراسی را به خود دموکراسی، ماندن در مباحث متافزیکی است و باطل.»
میرسپاسی همچنین در باره رابطه نهاد دینی گفت که پدیده‌ای عرفی است که می‌تواند به دموکراسی کمک کند
این استاد دانشگاه در باره نسبت روشنفکران با دموکراسی گفت: «بر خلاف تصور، روشنفکران نه از نظر مادی و جامعه شناختی لزوما خواهان تحقق دموکراسی هستند و نه در تجربه تاریخی در ۳۰۰ سال گذشته به نوعی خصومت با دموکراسی داشته‌اند. معمولا شیوه سازماندهی سیاست در جوامع  غیر دموکراتیک ناشی از کار روشنفکران بوده است.»
میر سپاسی در باره اهمیت توجه به خواست اقشار جامعه گفت: «بایستی توجه کنیم که چه اقشاری در جامعه وجود دارد که زندگی شان را بهتر می‌کند؟ بدون توجه به مردم عادی ایران نمی‌توان خواستار دموکراسی شد. دموکراسی بدون تعاون اجتماعی عملی نیست. گروه‌های متضاد همدیگر را قبول کنند. گروه‌های سکولار که دموکراسی می خواهند و گروه‌های مذهبی باید با هم کار کنند و عمیقا به هم اعتماد کنند.»
میرسپاسی در پایان با تاکید بر اهمیت رقابت سیاسی گفت: «در سیاست بحث فقط بحث قدرت است اما در بحث سیاسی، امر قدرت در رقابت سیاسی است. در رقابت سیاسی نمی‌توان شرط گذاشت. پیش شرط گذاشتن برای ورود به پروسه سیاسی، از بین بردن رقابت سیاسی است.»