سال زیبا
بخش اول : بحث منطقه
خیزش تونس سرآغاز خیزش شگفت انگیز جهان عرب در منطقه "خاورمیانه بزرگ" از شمال آفریقا تا خلیج فارس بود . خیزشی که برق خیره کننده اش ، سال 2011 میلادی را سراسر نورافشان کرده و بسا بسا چشمهای ظاهر را خیره و چشمان بصیرت را نابینا کرده و خواهد کرد . در آنجایی که خیل روشنفکرانی چند ، هم عرض توده ها به تقدیس جنبشهای خودبخودی نشسته اند و نوید پیروزی انقلاب و بهروزی خلق را می دهند ، می خواهم که لختی بیاسایم و گامی به پس بگذارم و آنگاه در خارج از حیطه نور کورکننده به تماشای صحنه بنشینم . نه صرفا بخاطر تحلیل صرف آنچه که می گذرد که بیشتر برای درس گیری از روند تغییرات در بیرون از ایران در راستای انقلاب در درون ایران . چرا که روند کنونی تغییرات درمنطقه خاورمیانه و شمال آفریقا تا آنجایی که به طرح استراتژيک "خاورمیانه بزرگ" و بازی قدرت در بالا برمی گردد ،نه تنها جدای از پروسه تغییر در ایران نبوده و نیست که اساسا درارتباط ارگانیک با آن نیزمی باشد .
ابتدا می خواهم که دو حیطه را از یکدیگر جدا کنم . چرا که بسیاری از کج فهمی ها و سوء تفاهمات در دنیای ما حاصل درهم ریختگی مرزها و در هم آمیختگی حیطه هاست . برای فهم منظورم مثالی می زنم . فرض کنید که شما می خواهید مقوله ای بنام دین را تحلیل و تفسیر کنید . برای آنکه درک درستی از دین به مفهوم کلی آن بدست آورده شود ، باید ابتدا به ساکن حیطه آن مشخص گردیده و درهمان کادر هم به تحلیل دین نشسته شود . حیطه دین ، حیطه ایست فلسفی که موضوع آن پاسخ به چرایی ها و باید و نبایدها و شاخص کردن خوب و بدهاست . هیچ ربطی به مقولات علمی ندارد .اگر این مشخص باشد دیگر کسی نه بدنبال رد دین با اتکاء به داده های علمی می رود و نه کسی زحمت اثبات دین از این طریق را به خود می دهد . چرا که موضوع علم پاسخ به چگونگی ها و متکی به تجربه است و تشریح و اتکای دین بر باوراست و تبیین که اینهم اساسا موضوع فلسفه هست. یعنی که دین در یک کلام اثبات کردنی نیست ، باورکردنی است . یعنی که اگر این دو حیطه از هم جدا گشته بودند دیگر نه آن پزشک پوزیتیوست معروف در قرون گذشته بدنبال اثبات خدا در زیر چاقوی جراحیش سرگردان همی گشت و نه فلان پرفسور مصری عمرخود را درجهت اثبات دین مقدس از طریق کشف نظم معجزه آسای ریاضی ! میان آیات قرانی به هدر می داد . درسیاست هم جز این نیست .
من خود در آغازعروج فتنه سبز نیز به همین جداسازی حیطه ها با جدیت همت گماشتم . در آنجا نیز حیطه سیاست را از حیطه خیابان جدا کرده بودم . معتقد بودم که درعین حالی که در حیطه خیابان ، از هرگونه اختلاف با بدنه "جنبش سبز" ، باید اکیدا پرهیز گردد اما درحیطه سیاست ، پرچم "جنبش سرخ" را باید که به هر قیمت از آغشتگی به لجن اصلاح طلبی سبز بدور نگه داشت . چرا که درشرایطی که بدنه بالفعل"جنبش سبز" در خیابان ، نیروی بالقوه "جنبش سرخ" بود ، برعکس آن درصحنه سیاست ، هرگونه نزدیکی عناصر آلوده و فرصت طلب منتسب به "جنبش سبز" به کادرهای "جنبش سرخ" ، به مانند سمی مهلک در تار و پود بدنه آن رسوخ کرده و آنرا فلج می ساخت . آنجا در خیابان ، برجسته کردن اختلافات چپ روی بود و اشتباهی محض درحالیکه اینجا در سیاست ، پوشانیدن تمایزات و مشخص نبودن پرچم ، راست روی هست و دنباله روی . حیطه ها اگر در این فتنه جدا نمی گشتند آنگاه مرزها درهم آمیخته می شد و مبلغان ترسان مسالمت جوی ضد خشونت در درون اسب تروای اصلاح طلبی و ساخت و پاخت از بالا به جولان در جبهه مبارزه و انقلاب مشغول بودند .
در اینجا هم به جز این نیست . در این سال زیبا نیز ما با دو حیطه مجزا سر و کار داریم . دو حیطه ای که قانونمندیهای حاکم بر آنها نیزهیچ شباهتی به یکدیگرندارند . حیطه بالا یعنی حیطه سیاست تجاوزکار ، توطئه گر، جنایتکار ، طراح و دولت ساز ! یعنی همان سیاست بی پدر و مادری که شاخص راهنمایش "سود" است و فقط "سود" آنهم به هرقیمت . همان سیاست ضد اخلاق و ضد ارزش و در یک کلام سمبل دریافت کنندگی محض و ... حیطه پایین یعنی حیطه خیابان ، خیابان غرقه به خون ، یعنی حیطه خلقهای مشتاق تغییر ، حیطه اشکها و لبخندها و آمال و آرزوها . نماد پرداخت کننده گی در همیشه تاریخ با دشنه خیانتی در پشت . بدون رهبری ، دولت ستیز اما بی هیچ آلترناتیوی از خود و از میان خود !
جدا کردن حیطه ها و جدا دیدن تفاوتها کمک می کند که درعین تحسین و حمایت آنچه که در خیابان می گذرد ، با چشمانی باز از آنچه که در بالا و در مناسبات و محاسبات کانونهای قدرت جهانی نیز می گذرد غافل نماند .
طرح "خاورمیانه بزرگ"
هفت سال پیش در مطلب مفصلی بنام "چشم انداز" به بررسی اجمالی طرحی پرداخته بودم بنام "طرح خاورمیانه بزرگ" . این طرح استراتژيک که عناصرکلیدی آن در اواخر دهه هشتاد و اوایل دهه نود میلادی و در دوران فروپاشی اتحاد شوروی تئوریزه گشته و برای آن یک پریود زمانی 25 ساله هم درنظرگرفته شده بود ، عملا در 11 سپتامبر 2001 و با توطئه جنایتکارانه "جناح بازها " کلید خورده و به رهبری نئو کانها به مرحله اجرا درمی آید . این طرح که درمرکز استراتژی کلان تری بنام استراتژی "جهان تک قطبی" قراردارد ، تاکتیک محوری تحقق استراتژی مذکور بوده و به همین اعتبار نیز اهمیت استراتژیک دارد . یعنی شکست و پیروزی آن ارتباط ارگانیک با شکست و پیروزی خود کلان استراتژی "جهان تک قطبی" دارد .
هدف نهایی این کلان استراتژی ، شکست چین و کنترل قدرتهای جهانی نظیر فرانسه ، انگلستان ، روسیه ، آلمان ، ژاپن و قدرتهای منطقه ای مثل برزیل ، هند ، ترکیه و ایران است . انرژی ، ابزاراین کنترل بوده و حاکمیت تنها ابرقدرت برمنابع انرژی ، از اهداف استراتژیک به شمار می آید . "طرح خاورمیانه بزرگ" راهکار "جناح بازها" درجهت تحقق اهداف فوق می باشد . شاخص پیروزی این طرح ، به قدرت رسیدن " لیبرال دمکراسی" در خاورمیانه بزرگ است . عناصرتشکیل دهنده این طرح ، بسیار پیچیده و ابزارهای مورد استفاده آن تماما مدرن ، انسانی و ترقیخواهانه ! می باشند . هدف اعلام شده آن نیز مبارزه با سیستمهای استبدادی و دیکتاتوری های غیرمنتخب و حمایت از دمکراسی هاست. آیا ازاین بهترهم می شود ؟ ! می بایستی که از مبارزات مردم در "جوامع بسته" تحت حاکمیت مطلقه فقها و سلاطین و جمهوریهای سلطنتی ! حمایت سیاسی و نظامی شده و از طریق انقلابات ! مخملی ، راه برای حاکمیت استراتژيک " لیبرال دمکراسی" در خاورمیانه بزرگ آماده گردیده و درنهایت نیز همه جوامع بشری "باز" شده و درهایشان بروی حرکت آزادانه و بلامانع سرمایه کلان گشوده شود .
با این تفاصیل تلاش لازم برای شناخت این طرح و کشف شیوه های مناسب برخورد با آن برای نیروهای انقلاب دمکراتیک مردم ایران به باورمن از یک نقش و اهمیت مبنایی برخوردار است . به غیرازاین نیروهای فوق الذکر ، یا بی تعارف تبدیل به مهره های شطرنج بازی غولها می شوند و یا از صحنه مداخله در روند تحولات در راه ، عملا کنار گذاشته می شوند . راه سومی نیست . پیش از ورود به بحث اما ، اشاره ای کوتاه به بخشی از "چشم انداز" خالی از فایده نیست حداقل برای خودم ! که مجبور به تکرار آنچه که قبلا نوشته ام نباشم :
" ... بررسی اين طرح پيچيده و شناخت اهداف استراتژيک آن ، جايگاه ويژه ای را در برخورد درست با "گلوباليستها" و مقاومت استراتژيک در مقابل تجاوز آنان ، تشکيل داده و افقهای تازه ای را در مقابل نيروهای انقلابی منطقه می گشايد . پيچيدگی اين طرح به حدی است که با کوچکترين اشتباهی از سوی نيروهای انقلاب ، هم زمينه خورده شدنشان بسيار آسانتر است و هم امکان بسيج نيروييشان بسيار سختتر ! شعارهای " گلوباليستها" چنان انتخاب شده اند که درصورت پيچيده نشدن نيروهای انقلابی و ساده ماندنشان ، بسرعت خلع شعار شده و عنصراجتماعی را دردامن راديکاليسم بنيادگرا رها می سازند . و کيست که اندکی با الفبای سياست آشنايی داشته باشد و نداند که خلع شعارشدن بسا خطرناکتر و موثرتر از خلع سلاح شدن می باشد !
هم اکنون جامعه ما و نيروهای سياسی آن، خواه ناخواه درمعرض چنان گردبادی قراردارند که می رود تا بسياری ازمناسبات طراز قديم را در جهت منافع استراتژيک تنها ابرقدرت موجود و در راستای تثبيت "حکومت واحد جهانی" ، برهم زده و مفاهيم و نرمهای متعارف در سياست بين الملل را از نو تعريف نمايد .
اين بار اما شرايط بسی پيچيده تر از دورانهای قبلی است . چرا که اينبار دزد با چراغ آمده است ! اينبار "امپرياليسم" قبلی و " گلوباليسم " فعلی تنها با ناپالم و بمبهای اتمی بزرگ و کوچک و جنايت و کشتار و تجاوز به ميدان نيامده است . از آنها مهمتر با کوله باری از اميد و رويا به نجات خلقها آمده است ! آمده تا خلقهای تحت ستم را از زير سم ستوران ديکتاتورها برهاند ! "دمکراسی" در خورجين دارد و "جامعه مدنی" در آستين ! آمده تا حقوق پايمال شده بشرافغانی و عراقی و ايرانی را از غاصبان درحاکميت اعاده کند !!
1ـ دمکراسی
دمکراسی ، پرقدرت ترين ابزار استراتژيک " گلوباليستها " در پروسه درازمدت " جنگ جهانی چهارم" و در ميدان اصلی جريان يافتن آن يعنی " منطقه خاورميانه بزرگ" می باشد ! در اين رابطه به اعتقاد من آمريکاييها بسيارجدی هستند واصلا شعار نمی دهند !
دراينجا بلافاصله اين سوال مطرح می شود که چگونه چنين چيزی امکانپذيراست ؟ تبهکارانی که درطول عمردويست سيصد ساله شان به اندازه يک تاريخ ، جنايت و وحشيگری را با خود حمل می کنند و يادآوری نامشان در خاطره بشرسرکوب شده و مورد تجاوز قرار گرفته آگاه ، تداعی ستم و تجاوز و جنگ و برده داری و نسل کشی بوده و سياست غالبشان در دوران جنگ سرد ، اساسا حول حمايت از نظامهای ديکتاتوری می چرخيده است ، با کدامين نور که به قلبشان تابيده، کمر به نجات خلقهای تحت سلطه جهان ، از زير سم ستوران ديکتاتورهای "غير منتخب" ! بسته و لباس نجات دهنده برتن کرده اند ؟
واقعيت آنست که بدون شناخت درست ويژگی های "جنگ چهارم" و آماجهای مترتب بر آن ، فهم ابزارهای مورد استفاده در اين نبرد پيچيده ، بسادگی ميسر نيست ! عنصرغالب دراين جنگ نه عنصر نظامی که عنصر فرهنگی است . برهمين اساس هم هست که تئوری "نبرد تمدنها" توسط ساموئل هانتینگتون نظريه پرداز "جناح بازها" ، سالها پيش از" يازده سپتامبر" طراحی وعرضه میگردد .
در اين راستا ، تهاجمات نظامی تنها يک نقش حاشيه ای را ايفا می کنند و نه بیشتر ! هدف اشاعه و تثبيت"فرهنگ برتر" و جاانداختن سيستم ارزشی يکسان درميان مردم جهان به مثابه ستون اصلی و ضرورت بنيادين تشکيل"حکومت جهانی واحد" و آخرين پله نردبانی است که پله های پايينتر آن يعنی ايجاد پايتخت جهان درنيويورک ، پارلمان جهان تحت نام "سازمان ملل متحد" ، بدنبال " جنگ جهانی اول "... و بنيانگذاری ارتش واحد جهانی تحت نام "ناتو" و سيستم بانکی واحدی بنام "بانک جهانی" و تمرکز سياست واحد پولی دنيا در کادر "صندوق بين المللی پول" و خلاصه قوه قضاييه واحد جهانی تحت عنوان دادگاه بين المللی لاهه و "تريبونال" و پليس بين المللی محصول و دستاورد دو جنگ جهانی ديگرمی باشند . به اين می گويند : نظم نوين جهانی
نگاهی به پشت اسکناس يک دلاری آمريکايی بياندازيد ! به زبان لاتين جمله novus ordo seclorum را می توان بوضوح بر روی آن تشخيص داد ! به فارسی دری می شود " نظم نوين سکت برگزيده " ! طرح ده سال و بيست سال اخير نيست ! در اين رابطه در حوالی پايان جنگ اول خليج فارس موسوم به جنگ کويت ، يکی از روزنامه نگاران هوادار "جرج بوش پدر" از وی خواستار توضيح نظم نوين جهانی می شود . پاسخ او بدينگونه است :
it is quite simply , wath we say , goes !!
چيز ساده ای است ! ( یعنی ) هر چه ما بگوييم ، انجام شود !
برای اينکه خلقهای جهان اين چيز ساده ! را بفهمند ، ابتدا بايستی بتوانند به زبان واحدی مکالمه کنند از آن مهمتر برای جاافتادن اين نظم نوين ، "سيستم ارزشی واحد " و "فرهنگ واحدی" نيز ضروری می باشد که ازنان شب هم واجبتر است !
" پطرس غالی" دبيرکل سابق سازمان ملل متحد درنقش رياست انتصابی پارلمان واحد جهانی در اين رابطه اينگونه رهنمود می دهد :
ما بايستی همگی تلاش کنيم يک فرهنگ جهانی واحد بوجود آوريم و همگی دارای آن فرهنگ گرديم .
بردن اين فرهنگ واحد به ميان جوامع بشری فقط در شرايطی امکان پذير است که اين جوامع ، "باز" گردند ! آنگونه که امکان تغيير" سيستم ارزشی" جامعه بسته، از طريق تسلط بر سسيتم رسانه ای يا " مديای آزاد " ! وجود داشته باشد . اينجاست که وجود نظامهای استبدادی باقيمانده از دوران جنگ سرد ، درتناقض با اين ضرورت قرار می گيرند ! درآن دوران بدليل وجود "قطب متقابل"، مقابله با تهديد خارج شدن کشورهای متعلق به بلوک غرب بدنبال يک انقلاب اجتماعی يا سياسی و پيوستن آنها به بلوک شرق نيازمند حاکميت نظامهای ديکتاتوری بود . اين نظامهای ديکتاتوری علیرغم آنکه بهترين آلترناتيو دوران جنگ سرد برای هر دو بلوک درجهت کنترل جامعه بودند با اينحال تهديدات خاص خودرا نيزبه همراه داشتند .
بزرگترين تهديد اين نظامها ، تبديل جوامع تحت سلطه به جوامع مستعد انقلاب بود . همين تهديد جدی نهايتا سياست جديد امپرياليستها در کشورهای وابسته به خود را بدنبال داشت که توسط يک تشکيلات فراماسونری بنام "کميسيون سه جانبه " تحت رهبری يک يهودی عضو ارشد "جناح کبوترها " بنام برژينسکی تئوريزه گرديده و دربرخی ازآن کشورها مثل فيليپين ، ترکيه ، شيلی و نهايتا ايران نيز به مرحله اجرا درآمد . اساس اين طرح براين بود که با توجه به شدت و حدت تضادهای موجود در جوامع تحت سلطه ديکتاتوريهای وابسته به امپرياليسم ، اين جوامع تبديل به بشکه های انفجاری شده اند که با تنها جرقه ای تماما به آتش کشيده خواهند شد . برای جلوگيری ازاين انفجاراجتماعی بايد سياستهايی را در پيش گرفت که روند تحولات اين جوامع به تعبير برژينسکی ، از مسير هرج و مرج ( بخوانيد انقلاب) به مسير تحولات منطقی و قابل کنترل ( بخوانيد رفرم ) انداخته شود . بدين منظوراين جوامع بيش ازهرچيز به "سوپاپ اطمينانی" نياز دارند که بخارهای خطرناک حاصل ازبه تعارض کشيده شدن تضادهای اجتماعی را به بيرون جامعه هدايت کرده و جامعه را در مقابل تهديد يک انقلاب اجتماعی مصون کند . سياست معروف حقوق بشر کارتر ، در واقع همان پروژه اجرايی محصول رهنمودهای "کميسيون سه جانبه" بود .
تهديد ديگرنظامهای ديکتاتوری ، متوهم شدن ديکتاتورها و سرکشيهای گاه و بيگاه آنان و سهم بيشتر خواستن آنها هست ! علاوه بر آن يکدستی اجباری جامعه بدليل ماهيت استبدادی حاکميت ، خود به خود راه را بر ورود " عناصر فرهنگی" بيگانه می بندد و اجازه باز شدن" جامعه بسته " را نمی دهد . کفری که در قاموس "گلوباليسم" بخشودنی نيست !
انقلاب انفورماتيک و پايان جنگ سوم
شکست اتحاد شوروی و انقلاب عظيمی که در پهنه ارتباطات در سالهای پايانی هزاره دوم ميلادی رخ داد ، تمامی معادلات طراز قديم را روانه زباله دانی تاريخ کرد . از يکسو با برچيده شدن بساط " جهان دوقطبی" و حاکميت بلامنازع تک ابرقدرتی بر جهان ، تهديد خروج جوامع تحت سلطه و خزيدن آنها به قطب مقابل ، اساسا موضوعيت خود را ازدست داده و به تبع آن نظامهای استبداد فردی حافظ منافع امپرياليسم نيز کارکرد خود را تماما ازدست می دهند تا جايی که خود اين نظامها به دلايلی که در بالا ذکرکردم ، در تقابل با سياستهای " گلوباليستها " قرار می گيرند . از سوی ديگر ، انقلابی که در پهنه ارتباطات صورت می گيرد ، همراه با خود دو پديده جديد را وارد معادلات طراز نوين کرده که قانونمنديهای حاکم بر تحولات اجتماعی را زير و رو می کند ! ويژگی اساسی اين دو پديده که اولی " ماهواره" و دومی " اينترنت " نام دارد اين است که مرزهای جغرافيای سياسی را به سادگی درنورديده و تک تک آدمها را مستقيما و بلاواسطه مخاطب قرار می دهد .
با اتکاء به ايندو پديده و با داشتن امکانات نامحدود مالی ، بشرط بازشدن جامعه بسته ، می شود براحتی حزب و سازمان و چهره درست کرد ، به ميان مردم برد ، امکانات در اختيارشان گذاشت و برايشان تبليغ کرد . ارتباطات ضروری سياسيشان را تامين کرد و رقبای سياسيشان را چه با اتکاء به قدرت نظامی حاضر و آماده در بيخ گوششان و چه با فشارهای سياسی و تبليغاتی از ميدان بدر کرد و نهايتا هم دريک انتخابات کاملا دمکراتيک ! مزدوران خود را برروی کار آورد .
"حاکميت منتخب مردمی" که برخلاف نظامهای استبدادی بقول " بوش پسر" نامنتخب موجود ، از مشروعيت رای مردم نيز برخوردار بوده و قراراست که تهديد هرانقلابی را از راههای کاملا دمکراتيک ! برای هميشه خنثی نمايد ! ضمن اينکه بسيار ساده تراز يک ديکتاتوری مادام العمر ، می توان از شر يک رئيس جمهورسرکشی که حداکثر دو دوره بيشتر نيز نتواند برسر کار بماند ( تاکتيکی که در خود آمريکا نيز پياده شده است ) راحت شده و او را با احترام تمام ، روانه خانه کرد !
2ـ حقوق بشر
جرج بوش ( پدر) در اول فوريه 1992 ، طی يک سخنرانی در مجمع عمومی سازمان ملل متحد می گويد :
قوانين ملل متحد ، می توانند حقوق ملی را از اعتبار بياندازند .
طرح اين مقوله از جانب وی به مفهوم قرار دادن قوانين مصوبه ملل متحد درجايگاه " قانون اساسی" حکومت واحد جهانی است که قوانين اساسی ديگر در درون حکومتهای ملی می بايست در چارچوب آن تصويب و به اجرا گذاشته شده و در تناقض با آن قرار گرفته نشوند . ملل متحدی که تنها در شرايط تحقق "جهان تک قطبی"، می تواند در جايگاه واقعی خود به مثابه" پارلمان جهان"، کاربرد داشته باشد . دراين رابطه ابزار "حقوق بشر" ازهمان مقولاتی است که با استفاده از آن می توان نه تنها" حقوق ملتها" را از اعتبار انداخت که حمايت همان ملتها را نيز پشتوانه سلب حاکميت ملی قرار داد !
حقوق بشر، دومين سلاح استراتژيک "گلوباليستها " در پروسه جنگ چهارم می باشد . دامنه اين حقوق ! نه تنها شامل بشر به صفت فردی می شود ، بلکه اضافه بر گروههای سياسی و اقليتهای قومی ومذهبی ، گروه بنديهای اجتماعی گوناگون از جمله همجنس بازها را نيز شامل می گردد . بديهی است که حمايت از اين "بشر" متناسب با نيازهای مشخص مرحله ای " گلوباليستها " و در نقاط مشخصی از جغرافيای سياسی جهان ، صورت گرفته و عليرغم جهانشمول بودنش ، درهمه جا و بطور يکسان احساسات انساندوستانه ! آنان را جريحه دار نمی کند .
در اين رابطه دولتهای ملی ، حق جلوگيری از فعاليتهای افراد وتشکلهايی را که برعليه منافع ملی اقدام می کنند را نيز نداشته و با چماق زيرپا گذاشتن حقوق انسانها يا به عقب نشينی وادار می شوند و يا در صورت مقاومت بايستی به انتظارعواقب ناگوار حاصل از اين خودداری" غير قانونی" بمانند ! درست مثل افرادی که در درون جامعه با زير پا گذاشتن " قانون" مرتکب جرم می شوند .
بديهی است که بحث من در اينجا اساسا شامل استفاده ابزاری از اين مقوله ، توسط گلوباليستها و در جهت منافع وآماجهای آنان می گردد و هيچ ربطی به ضرورت و حقانيت اصل جهانشمول"حقوق بشر" که در يک برداشت انقلابی وعميقا انسانی ، شامل تماميت بشريت تحت ستم و استثمار می باشد ، ندارد .
بحث اين است که نشان دهم که " انقلاب " و نبرد بر سر جلب حمايت " خلق" و تصاحب قدرت سياسی در شرايط کنونی با چه پيچيدگی هايی روبروست و ساده ماندن در اين ميدان نه تنها کسب قدرت سياسی را نا ممکن می سازد که حمايت مردمی را نيز به زيرعلامت سوآل می برد .
3 ـ ليبراليزم
ليبراليزم به مفهوم تضمين آزادی رقابت سرمايه و بازار آزاد و تثبيت آن به مثابه الگوی اقتصادی ايده آل در کشورهای خاورميانه ، يکی از مهمترين " آماجهای" جناح بازها در کادر طرح خاورميانه بزرگ می باشد. اين مدل اقتصادی ، امکان سرمايه گذاری کنسرن های غول پيکر و شرکتهای فرا مليتی را در کشورهای عضو جامعه جهانی ! فراهم آورده و امنيت سرمايه فراملی را تضمين می کند . روند خصوصی سازی بی حد و مرز در اين مدل اقتصادی راه بدانجا می برد که هيچ نهادی در " جامعه باز" از جمله مهمترين ابزار شکل دادن به ذهنيت اجتماعی و "سيستم ارزشی" يعنی سيستم رسانه ای نيز از دسترس سرمايه فراملی بدور نخواهد ماند . عنصری که در شکل دادن به آن سيستم ارزشی واحد و آن فرهنگ واحدی که قبلا بدان اشاره کردم از يک نقش مبنايی برخوردار است .
4 ـ جامعه مدنی
ايجاد جوامع مدنی در "خاورميانه بزرگ " ، يکی ديگر از آماجهای جناح بازها در پروسه به اصطلاح دمکراتيزه کردن اين منطقه است . جامعه مدنی همان "جامعه بازی" است که در آن "برادر بزرگتر" بتواند با اتکاء به اصل حفاظت ازحقوق اقليتهای قومی و مذهبی و ... در چارچوب "حقوق بشر" و در کادر يک" دمکراسی" پارلمانی ، به دست سازی"چهره ها" و احزاب و سازمانهای مطلوب خود بپردازد . در پناه قوانين " ليبراليسم" و با اتکاء به قدرت عظيم مالی و انحصارات فرامليتی به خريد ارگانهای رسانه ای جامعه و تسلط بر ذهنيت اجتماعی اقدام نمايد و ازاين طريق ،آن"چهره ها" و جريانات سياسی را از طرق دمکراتيک و بر اساس مشروعيت رای مردم بر سر کار آورد و ازهمه مهمتر در شرايطی که تمامی تصميم گيريهای خود " گلوباليستها " درخفا و در پشت پرده و به شکل کاملا غيردمکراتيک و از بالا ، صورت می پذيرد ، کليه تصميم گيريها و بحثهای استراتژيک و روابط و مناسبات موجود در اين جوامع باز ، می بايستی کاملا علنی و بازانجام پذيرد ! دراينجا قصدم بيشتر، روشن کردن اهداف "جناح بازها" در استفاده از مقولاتی از اين دست می باشد و نه ورود به ماهيت و کارکردهای "جامعه مدنی" در مفهوم واقعی آن که داستان ديگری است .
5 ـ نفی خشونت
نفی خشونت ، مهمترين اصل راهنما در رابطه با نيروهای سياسی شرکت کننده در پروسه تغيير و تحولات منطقه ، در کادر طرح فوق می باشد . پذيرش اين اصل از سوی اين نيروها الزامی است و عدم پذيرش آن بطور خودکار به معنی نام نويسی در جبهه تروريسم !
بکاربردن خشونت در تغييرنظامهای سياسی منطقه ، يا در حيطه وظايف نيروهای نظامی تنها ابرقدرت موجود به مثابه مجری يگانه مرجع قانونی حاکم بر جهان است و يا در توافق با او ! يعنی درست همان کارکردی که نيروهای نظامی و انتظامی و نهادهای اجرايی در "جامعه مدنی" برعهده دارند ! فراموش نکنيم که مهمترين ويژگی " جامعه مدنی" حاکميت قانون در آن می باشد ! دراينجاست که با کناررفتن پوشالهای موجود بر روی روند تغييرو تحولات سياسی چند سال اخير فی المثل ايران ، هم می توان بسادگی پی به حکمت ضد خشونت شدن جلادان و شکنجه گران خشونت مدارديروز و قاصدان ! مسالمت جوی 2خردادی خواهان "جامعه مدنی" امروز برد وهم پايه های سياسی و حقوقی آن استدلالی را که اساسا نام گذاری سازمان مجاهدين خلق را در ليست تروريستی توجيه می کند ، شناخت .... "
چشم انداز ، 18 آذر تا 19 بهمن 1383
و حالا درسالی که پیش رو داریم و در پرتو تحولات زنجیره ای پیش رو در منطقه خاورمیانه بزرگ ، بسا بهتر و روشن تر می توان آنچه را که در بالا آمد ، به نظم کشید . آنچه را که تا کنون رخ داده است فهم کرد و مسیری را که روند تحولات جاری ادامه خواهند داد ترسیم نموده و درسها و تجربه های گرانبهای آن را به خدمت انقلاب دمکراتیک نوین مردم ایران گرفت .
اینترنت و ماهواره ، ابرابزارهای جنگ چهارم
در نبرد میان نیروهای خواهان تغییر در درون یک جامعه ( اعم از حاکمیت استبدادی و یا دمکراتیک ) و نیروهای خواهان حفظ نظم موجود ، موضوع سیاست چگونگی دسترسی به آدمهاست . شیوه ها و ترفندهای بکار برده شده در جوامع به اصطلاح دمکراتیک در اینجا موضوع بحث من نیست . هدفم پرداختن به این معضل در جوامع استبدادی و بسته هست .
مهمترین کاری که حاکمیت استبدادی می کند این است که بهرقیمتی درکنار و هم عرض سرکوب پلیسی ـ نظامی نیروی خواهان تغییر ، به گسستن رابطه آنان با "عنصر اجتماعی" نائل شود . موفقیت سرکوب گسترده و ریشه کنی نیروی فوق رابطه تنگاتنگی با میزان موفقیت حاکمیت در گسستن این رابطه و ایزولاسیون اجتماعی اپوزیسیون دارد . درنقطه مقابل هم همین معادله برقراراست. یعنی نیروی خواهان تغییرهم درکنارمبارزه سیاسی و یا درجاهایی نظامی خود تلاش می کند که ضمن حفظ ارتباطات موجود ، بدنبال کشف شیوه ها و امکانات دسترسی به آدمهای هرچه بیشتر و بسیج و هدایت "عنصراجتماعی" باشد .
در دوران جنگ سرد تنها رادیو و نه حتی تلویزیون ، ابرابزار جنگ تبلیغاتی بود که به تنهایی امکان گذار از مرزها ی جغرافیایی را داشت . اگرچه حاکمیت مورد تهاجم از امکان خفه کردن امواج آن با استفاده ازپخش پارازیت نیز برخوردار بود . با اینهمه این ابرابزار تا سالهای سال نقش مهمی در شکل دادن به تحولات سیاسی در دنیا بازی کرد . تا آنجا که به خود ما برمی گردد ، کسی منکر نقش رسانه جلبی همچون بی بی سی در تحولات منجر به انقلاب ضد سلطنتی و روی کار آمدن خمینی و دار و دسته مرتجعش نمی تواند باشد .
امروز رادیو ، تلویزیون ملی ، دستگاه عریض و طویل رسانه های نوشتاری ، شبنامه ها و امکانات ارتباطی سنتی را باید از اساس فراموش کرد . هرکس که اینرا دیرتر بگیرد به همان میزان عقبتر است و هرکس که اینرا جدی نگیرد به همان اندازه جدی گرفته نخواهد شد . تا همینجا هم بسیاری لنگ لنگان و ناباورانه بدنبال فهم جایگاه این دو ابرابزار روانند .
"طرح خاورمیانه بزرگ " بربالهای این دو ابرابزار قراراست که به سرمنزل مقصود رسد . با این دوبال است که می توان به عنصراجتماعی دست یافت . سازماندهی کرد . گفتمان سازی کرد و ذهنیت اجتماعی را شکل داد . بر بال شبکه جهانی تنها امکان دسترسی به نخبگان جامعه وجود دارد ( نخبگان را در مفهوم عام آن بکار می برم . یعنی آن بخش از جامعه که سواد دارد و سودای سیاست دارد و درد نان هم ندارد ) . دستیابی به توده های وسیع مردم از اقشار نسبتا آگاه تا عقب مانده ترین بخشهای جامعه نیز رسالت تلویزیونهای ماهواره ای و تلفنهای همراه است . هرکسی شاید گاه و بیگاه تصویر روستاها و حاشیه شهرهای بزرگ را یا از نزدیک و یا حداقل در تلویزیونها دیده باشد که چگونه برفراز خانه ها ، که چه بگویم بیغوله های ویران و تهی از نان ، چگونه جنگلی از بشقابهای ماهواره ای رویانیده شده است .
دراینجا یک پارامتر جدید در رابطه با ماهواره ، ضرورت خودی بودن رسانه هاست . یعنی برخلاف گذشته که فرستنده ها و بنگاه های سخن پراکنی مستقیما از کشورهای غیرخودی پخش برنامه کرده و به آرم و نام قدرت مربوطه مزین بودند ، اینجا دیگر بدلیل پیچیدگی طرح ، وجود رسانه خودی بویژه در منطقه خاورمیانه عربی ضرورت حیاتی دارد .
ضمن اینکه بنگاه های سخن پراکنی سنتی نیز البته با امکانات گسترده تر و طرح های جدیدتر همچنان بکار خود ادامه خواهند داد . سمبل و نماد این رسانه طراز نوین در رابطه با خاورمیانه عربی به باورمن تلویزیون قدرتمند الجزیره است . در مقاله "چشم انداز" درهمان هفت سال پیش بدین مطلب نیز اشارتی کوتاه کرده بودم :
" .... گلوباليستها نه تنها آتش آغاز "جنگ چهارم" را در 11 سپتامبر 2001 افروختند بلکه دشمن دلخواه خود را هم معين کرده و به آن چهره نيز داده اند . اين دشمن دلخواه هيچ چيز نيست جز بنیادگرایی اسلامی با چهره مشخص اسامه بن لادن ! ميلياردر صاحب سرمايه ای که حکايت پيوندهای مستحکم اقتصادی ميان خانواده اش با خاندان بوش ، امروز ديگر حکايت پنهانی نيست ! نقش سازمان سيا در تشکيل ، تسليح و تامين مالی "القاعده" برعليه اتحاد شوروی سابق را نيز ديگر تنها خواجه حافظ شيرازی نمی داند ! براستی امروز چه کسی درميان توده های تشنه به خون يانکی ها درجهان محبوبتر وشناخته شده تر از اسامه بن لادن است ؟ کدامين چهره درجهان، شهرت او را دارد ؟ نقش دوپديده مولود انقلاب انفرماتيک يعنی اينترنت وماهواره در شناساندن چهره او به توده های ضد آمريکايی ـ ضد اسراييلی تا کجا می باشد ؟ راستی هيچ به کارکرد تلويزيون ماهواره ای "الجزيره" فکر کرده ايد ؟ رسانه مستقلی ! که در قلب يکی از مرتجع ترين و وابسته ترين و مستبد ترين دولتهای عروسکی دست ساز استعمارکهن ، به پخش آزادانه برنامه هايی اشتغال دارد که در خود مهد آزادی ! يعنی آمريکا نيز بسادگی قابل پخش نيستند ! "بن لادن" را "الجزيره" درميان توده های خاورميانه چهره کرد و نه CNN !
من ادعا می کنم که "الجزيره"، يکی از مهمترين " ابزار" های گلوباليستها در کادر "طرح خاورميانه بزرگ" می باشد !
رسانه ای که قرار است با پخش آزادانه " اطلاعات " و " تبليغات" ضد آمريکايی ــ ضد اسراييلی ، اعتماد توده های خاورميانه را متوجه خود نمايد . اعتمادی که هرگز امکان نداشت نثار CNN , BBC و يا VOX گردد . بگذريم ...."
چشم انداز ، 18 آذر تا 19 بهمن 1383
امروز "الجزیره" یک رسانه مورد اعتماد مردم در جهان عرب است . یک رسانه فراملیتی که مرزهای خاورمیانه عربی را می شکافد و توده ها را تغذیه اطلاعاتی می کند . علیه دیکتاتورها و پرچمدارگردش آزاد اطلاعات و جامعه مدنی و مبلغ و گزارشگر و مشوق انقلابات مخملی . نه فقط مورد اعتماد که مورد اعتبار "جامعه جهانی" کذایی هم هست . از سوی دیگر خبری از بن لادن هم نیست . انگار نه انگار که لشکرکشی به افغانستان بنام او انجام گردیده ، انگار نه انگار که زمانی نه چندان دور همه روزه جامعه جهانی ! با او چشم ازخواب برمی گشاد و با او چشم برهم می نهاد !
خلاصه می کنم . اینها تا آنجایست که به " حیطه بالا" یعنی حیطه سیاست برمی گردد . برای آنکه چشمهایمان باز باشد . برای آنکه بدانیم طرح ها و نقشه های کانونهای قدرت جهانی چیست و ما چگونه باید در رابطه با آن موضع بگیریم و چگونه و کجا می شود تهدیدهای مشخص سیاسی علیه انقلاب را تبدیل به فرصتهای بی بدیلی بسود خلق و انقلاب کرد . برای آنکه خودمان را هم بهتر بتوانیم بشناسیم . بخاطر آنکه ریشه بسا بسا مواضع سیاسی و رنگ عوض کردنهای آدمها و جریانات حول و حوشمان را نیز بهتر فهم کنیم . برای آنکه بفهمیم چرا فی المثل حزب مشروطه ای که بند نافش را با سلطنت پهلوی برداشته بودند ، حالا عمد دارد که با پسوند لیبرال دمکرات شناخته شود . یا اینکه بواقع ریشه ضدخشونت شدن خط امامی همسفره دیروز لاجوردی و دلقک امروزی همچون ابراهیم نبوی ، یا اکبرگنجی معروف به "اکبرپونز" و یا امثال فرخ نگهدار در کجا قرار دارد . برای فهم اینکه منشاء علمداری جامعه مدنی توسط مقتدای همه اینها یعنی محمد خاتمی را هم بشود فهم کرد . از همه مهمتر مبارزه حقوق بشری خیل بریدگان از مبارزه انقلابی و دولایه خورانی را که هم می خواهند پز مبارزاتی دهند و هم هزینه ای ناچیز را نیز بهتر بتوان درک کرد ! خلاصه که هیچ نفعی اگر نداشته باشد بر" راه و همراه " نور می افکند .
و اما "حیطه پایین" اساسا دنیای دیگری است که قانونمندیهای خاص خود را دارد . طرح و برنامه و توطئه از بالا تا آنجایی کاربرد دارد که "عنصراجتماعی" در خانه نشسته است . از نقطه ای که این عنصر به خیابان آمد و توانست که در خیابان هم بماند ، معادله دیگر تفاوت خواهد کرد . ازاین نقطه به بعد روند اوضاع دیگر کاملا تحت کنترل بالا نیست . جلوی سیل را با سوراخی در سد می توان باز کرد . ولی اگر سیل سرازیر شد جلوی آنرا دیگردشوار بتوان گرفت .
در بالا فرض براین است که در کشورهای استبداد زده ای که حاکمیتشان تا بن استخوان فاسد و بیرحم هم هست ، می توان با اتکاء به سازماندهی اقشار متوسط که امکان دسترسی به سیستم های ارتباطی اینترنتی همچون فیس بوک ، توییتر و غیره را دارند ، با استفاده از یک بهانه مثلا تقلب در یک انتخابات قلابی ، آنها را به خیابانها کشانید و به مقابله با دیکتاتوری ترغیب کرد . ضمن اینکه درراس رژیم نیز با کندن عناصرعاقلتری از حاکمیت که خط کلی را گرفته اند و ترکیب دادنشان با عناصر خودی در خارج حاکمیت ، "آلترناتیومطلوب" را شکل داده و از طریق همان رسانه های مورد اعتماد در جامعه مطرح کرد. اینها همه بشرطی امکان موفقیت دارند که بتوان ارتش را خنثی نگه داشت و توده ها را در خیابان نگه داشت .
مهمترین بخش طرح درنقطه سرکوب عنصر اجتماعی در خیابان ، خودداری ارتش و نیروهای مسلح از ادامه اطاعت از فرد دیکتاتور است . با این عمل هم ابزار سرکوب برای مراحل بعدی حفظ می شود و هم اعتبار آلترناتیو مطلوب بالا می رود . این همان روندی است که یکبار در انقلاب بهمن در ایران تجربه شد و حالا هم بطور سیستماتیک در تونس و مصر پیاده گردیده است . یعنی حذف فرد دیکتاتور درعین حفظ ساختارهای نظام . درخبرها خواندم که پدری در مصرنام فرزند خود را فیس بوک گذاشته است . حق هم دارد ! نقش این کانون جاسوسی اینترنتی در تحولات اخیر کم نبوده است .
در لیبی این پروژه جواب نداشت . همانگونه که درعراق امکانپذیر نبود . همانطورکه در ایران هم جواب نخواهد داشت . پاسخ طرح خاورمیانه بزرگ به این معضل استفاده از نیروی قهراست . یعنی گزینه نظامی . همانگونه که دیروزدرعراق شد . همانطورکه امروز در لیبی می شود و همانسان که فردا در ایران باید که بشود . چرا که در این کشورها نیروهای مسلح یعنی همان عنصرتعیین کننده در هر انقلاب و تحول اجتماعی وصل به بیرون نیستند ! در اینجا دو گزینه وجود دارد . یکی گزینه اسرائیلی به معنی استفاده از ظرفیتهای قومی در قطعه قطعه کردن قدرتهای بزرگ منطقه ای با طرح شعارهایی همچون فدرالیسم ، حق تعیین سرنوشت و نهایتا اعلام استقلال درکنار نابودکردن کل ساختارهای اقتصادی و اجتماعی از طریق بمباران و استفاده از تسلیحات کشتارجمعی و دیگری گزینه آمریکایی به معنی تهاجم مستقیم نظامی و اشغال زمینی .
پایان بخش اول ، 31 فروردین 1390
اخبار روز:
متن توافق کارگران پیمانکارپتروشیمی امیرکبیر با کارفرمای این مجتمع
بدنبال چند روز اعتصاب متوالی کارگران این پتروشیمی وحضور سمبلیک خانواده ها در بیش از یکساعت جلوی درب کارخانه ،در مذاکراتی که دیروز بین نمایندگان کارگران ومدیریت انجام شد،کارگران موفق شدند به خواسته هائی دست یابند .
رئوس این توافقات به شرح زیر است:
- اصلاح حقوق ازجمله افزایش حق بدی آب وهوا
-استفاده از امکانات رفاهی همانند پرسنل رسمی(ازجمله استفاده از مجموعه ورزشی،خدمات پروازی هواپیما، خدمات فرهنگی وسایرموارد)
-استفاده از سرویسهای شرکت(ترانسپورت)
- استفاده یکسان از رستوران مجتمع بین تمام پرسنل
-رفع تبعیض هنگام ورود وخروج بین کارگران پیمانکار و رسمی
-تعهد به عدم اخراج کارگران اعتصابی ومحاسبه پرداخت ایام اعتصاب
- اعزام نمایندگان کارگران به هزینه شرکت به تهران جهت پیگیری خواسته خود مبنی بر انجام قراردادهای جمعی ومستقیم با کارفرما
این توافقنامه بصورت مکتوب بین نمایندگان کارگران پیمانکار پتروشیمی امیرکبیر با مدیرتولید این مجتمع به امضاء رسید وکارگران به سرکارخود بازگشته ومطالبه اصلی خود مبنی برقراردادمستقیم را همچنان مفتوح نگهداشتند.
مدیریت مجتمع صراحتا اعلام داشت در صورتیکه این خواسته در اولین مجتمع پتروشیمی در منطقه اجرا شود،پتروشیمی امیرکبیر دومی خواهد بود.
پتروشیمی تندگویان
کارگران پیمانکار این مجتمع از امروز صبح در ادامه اعتصاب خود تجمع یکپارچه ای را در مقابل خیابان درب ورودی این کارخانه آغاز کردند.
پتروشیمی بندرامام
نمایندگان کارگران اعتصابی این پتروشیمی در مذاکره اول وقت با کارفرما به هیچ توافقی نرسیدند زیرا کارفرما شراط مذاکره را پایان تجمع در مقابل دفتر مرکزی شرکت و بازگشت کارگران به بخش ها و واحدهای خود قرار داده بود که کارگران نپذیرفته و مذاکره به حال تعلیق درآمد. با پیش آمدن این وضعیت کارگران با تشدید اعتراض خود هر یک ساعت یکبار دور میدان روبروی دفتر مرکزی شرکت دست به راهپیمائی زده و شعار میدادند. برخی از شعارهای امروز کارگران عبارت بوداز:
" نه تهدید نه حیله، همت ما همینه"
ظریف کار، ظریف کار، سکوت دیگر اثر ندارد
دفاتر پیمانکار تعطیل باید گردد"
منبع خبرها: اتحادیه آزاد کارگران ایران
بدنبال چند روز اعتصاب متوالی کارگران این پتروشیمی وحضور سمبلیک خانواده ها در بیش از یکساعت جلوی درب کارخانه ،در مذاکراتی که دیروز بین نمایندگان کارگران ومدیریت انجام شد،کارگران موفق شدند به خواسته هائی دست یابند .
رئوس این توافقات به شرح زیر است:
- اصلاح حقوق ازجمله افزایش حق بدی آب وهوا
-استفاده از امکانات رفاهی همانند پرسنل رسمی(ازجمله استفاده از مجموعه ورزشی،خدمات پروازی هواپیما، خدمات فرهنگی وسایرموارد)
-استفاده از سرویسهای شرکت(ترانسپورت)
- استفاده یکسان از رستوران مجتمع بین تمام پرسنل
-رفع تبعیض هنگام ورود وخروج بین کارگران پیمانکار و رسمی
-تعهد به عدم اخراج کارگران اعتصابی ومحاسبه پرداخت ایام اعتصاب
- اعزام نمایندگان کارگران به هزینه شرکت به تهران جهت پیگیری خواسته خود مبنی بر انجام قراردادهای جمعی ومستقیم با کارفرما
این توافقنامه بصورت مکتوب بین نمایندگان کارگران پیمانکار پتروشیمی امیرکبیر با مدیرتولید این مجتمع به امضاء رسید وکارگران به سرکارخود بازگشته ومطالبه اصلی خود مبنی برقراردادمستقیم را همچنان مفتوح نگهداشتند.
مدیریت مجتمع صراحتا اعلام داشت در صورتیکه این خواسته در اولین مجتمع پتروشیمی در منطقه اجرا شود،پتروشیمی امیرکبیر دومی خواهد بود.
پتروشیمی تندگویان
کارگران پیمانکار این مجتمع از امروز صبح در ادامه اعتصاب خود تجمع یکپارچه ای را در مقابل خیابان درب ورودی این کارخانه آغاز کردند.
پتروشیمی بندرامام
نمایندگان کارگران اعتصابی این پتروشیمی در مذاکره اول وقت با کارفرما به هیچ توافقی نرسیدند زیرا کارفرما شراط مذاکره را پایان تجمع در مقابل دفتر مرکزی شرکت و بازگشت کارگران به بخش ها و واحدهای خود قرار داده بود که کارگران نپذیرفته و مذاکره به حال تعلیق درآمد. با پیش آمدن این وضعیت کارگران با تشدید اعتراض خود هر یک ساعت یکبار دور میدان روبروی دفتر مرکزی شرکت دست به راهپیمائی زده و شعار میدادند. برخی از شعارهای امروز کارگران عبارت بوداز:
" نه تهدید نه حیله، همت ما همینه"
ظریف کار، ظریف کار، سکوت دیگر اثر ندارد
دفاتر پیمانکار تعطیل باید گردد"
منبع خبرها: اتحادیه آزاد کارگران ایران
اخبار روز:
عالی جناب بان کی مون، دبیر کل سازمان ملل متحد،
سازمانها و نهادهای مدافع حقوق بشر
روز ١٩ فروردین ١٣٩٠ در یورش وحشیانه ی ارتش عراق به ساکنان کمپ اشرف که محل اسکان حدود 3400 تن از اعضای سازمان مجاهدین خلق ایران است دهها تن کشته، صدها تن مجروح و تعدادی اسیر شدند.
بر اساس آخرین اخبار منتشر شده در فاصله روز حمله تا کنون متاسفانه تعدادی از مجروحان به علت عدم امکان مداوا درگذشته اند.
این اقدام ارتش عراق که به دستور نخست وزیر عراق است یک امتیاز بزرگ به رژیم جمهوری اسلامی است که در دوران حیات خود به طور سیستماتیک ناقض حقوق بشر بوده است.
دولت عراق با این حمله ضد انسانی نشان داد که به موازین و کنوانسیونهای بین المللی مربوط به حقوق بشر و حقوق پناهندگان پایبند نیست و مهمتر از آن این که همه امکانات برای معالجه مجروحان را مسدود کرده و به رسانه های بین المللی اجازه نمی دهد که با ساکنان این کمپ گفتگو کنند.
ما امضا کنندگان با گرایشات سیاسی و اجتماعی متفاوت بر اساس اعتقاد به رعایت حقوق بشر در مورد همه انسانها، این حمله جنایتکارانه را قویاً محکوم می کنیم و خواستار آن هستیم که؛
1- کلیه مجروحان بلافاصله توسط صلیب سرخ به یک مرکز درمانی مناسب منتقل شوند و مورد مداوا قرا گیرند.
2- کلیه اسیر شدگان بلافاصله آزاد شوند.
3- ورود خبرنگاران به این کمپ بلا مانع اعلام شود و نهادهای بین المللی بتوانند آزادانه وارد این کمپ شوند.
4- امنیت ساکنان کمپ اشرف که افراد غیر مسلح هستند بر اساس قوانین بین المللی، از طرف سازمان ملل متحد تضمین شود و هرگونه خشونت از طرف دولت عراق علیه ساکنان این کمپ ممنوع اعلام شود.
مهناز هدایتی – شهلا بهاردوست – شهلا ابقری – حمید رضا برهانی – پرتو نوری علا – فرهاد مهدوی – مهرداد درویش پور – مو، نجف زاده – کتی شیبانی – فاطمه رضایی – سوفیا صدیق پور – شیوا مهبوبی – همایون مبصری – داریوش مجلسی – اکیر مَهدی – سیروس ملکوتی- جمیله ایرانی – رضا کریمی – حمید کرمانی – پروین کرمانی – شبنم اسدالهی – شاهین بغدادی – الهام ملک پور – شکوه میرزادگی – بهزاد مهرانی – کوروش بخشی – گلناز رسولی – ترانه جمشیدی – حسن ریوندی – آلاله جمشیدی – سونیا ایرانی – مریم افشاری – ژاله وفا – هاله هوشمند – امیر جواهری لنگرودی – سمیرا ادیب – پروین رجبی – سارا شاه محمدی – اصغر کیانی – محسن جمشیدی – محمد امیرانی – فتح الله کیاها – مصطفی مرید – پروین ایران دوست – اولی وساندن – فرزاد سلطان زاده نادری – حمید خلعت بری – فرید اشکان – منصور ایران دوست – علی احمدی – جعفر بابلی – هاجر لیواری – منوچهر فرح وشی – سیاوش بابایی – ایرج عابدینی – آفرین مستوفی – شهناز فدایی – شهلا باور – سیامک سهراب منش – مهناز غفاری – هوشنگ کیوانی هَفشِجانی – فلور مسعودی – بهمن امینی – فرح کریمی – غمزه یردوت – هادی هادیان – نیکی میرزایی – سیما کامیار – عزیز پاک نژاد – باقر فاطمی – فریبرز ممتهن – کیا منیر – وحید سلامی – تاراج کارین – سروش سکوت – آرش پارسیان – موسی توحیدی – حمید رضا عبادیان – سهیلا درستکار – پروین قاسمی – کیوان رفیعی – پری پوریا – مهرداد قادری – پَر عیسی – جواد جمشیدی – سوسو آقامیری – منیره سنگری – محمد رضا عظیمی نائینی – بهزاد یغوب پور – بابک سرفراز – مینا انتظاری – بابک آزادی – جواد پور مختار – امیر مسعودی – علی رضا بهجودی – رضی تاروردیان – زری اصفهانی – فریده چزنی – محسن ز ف ن د – رها مسافر – احد باقردایی – امرالله ابراهیمی – حسین احمدیان – لیلا جدیدی – داود پناه – وحید قاسمی – آمنه معاونی – مهناز سبحانی – آرش آسمانی – آرش کمان – نرگس غفاری – رباب عبدل رحیمی – مهرداد فتحی – جان بورکه – هما علیزاده – سیاوش جلیلی – علی رضا کاظمی – زهرا نعمت الهی – بانو صابری – ژیلا نقیب زاده – محمود طوسی – اسد طاهری – شیرین نریمان – حسین پناه – امید حبیبی نیا – ناهید شاهین – پرویر الف – علی شاکری – رضا علوی – سیامک نفتچی – ستاره وطن – شیدا شُبِیر – میترا سامانی – فرخ وطن – حسام میثاقی – گوهرتاج ویسی - پروین بصیری – فرامرز رفیعی – سام بَرکات – جو جوکس – سیما اشرفی نیا – الیزابت اسکوت – نجمه عبدالرحیمی – اکبر رجبی – فرخ حیدری – رضا صفری – دلارام احمدی – ساحل سیستانی – کوروش ایرانی – مصطفی احمدی – شاهین انزلی – فریبا توکلی – آسیه نریمان – شیدا کرمی – میترا واعظی – فائزه سامی – پروانه آدو – ج ایرانی – نادر معاونیان – آرام بیات – سعید پولادی – مهین معاونیان – سودابه معاونیان – پروین ملک- گوهر مراد – مسعود شب افروز – مخملی م – رویا پازوکی – ژوزفی اسدی – مسعود ایرانی سبز – سیمین شیرازی – حسین پناه – شعله آتش – حمید فیاض – سونیا قائمی – فرهاد کوهدانی – محمود کرم زاده – کوروش خاکی – فای معاونی – سلومه عمران – سیما یزدانی – حسن نایت هاشم – ن تبریزیان – جهانشاه رشیدیان – شکوه نَسَب – صمد جُدیری – توفیق عقیلی – مراد وحدانی – ژوزف هیرکانیان – آرش آسوری – علی دوست کام – پرستو مهدی نژاد – فریبا دشتی – دیانا زاپ – درویش رنجبر – شیرزان ایرانی – سالار مالکی – آراز م فانی – اسدالله پناهی مهر – ماری مون – رضا امیرپاشا – پیمان موسی – نایک نیک دست – رها مرادی – جهان یوسفی – جمشید مبارکی – بهرام چوبینه – نگار احمدی – کاظم تحویل زاده – مریم اهورا – سیاوش سعیدی – رضا مرادی – یاور استوار – علی پروین – حمید همت – آذر ناصری – صدرالدین تام – خدا کرم بخشی – حسن پور حسینی – علی رضا وحید دستجردی – رضا حسینی – احمد شافعی – داریوش آریان – حبیب احمدی زاد – وحید دستجردی – ایران آزاد – غلامحسین اصغری – جواد مظفری – ناهید زارع – مجتبی فتحی – محمد کریمی – مجید بیدار – حسن کناره فرد – بابی آذر –رضا بستانی – بهرام کِشتکار – سوسن مقدم – کامبیز سلطانین - مهدی ریاضی – میترا میرایی – امید دیمو – ایوب زاهد – هاله اُ – زویا همدانی – خسرو ایرانی – سیامک حق پرست – حبیب ایرانی – علی محمدی – پارسا هولی برن – علی کشتگر – سعید علامه زاده – فرزاد پائیز – محمد علی بوستانی – جلال مظفری – مریم تهرانی – عباس زیتعلی – آزاده سلیمانی – فاطمه درودی – علی نصیرپور – صادق جوادی – کاک هیوا – ویدا فرهودی – افسانه جنگجو – هاجر جمشیدی – بهمن خردادیان – آزاد مرادیان – بیژن رنجبر – رضا چرندابی – علی عباس زاده – علی محمدی – صبا سلیمی – کوشا ایرانی – وینوس ایرانی – علی رضا محسنی – الف ادریسی – عباس بختیاری – حسن مکارمی – رامین محمودی – پرستو آزاد – مادران ایرانی در هامبورک – سیما بهمن – کوروش ایرانی – استر تارورودی – عبدی هزارخانی – میترا حاجی نژاد – فرشته رئیش دانایی – مهرنوش ادیب – افسانه بهرامی – طاهره شفیعی – ناهید علی زاده – داود لطفی – آمنه امانپور – شادی محتشمی – علی مزارع کار – نکیسا بامداد – مسعود خواجه علی – رضا فرز کناری – مسعود خاجعلی – مجید نوروزی – بلیک پاررکر – حسن عرب زاده حجازی – ایرج پور شقاقی – مرتضی نائینی – کاظم فخاران – فیضی دهدشتی – ایرج ابشار – ستاره ما هستیم – سامان دوری – امیر ابراهیمی – سید علی حسین دوست – فرید فرهان – مهدی رازوی – آرتامیس آ – احسان قرایی – محسن نجاد – داریوش آرایی – زهره محسن پور – نعمت آزرم – امین نعمت الهی فرد – صابر قدری – روزبه امامی – سیما دینی – نرگس علی نژاد – اصغر سر پرست – ویکتوریا آزاد – سارا فنائیان – مریم جمشیدی – هیمن محمودی – عباس قراگوزلو – محمد رضا اسکندری – شهلا شهبازی – طاهره خرمی – رونیا رضوی – فردریک رومانوف – بابک گیلانی – بهرام مودت – شهلا ابراهیمی – فاطمه طیاری – جمشید انگورانی – سعید احمدی – رحمان شجاع – محمد شمال – علی رازی – سعید علی زاده – نیلام شبیر – اسماعیل مرادی – کیوان کابلی – شورش لرستانی – خندان بخشی – شهناز سلیمی – آرش آرش – سیروس کُهن – عاطفه اقبال – فرهاد منصوری – علی مهرابیان – سپیده فارسی – جواد جواهری – بونیتا پاپاستاهی – عبدالله محمدی – قدیر هاشم زاده – فریبا پور – مهران جراح لایق – سام تهرانی – ارژنگ نگین تاج – مازیار حقوقی – خسرو خواجه نوری – مریم نایب یزدی – کیوان پازوکی – علی ملک – زهره کریم زاده – سیاوش وطن پرست – کوروش نیکنام – مهری زازا – رضا ناصحی – جواد میرابدار – آرش بندری – کوروش آرمانی – عبدالرضا واندر – بهروز آزاد – سالی سلومه – م رضا ماسالی – ژوزف کیانی – نریمان حیدری – تور ایرانی – جعفر پویه – ایرج واحدی پور – فیروزه روحانی – نادر سرخوش – مو طهانی – جواد میرزایی – کوروش نیکنام – موریس فرد – سایه چومه – مسعود نجاره – تیم قائمی – ابوالفضل(پویا) جهاندار – حسین الهی – سیامک سهراب منش – امیر مختاری – جمشید جزستانی – علی ازاد – اوریت آزادی – مرسده محسنی – کاوه ایرانی – مهران پهرام – ناصر کرمی – گل کو – حسن دادبر – نقی عباسی – شهاب فیضی – اسماعیل ختایی – دانیل بهروز – اکبر شقایق – رحمت غلامی – محسن پویان مهر – شیوا نجو – ترانه اسدی – کیانوش رشیدی قادی – ناصر عبادی – مینا نیک – اردشیر کریمی – آذر ایراندوست – بهمن محمدی – محمد کسایی – محمد تقی زاده – خسرو خسروی – امیر رضوانی – حسین مختار زِباری – عبدالله عبدالهی – مهتاب محمدی – مهدی عبدالهی – زهرا دائمی – طوبا تبسم – مرضیه نیکو – جواد شفایی – عباس صفایی نوا – مجید علوی – فریدون صدر – بهنام بهنژاد – همایون شریفی – اردشیر انبارستانی – محمود سالخورده – احمد بابایی – آرمین کنانی – اسد طاهری – سارا کنانی – باران وفاق – ایرج محسنی – نرگس تبریزچی – حماد شیبانی – فربد رضانیا – کمال بایرام زاده – علی صدیقی – نیلوفر بیضایی – سیما دینی – حیدر اکبری – پویا جاوید – فریبا اکبری – ناهید حدادی – پویان آتشی – علی رضا طریقتی – بهروز پرتو – اسد احمدی – نسیم بهار – شکوفه جلال زاده – مجید نور – منوچهر مرعشی – فریدون رمضانی – فرهنگ تاولی – یدی لرستانی – بابک حسامی – اصغر هاوشکی – شمس یزدانی – محمد ز امیرانی – علی حسینی – میترا برگ بیدی – محمد علی صوفی زاده – کریستوفر فرشید – م، رضا برگ بیدی – منیژه موسوی – شایسته وطن دوست – مژگان برگ بیدی – مازیار ایزد پناه – مجتبی برگ بیدی – شکیبا بابری- منیژه وطن دوست – عباس محمدیان – ناصر سرفراز – قباد رضازاده – محسن غفاری زاد – عباس رحمتی – آزاده مبینی – هومن آزاد پور – آبتین آینه – سعید اطلس – اصغر اسکویی زاده – علی ادیبی – بهار ادیبی – فریده امینی – حسین پویا – آریا فلاحی – طوفان اشرفی – سامان فلاحی – علی رضا فلاحی – امید لرستانی – محمد محمدی – ثریا محمودی – اکیر اکبری – آرام آزادی – امیر کارگر – نسترن اداره چی – علی قاسمی – منوچهر بی غم – محمد حسین توتونچیان – حمید رضا طاهر زاده – ی صفایی – شهلا صفایی – اسماعیل رمضان خواهی – بهروز امید – حمید اسدالهی – حمید خرازی – محسن پویان مهر – کامران اسکویی – پیمانه میر شافی – لاله طریقی – شاهین سونگ – مینو ربیعی – کمال خشنود – آن اسکود – جاوید پور مختار – سیما شریفیان – مصطفی نیموی – نیما روشن – بهزاد زمانیان – سعید علی زاده – بیژن پویا – رِی بیگدلی – احمد البرزی – علی تهرانی – خشایار احمدیان – امین میر آفتاب – علی رضا افشارچی – نیما صفارلو – دریا آرامش – رَسا افشارچی – محمد جندقی سمنان – رضا نجات – بشیر امیرخانی – اشرف پاکزاد – رضا روستا – جواد شفیعی – مریم ایرانی – داود نوائیان – رسول رفاهی – عزیز رفاهی – رحیم خدادادی – سارا شیخی نارانی – ایرج ربیعی – مصطفی کریمیان – فرشید فتوحی – هدا ح – زهرا کیانی – زهره ساعتچی – ایرج جنتی عطایی – فریبرز ممتحن – هورا مستشاری – خسرو شهریاری – گیسو شاکری – سیامک میرزایی – مهدی یعقوبی – اکیر کبری – امیر کیا – ایوس جم – سعید تربتی – جواد دادستان – علی دوستکام – شعله ایرانی – سوسن سلیمیان – سعید درویش – سهیلا درویش – فَزی سُجودی – علی سیدی – امیر صالحی – شهلا مَردوست – مجید اشرفی - مراد اشرفی – کریم کریمی – الیس باهری – محمود سروش – حمید اسدیان – مهناز ایرانی – محمد رضا نادری – فران زهری – فرهاد داوری – سعید بِیکی – شیوا ا راد – سهیلا داوری – منشور وارسته – سعید صفا – آرش بادامی – اینگیریمو وی ویانه – فرخ فرخیار – بابی آذر – سَمَره حاج حمزه – امیر دها – مونا شیخ – محمد مزرعه کار – ماهرو خطیت – زری اصفهانی – سیمین نوری – نینا مُقانی – سعیده سعادتی – رها ابراهیمی – ناهید نعیمی – آیت آذرنگ – ر، پهلوان – احمد فوارق – احمد فلاح – ابراهیم رومی – آلن افتخاری – محمد قربانی – لَیا گوهری – مهرداد کاوسی – سعید نائینی – محمد نجفی – پارسا زبرجدی – مهران مقدم – ن، وانگ – دلارام دشتی – باران کوهی – مهرداد امیری – بابک آزاد – یاسر حسین زاده – خ، بندری – شاهین علوی – امین بیک – علی مهرابی – احمد پورمندی – صدرالدین ربانی – محمد قرایی – مرتضی رشیدیان – عبدل رضایی – امین نامداری – حسین ناظران – ناهید حسینی – حسین یعثوبی – مهدی خوشبو – مریم آرامش – محمد بهروزی – حمیده جلال زاده – فرهناز محمدی – آناهیتا پارسی – بهروز شهریاری – جواد تویسرکانی – س، سجادی – مهران ایرانی – یزدان حاج حمزه – مری ر – زهره جمشیدی – سارا زراسوند – آنا زراسوند – مجید دادوند – جمال بامدادی – بهرام اهوازی – فتحیه نقیب زاده – احمد راد – امیر مومبینی – کاظم اروانی – محمد مسگری – محمود غلامی زاده – یوسف پری زاد – کوروش جلالی – عباس پروینی – سامان سلوکی – سارا شریفی – ن، زاهد – لیزا پطروسیان – علی رضا رحمانی – جودیت دال – سید صدرالدین – آبنوس اسفندیاری – سعید مشهدی – غلام رضا فتح الهی – محمد رهاوردی – فریبرز نیک – آدرینا بانکسکا – کوهزاد الله بخشی – سید مهدی میر عرب شاهی – جلیل صنوبر – امیر جبلی – بهاره ایرانی – علی زمانی – شهرزاد مرشدی – نیما عرب محمدی – محمد امانی – شیدا ناصر زاده – شهریار اسکندری – جاوید شناسی – مسعود احمدی – مهران قدرخواه – فرهاد کهندانی – آ، دهبزرگی- گیل آوایی – مارتین شکری – سولماز تبریزی – پیمانه میر شفیعی – رضا توده – محمد طاهری – حمید سنگابی – معصومه ازلی – سنم احمدی – سیما طباطبایی – نازلی بهره بر – محمد ز امیرانی – بهروز آزاد – علی اکبر بهره بر – مهری هلند – ابی نیکزاد – داوید شیلد – فرشته خوشحال – مهران تهرانی – رضا احمدی – وحیده خرم رودی – شاهین سونگ – کتی سنجانی – مسعود کاشفی – سیامک سیا – فرهاد سیا – سینا ولدان – محمد امینی – شهریار مسدد- آ، آقایی – نهال مازندرانی – زینت آخوندی – محمد درویش – امیر احسانی – سیما مرادی – آرمین راد – همایون یوسف زاده – احمد معلمی – طیبه صفری – سعیده مستوفیان – حجت مقدم – علی رمضان – تینا جاوید پور – مارال وحدت – مریم کاوسی – ژاله فتاح – پرویز داوری – انیس یزدی – لطف الله، س – فرج الله، س – فروزان شاهنیا – سوسن شاهنیا – جان اسمیت – ملودی حجت – پرواز عظیمی – امیر نامداری – وفا شریعتمداری – نغمه، چ – کتایون معین – نادر اسکوکت – نیلوفر شوکت – سارا، ک- علیرضا، ک – علی رضا صادقی – شیوا سمرقندی – پیمان، ب – غزاله جهرمی – مریم صادقی – ترانه جهرمی – کرامت مومنی – جهانگیر مرودشتی – کاوه دهقان – الیزا تحویلدار – مونا تحویلدار – جیران فلاحت پیشه – جمشید فلاحت پیشه – زهره کشاورز – پریوش میری – مهوش میری – حسام عینی – فریماه سیمفرس – امیر اصفهانیان – ابوالفضل اکبری – همایون سیملقایی اصل – محمد شمس – روشنک، پ خرم آبادی – مسعود طاهری – شهرام معین – نریمان رضایی – یاسمین رضایی – مهران شیرازی – مرجان شیرازی – مریم – مهرانگیز فلاح زاده – محمود فلاح زاده – محبوبه فلاح زاده – انکارنا زمانیان – احمد رضا حجتی – یوسف مهدوی – عِمیرا مقدسی – غلامرضا دِلِر – جمشید – بهزاد بهنژاد – پدرام رضا زاده – بهرام راد – گلاره شهرودی – حسین فرزین – غدیر الله بخشی – مالک بهمن بهرامی – رحیم اورنج – علی مهرابی – سارا کرم زاده – رحیم مپر زاده – صبا هدایت – دانیل اسکندری – آیدین حقی – سیما حقی – زیبا، ج – داریوس، ش – سیروش، ش – فرامرز بایراملو – علی طاهری – فریده بایراملو – فرزانه بایراملو – پروین وحید – پری، آ – بیژن پویا – علی نیشابوری – حمیده، ح – فاطمه رجبی – میترا پور فرزانه – زروان امیدوار – الیاس خادمی – مسعود رهبر – فرید دشتی – منوچهر چراغیان – مارال زنجانی – مهدی شکری – مهرنوش شکری – مارتین اریکسون – نسرین کاشانی – حسن رجبی – میترا زردوستی – ماندانا تهرانی – فرید حیرانی – پوژا سدیدی – مسعود سدیدی – عبدالناصر سدیدی – ابراهیم حسینی – حسین عیوز ایهاری – علی بخردی – علی رضا تبریزی – مهین فیلابی – سارو ایرانی – مهدی باران – ابراهیم توانگر – اصغر اسماعیل زاده – احمد نعمت بخش – ناصر مرندی – فلور سلطانی – آوا پارسی – سیامک سعید پور – محسن جعفری – اصغر اسکویی زاده – مرتضی صادقی – حمید بحارایی – سیروس مختاری – آننه کلونتز – مسعود آزاده – امیر باقی – پوران قمی – مارگارت هوارتا – محمد رحمانی – معصومه خزعلی – رسول طُرفی – علی پویا – علی بوستانیه – هستی میرمحبی – داریوش ناصری – مریم پویا – آنیتا انگلود – علی صفری – مهرداد چنگیزی – سیامک، ن – بهنام سعیدی – بهروز پرتو – علی قاسمی – شاهو نعمتی – آناهیتا نیکان – علی نکویی – سارا داوری – فربود آریان – شهروز سعیدی – ماندانا ارغوانی – فران کازرونی – آن دمپسی – میترا الهیاری – گلپر پروانه – خسرو پروانه – اسماعیل مرادی – مهدی صدیق سرابی – حسن حسین زاده – زهرا غمچلی – احمد رضا روان بخش – محمد اسفندیاری دولابی - مهتاب اسفندیاری دولابی – حمید رضا اشفندیاری دولابی – تورج محمدی – فری اعظمی – ماریا یاکوبیان – مریم راد – روبین رحیمی – کوشا رضا زاده – قباد رضا زاده – علی جواد – مهناز احسانی – علی رضایی – بهروز رحیمی – سیامک مرادی – رامین اجلالی – الهه تازه – پارسا دیبا – حامد مدیهی – علی جاسمیان – نیک نورامن – آسیه نجف زاده – کیانوش بوستانی – چنگیز افتخار – آرش صبحانی – نیما ایرانی – سلیمان ایرانی – سوسن ایرانی – هیوا – امیر، گ – محمد دانشی – کیوان مشاهیر – بهرام فرقانی – مجتبی قطبی – محمود سراج – حسن جنتی – مریم شکوه ابادی – زینت بختیاری – علی فرهنگ – علی خوش سرور – میخائیل بونسمو – فلور مسعودی – ویولا بونسمو – حسین شمسایی – سیمین اسکویی – محسن روزبهانی – اولینا روزبهانی – مجتبی روزبهانی – فرانسیس مرادی – فریبا زنگنه – حسین پشتکار – ستار ترک – فرهاد کارگر – ایلون توران – مریم رحیمیان – مرضیه جیالک – داریوش بخشی – کلثوم عابدی – عصمت روبابی – شهرام همایونفر – سارا عبدالحسنی – فریده شیرازی – لیلی مازومدوست – محسن مازومدوست – محمد هادی محمدی – مهدی ملک محمدی – فیض الله نورانی – یاتوک راد – کامران اکبری کلهر – فهیمه رفیعی – حسین حسینی – شیوین کیا – دانش، ح نژاد – سامان ساراخانی – داریوش بیگدلی-
و تعدادی امضا از ایران که نام آنها درج نشده و در مجموع تا کنون(ساعت 3 صبح چهارشنبه شنبه 20 آپریل 2011) 1086 نفر امضا کرده اند.
امکان دارد که تعدادی از امضاها تکراری و یا به فارسی درست نوشته نشده باشد.
لیست اصلی امضاها در آدرس زیر است
www.gopetition.com
سازمانها و نهادهای مدافع حقوق بشر
روز ١٩ فروردین ١٣٩٠ در یورش وحشیانه ی ارتش عراق به ساکنان کمپ اشرف که محل اسکان حدود 3400 تن از اعضای سازمان مجاهدین خلق ایران است دهها تن کشته، صدها تن مجروح و تعدادی اسیر شدند.
بر اساس آخرین اخبار منتشر شده در فاصله روز حمله تا کنون متاسفانه تعدادی از مجروحان به علت عدم امکان مداوا درگذشته اند.
این اقدام ارتش عراق که به دستور نخست وزیر عراق است یک امتیاز بزرگ به رژیم جمهوری اسلامی است که در دوران حیات خود به طور سیستماتیک ناقض حقوق بشر بوده است.
دولت عراق با این حمله ضد انسانی نشان داد که به موازین و کنوانسیونهای بین المللی مربوط به حقوق بشر و حقوق پناهندگان پایبند نیست و مهمتر از آن این که همه امکانات برای معالجه مجروحان را مسدود کرده و به رسانه های بین المللی اجازه نمی دهد که با ساکنان این کمپ گفتگو کنند.
ما امضا کنندگان با گرایشات سیاسی و اجتماعی متفاوت بر اساس اعتقاد به رعایت حقوق بشر در مورد همه انسانها، این حمله جنایتکارانه را قویاً محکوم می کنیم و خواستار آن هستیم که؛
1- کلیه مجروحان بلافاصله توسط صلیب سرخ به یک مرکز درمانی مناسب منتقل شوند و مورد مداوا قرا گیرند.
2- کلیه اسیر شدگان بلافاصله آزاد شوند.
3- ورود خبرنگاران به این کمپ بلا مانع اعلام شود و نهادهای بین المللی بتوانند آزادانه وارد این کمپ شوند.
4- امنیت ساکنان کمپ اشرف که افراد غیر مسلح هستند بر اساس قوانین بین المللی، از طرف سازمان ملل متحد تضمین شود و هرگونه خشونت از طرف دولت عراق علیه ساکنان این کمپ ممنوع اعلام شود.
مهناز هدایتی – شهلا بهاردوست – شهلا ابقری – حمید رضا برهانی – پرتو نوری علا – فرهاد مهدوی – مهرداد درویش پور – مو، نجف زاده – کتی شیبانی – فاطمه رضایی – سوفیا صدیق پور – شیوا مهبوبی – همایون مبصری – داریوش مجلسی – اکیر مَهدی – سیروس ملکوتی- جمیله ایرانی – رضا کریمی – حمید کرمانی – پروین کرمانی – شبنم اسدالهی – شاهین بغدادی – الهام ملک پور – شکوه میرزادگی – بهزاد مهرانی – کوروش بخشی – گلناز رسولی – ترانه جمشیدی – حسن ریوندی – آلاله جمشیدی – سونیا ایرانی – مریم افشاری – ژاله وفا – هاله هوشمند – امیر جواهری لنگرودی – سمیرا ادیب – پروین رجبی – سارا شاه محمدی – اصغر کیانی – محسن جمشیدی – محمد امیرانی – فتح الله کیاها – مصطفی مرید – پروین ایران دوست – اولی وساندن – فرزاد سلطان زاده نادری – حمید خلعت بری – فرید اشکان – منصور ایران دوست – علی احمدی – جعفر بابلی – هاجر لیواری – منوچهر فرح وشی – سیاوش بابایی – ایرج عابدینی – آفرین مستوفی – شهناز فدایی – شهلا باور – سیامک سهراب منش – مهناز غفاری – هوشنگ کیوانی هَفشِجانی – فلور مسعودی – بهمن امینی – فرح کریمی – غمزه یردوت – هادی هادیان – نیکی میرزایی – سیما کامیار – عزیز پاک نژاد – باقر فاطمی – فریبرز ممتهن – کیا منیر – وحید سلامی – تاراج کارین – سروش سکوت – آرش پارسیان – موسی توحیدی – حمید رضا عبادیان – سهیلا درستکار – پروین قاسمی – کیوان رفیعی – پری پوریا – مهرداد قادری – پَر عیسی – جواد جمشیدی – سوسو آقامیری – منیره سنگری – محمد رضا عظیمی نائینی – بهزاد یغوب پور – بابک سرفراز – مینا انتظاری – بابک آزادی – جواد پور مختار – امیر مسعودی – علی رضا بهجودی – رضی تاروردیان – زری اصفهانی – فریده چزنی – محسن ز ف ن د – رها مسافر – احد باقردایی – امرالله ابراهیمی – حسین احمدیان – لیلا جدیدی – داود پناه – وحید قاسمی – آمنه معاونی – مهناز سبحانی – آرش آسمانی – آرش کمان – نرگس غفاری – رباب عبدل رحیمی – مهرداد فتحی – جان بورکه – هما علیزاده – سیاوش جلیلی – علی رضا کاظمی – زهرا نعمت الهی – بانو صابری – ژیلا نقیب زاده – محمود طوسی – اسد طاهری – شیرین نریمان – حسین پناه – امید حبیبی نیا – ناهید شاهین – پرویر الف – علی شاکری – رضا علوی – سیامک نفتچی – ستاره وطن – شیدا شُبِیر – میترا سامانی – فرخ وطن – حسام میثاقی – گوهرتاج ویسی - پروین بصیری – فرامرز رفیعی – سام بَرکات – جو جوکس – سیما اشرفی نیا – الیزابت اسکوت – نجمه عبدالرحیمی – اکبر رجبی – فرخ حیدری – رضا صفری – دلارام احمدی – ساحل سیستانی – کوروش ایرانی – مصطفی احمدی – شاهین انزلی – فریبا توکلی – آسیه نریمان – شیدا کرمی – میترا واعظی – فائزه سامی – پروانه آدو – ج ایرانی – نادر معاونیان – آرام بیات – سعید پولادی – مهین معاونیان – سودابه معاونیان – پروین ملک- گوهر مراد – مسعود شب افروز – مخملی م – رویا پازوکی – ژوزفی اسدی – مسعود ایرانی سبز – سیمین شیرازی – حسین پناه – شعله آتش – حمید فیاض – سونیا قائمی – فرهاد کوهدانی – محمود کرم زاده – کوروش خاکی – فای معاونی – سلومه عمران – سیما یزدانی – حسن نایت هاشم – ن تبریزیان – جهانشاه رشیدیان – شکوه نَسَب – صمد جُدیری – توفیق عقیلی – مراد وحدانی – ژوزف هیرکانیان – آرش آسوری – علی دوست کام – پرستو مهدی نژاد – فریبا دشتی – دیانا زاپ – درویش رنجبر – شیرزان ایرانی – سالار مالکی – آراز م فانی – اسدالله پناهی مهر – ماری مون – رضا امیرپاشا – پیمان موسی – نایک نیک دست – رها مرادی – جهان یوسفی – جمشید مبارکی – بهرام چوبینه – نگار احمدی – کاظم تحویل زاده – مریم اهورا – سیاوش سعیدی – رضا مرادی – یاور استوار – علی پروین – حمید همت – آذر ناصری – صدرالدین تام – خدا کرم بخشی – حسن پور حسینی – علی رضا وحید دستجردی – رضا حسینی – احمد شافعی – داریوش آریان – حبیب احمدی زاد – وحید دستجردی – ایران آزاد – غلامحسین اصغری – جواد مظفری – ناهید زارع – مجتبی فتحی – محمد کریمی – مجید بیدار – حسن کناره فرد – بابی آذر –رضا بستانی – بهرام کِشتکار – سوسن مقدم – کامبیز سلطانین - مهدی ریاضی – میترا میرایی – امید دیمو – ایوب زاهد – هاله اُ – زویا همدانی – خسرو ایرانی – سیامک حق پرست – حبیب ایرانی – علی محمدی – پارسا هولی برن – علی کشتگر – سعید علامه زاده – فرزاد پائیز – محمد علی بوستانی – جلال مظفری – مریم تهرانی – عباس زیتعلی – آزاده سلیمانی – فاطمه درودی – علی نصیرپور – صادق جوادی – کاک هیوا – ویدا فرهودی – افسانه جنگجو – هاجر جمشیدی – بهمن خردادیان – آزاد مرادیان – بیژن رنجبر – رضا چرندابی – علی عباس زاده – علی محمدی – صبا سلیمی – کوشا ایرانی – وینوس ایرانی – علی رضا محسنی – الف ادریسی – عباس بختیاری – حسن مکارمی – رامین محمودی – پرستو آزاد – مادران ایرانی در هامبورک – سیما بهمن – کوروش ایرانی – استر تارورودی – عبدی هزارخانی – میترا حاجی نژاد – فرشته رئیش دانایی – مهرنوش ادیب – افسانه بهرامی – طاهره شفیعی – ناهید علی زاده – داود لطفی – آمنه امانپور – شادی محتشمی – علی مزارع کار – نکیسا بامداد – مسعود خواجه علی – رضا فرز کناری – مسعود خاجعلی – مجید نوروزی – بلیک پاررکر – حسن عرب زاده حجازی – ایرج پور شقاقی – مرتضی نائینی – کاظم فخاران – فیضی دهدشتی – ایرج ابشار – ستاره ما هستیم – سامان دوری – امیر ابراهیمی – سید علی حسین دوست – فرید فرهان – مهدی رازوی – آرتامیس آ – احسان قرایی – محسن نجاد – داریوش آرایی – زهره محسن پور – نعمت آزرم – امین نعمت الهی فرد – صابر قدری – روزبه امامی – سیما دینی – نرگس علی نژاد – اصغر سر پرست – ویکتوریا آزاد – سارا فنائیان – مریم جمشیدی – هیمن محمودی – عباس قراگوزلو – محمد رضا اسکندری – شهلا شهبازی – طاهره خرمی – رونیا رضوی – فردریک رومانوف – بابک گیلانی – بهرام مودت – شهلا ابراهیمی – فاطمه طیاری – جمشید انگورانی – سعید احمدی – رحمان شجاع – محمد شمال – علی رازی – سعید علی زاده – نیلام شبیر – اسماعیل مرادی – کیوان کابلی – شورش لرستانی – خندان بخشی – شهناز سلیمی – آرش آرش – سیروس کُهن – عاطفه اقبال – فرهاد منصوری – علی مهرابیان – سپیده فارسی – جواد جواهری – بونیتا پاپاستاهی – عبدالله محمدی – قدیر هاشم زاده – فریبا پور – مهران جراح لایق – سام تهرانی – ارژنگ نگین تاج – مازیار حقوقی – خسرو خواجه نوری – مریم نایب یزدی – کیوان پازوکی – علی ملک – زهره کریم زاده – سیاوش وطن پرست – کوروش نیکنام – مهری زازا – رضا ناصحی – جواد میرابدار – آرش بندری – کوروش آرمانی – عبدالرضا واندر – بهروز آزاد – سالی سلومه – م رضا ماسالی – ژوزف کیانی – نریمان حیدری – تور ایرانی – جعفر پویه – ایرج واحدی پور – فیروزه روحانی – نادر سرخوش – مو طهانی – جواد میرزایی – کوروش نیکنام – موریس فرد – سایه چومه – مسعود نجاره – تیم قائمی – ابوالفضل(پویا) جهاندار – حسین الهی – سیامک سهراب منش – امیر مختاری – جمشید جزستانی – علی ازاد – اوریت آزادی – مرسده محسنی – کاوه ایرانی – مهران پهرام – ناصر کرمی – گل کو – حسن دادبر – نقی عباسی – شهاب فیضی – اسماعیل ختایی – دانیل بهروز – اکبر شقایق – رحمت غلامی – محسن پویان مهر – شیوا نجو – ترانه اسدی – کیانوش رشیدی قادی – ناصر عبادی – مینا نیک – اردشیر کریمی – آذر ایراندوست – بهمن محمدی – محمد کسایی – محمد تقی زاده – خسرو خسروی – امیر رضوانی – حسین مختار زِباری – عبدالله عبدالهی – مهتاب محمدی – مهدی عبدالهی – زهرا دائمی – طوبا تبسم – مرضیه نیکو – جواد شفایی – عباس صفایی نوا – مجید علوی – فریدون صدر – بهنام بهنژاد – همایون شریفی – اردشیر انبارستانی – محمود سالخورده – احمد بابایی – آرمین کنانی – اسد طاهری – سارا کنانی – باران وفاق – ایرج محسنی – نرگس تبریزچی – حماد شیبانی – فربد رضانیا – کمال بایرام زاده – علی صدیقی – نیلوفر بیضایی – سیما دینی – حیدر اکبری – پویا جاوید – فریبا اکبری – ناهید حدادی – پویان آتشی – علی رضا طریقتی – بهروز پرتو – اسد احمدی – نسیم بهار – شکوفه جلال زاده – مجید نور – منوچهر مرعشی – فریدون رمضانی – فرهنگ تاولی – یدی لرستانی – بابک حسامی – اصغر هاوشکی – شمس یزدانی – محمد ز امیرانی – علی حسینی – میترا برگ بیدی – محمد علی صوفی زاده – کریستوفر فرشید – م، رضا برگ بیدی – منیژه موسوی – شایسته وطن دوست – مژگان برگ بیدی – مازیار ایزد پناه – مجتبی برگ بیدی – شکیبا بابری- منیژه وطن دوست – عباس محمدیان – ناصر سرفراز – قباد رضازاده – محسن غفاری زاد – عباس رحمتی – آزاده مبینی – هومن آزاد پور – آبتین آینه – سعید اطلس – اصغر اسکویی زاده – علی ادیبی – بهار ادیبی – فریده امینی – حسین پویا – آریا فلاحی – طوفان اشرفی – سامان فلاحی – علی رضا فلاحی – امید لرستانی – محمد محمدی – ثریا محمودی – اکیر اکبری – آرام آزادی – امیر کارگر – نسترن اداره چی – علی قاسمی – منوچهر بی غم – محمد حسین توتونچیان – حمید رضا طاهر زاده – ی صفایی – شهلا صفایی – اسماعیل رمضان خواهی – بهروز امید – حمید اسدالهی – حمید خرازی – محسن پویان مهر – کامران اسکویی – پیمانه میر شافی – لاله طریقی – شاهین سونگ – مینو ربیعی – کمال خشنود – آن اسکود – جاوید پور مختار – سیما شریفیان – مصطفی نیموی – نیما روشن – بهزاد زمانیان – سعید علی زاده – بیژن پویا – رِی بیگدلی – احمد البرزی – علی تهرانی – خشایار احمدیان – امین میر آفتاب – علی رضا افشارچی – نیما صفارلو – دریا آرامش – رَسا افشارچی – محمد جندقی سمنان – رضا نجات – بشیر امیرخانی – اشرف پاکزاد – رضا روستا – جواد شفیعی – مریم ایرانی – داود نوائیان – رسول رفاهی – عزیز رفاهی – رحیم خدادادی – سارا شیخی نارانی – ایرج ربیعی – مصطفی کریمیان – فرشید فتوحی – هدا ح – زهرا کیانی – زهره ساعتچی – ایرج جنتی عطایی – فریبرز ممتحن – هورا مستشاری – خسرو شهریاری – گیسو شاکری – سیامک میرزایی – مهدی یعقوبی – اکیر کبری – امیر کیا – ایوس جم – سعید تربتی – جواد دادستان – علی دوستکام – شعله ایرانی – سوسن سلیمیان – سعید درویش – سهیلا درویش – فَزی سُجودی – علی سیدی – امیر صالحی – شهلا مَردوست – مجید اشرفی - مراد اشرفی – کریم کریمی – الیس باهری – محمود سروش – حمید اسدیان – مهناز ایرانی – محمد رضا نادری – فران زهری – فرهاد داوری – سعید بِیکی – شیوا ا راد – سهیلا داوری – منشور وارسته – سعید صفا – آرش بادامی – اینگیریمو وی ویانه – فرخ فرخیار – بابی آذر – سَمَره حاج حمزه – امیر دها – مونا شیخ – محمد مزرعه کار – ماهرو خطیت – زری اصفهانی – سیمین نوری – نینا مُقانی – سعیده سعادتی – رها ابراهیمی – ناهید نعیمی – آیت آذرنگ – ر، پهلوان – احمد فوارق – احمد فلاح – ابراهیم رومی – آلن افتخاری – محمد قربانی – لَیا گوهری – مهرداد کاوسی – سعید نائینی – محمد نجفی – پارسا زبرجدی – مهران مقدم – ن، وانگ – دلارام دشتی – باران کوهی – مهرداد امیری – بابک آزاد – یاسر حسین زاده – خ، بندری – شاهین علوی – امین بیک – علی مهرابی – احمد پورمندی – صدرالدین ربانی – محمد قرایی – مرتضی رشیدیان – عبدل رضایی – امین نامداری – حسین ناظران – ناهید حسینی – حسین یعثوبی – مهدی خوشبو – مریم آرامش – محمد بهروزی – حمیده جلال زاده – فرهناز محمدی – آناهیتا پارسی – بهروز شهریاری – جواد تویسرکانی – س، سجادی – مهران ایرانی – یزدان حاج حمزه – مری ر – زهره جمشیدی – سارا زراسوند – آنا زراسوند – مجید دادوند – جمال بامدادی – بهرام اهوازی – فتحیه نقیب زاده – احمد راد – امیر مومبینی – کاظم اروانی – محمد مسگری – محمود غلامی زاده – یوسف پری زاد – کوروش جلالی – عباس پروینی – سامان سلوکی – سارا شریفی – ن، زاهد – لیزا پطروسیان – علی رضا رحمانی – جودیت دال – سید صدرالدین – آبنوس اسفندیاری – سعید مشهدی – غلام رضا فتح الهی – محمد رهاوردی – فریبرز نیک – آدرینا بانکسکا – کوهزاد الله بخشی – سید مهدی میر عرب شاهی – جلیل صنوبر – امیر جبلی – بهاره ایرانی – علی زمانی – شهرزاد مرشدی – نیما عرب محمدی – محمد امانی – شیدا ناصر زاده – شهریار اسکندری – جاوید شناسی – مسعود احمدی – مهران قدرخواه – فرهاد کهندانی – آ، دهبزرگی- گیل آوایی – مارتین شکری – سولماز تبریزی – پیمانه میر شفیعی – رضا توده – محمد طاهری – حمید سنگابی – معصومه ازلی – سنم احمدی – سیما طباطبایی – نازلی بهره بر – محمد ز امیرانی – بهروز آزاد – علی اکبر بهره بر – مهری هلند – ابی نیکزاد – داوید شیلد – فرشته خوشحال – مهران تهرانی – رضا احمدی – وحیده خرم رودی – شاهین سونگ – کتی سنجانی – مسعود کاشفی – سیامک سیا – فرهاد سیا – سینا ولدان – محمد امینی – شهریار مسدد- آ، آقایی – نهال مازندرانی – زینت آخوندی – محمد درویش – امیر احسانی – سیما مرادی – آرمین راد – همایون یوسف زاده – احمد معلمی – طیبه صفری – سعیده مستوفیان – حجت مقدم – علی رمضان – تینا جاوید پور – مارال وحدت – مریم کاوسی – ژاله فتاح – پرویز داوری – انیس یزدی – لطف الله، س – فرج الله، س – فروزان شاهنیا – سوسن شاهنیا – جان اسمیت – ملودی حجت – پرواز عظیمی – امیر نامداری – وفا شریعتمداری – نغمه، چ – کتایون معین – نادر اسکوکت – نیلوفر شوکت – سارا، ک- علیرضا، ک – علی رضا صادقی – شیوا سمرقندی – پیمان، ب – غزاله جهرمی – مریم صادقی – ترانه جهرمی – کرامت مومنی – جهانگیر مرودشتی – کاوه دهقان – الیزا تحویلدار – مونا تحویلدار – جیران فلاحت پیشه – جمشید فلاحت پیشه – زهره کشاورز – پریوش میری – مهوش میری – حسام عینی – فریماه سیمفرس – امیر اصفهانیان – ابوالفضل اکبری – همایون سیملقایی اصل – محمد شمس – روشنک، پ خرم آبادی – مسعود طاهری – شهرام معین – نریمان رضایی – یاسمین رضایی – مهران شیرازی – مرجان شیرازی – مریم – مهرانگیز فلاح زاده – محمود فلاح زاده – محبوبه فلاح زاده – انکارنا زمانیان – احمد رضا حجتی – یوسف مهدوی – عِمیرا مقدسی – غلامرضا دِلِر – جمشید – بهزاد بهنژاد – پدرام رضا زاده – بهرام راد – گلاره شهرودی – حسین فرزین – غدیر الله بخشی – مالک بهمن بهرامی – رحیم اورنج – علی مهرابی – سارا کرم زاده – رحیم مپر زاده – صبا هدایت – دانیل اسکندری – آیدین حقی – سیما حقی – زیبا، ج – داریوس، ش – سیروش، ش – فرامرز بایراملو – علی طاهری – فریده بایراملو – فرزانه بایراملو – پروین وحید – پری، آ – بیژن پویا – علی نیشابوری – حمیده، ح – فاطمه رجبی – میترا پور فرزانه – زروان امیدوار – الیاس خادمی – مسعود رهبر – فرید دشتی – منوچهر چراغیان – مارال زنجانی – مهدی شکری – مهرنوش شکری – مارتین اریکسون – نسرین کاشانی – حسن رجبی – میترا زردوستی – ماندانا تهرانی – فرید حیرانی – پوژا سدیدی – مسعود سدیدی – عبدالناصر سدیدی – ابراهیم حسینی – حسین عیوز ایهاری – علی بخردی – علی رضا تبریزی – مهین فیلابی – سارو ایرانی – مهدی باران – ابراهیم توانگر – اصغر اسماعیل زاده – احمد نعمت بخش – ناصر مرندی – فلور سلطانی – آوا پارسی – سیامک سعید پور – محسن جعفری – اصغر اسکویی زاده – مرتضی صادقی – حمید بحارایی – سیروس مختاری – آننه کلونتز – مسعود آزاده – امیر باقی – پوران قمی – مارگارت هوارتا – محمد رحمانی – معصومه خزعلی – رسول طُرفی – علی پویا – علی بوستانیه – هستی میرمحبی – داریوش ناصری – مریم پویا – آنیتا انگلود – علی صفری – مهرداد چنگیزی – سیامک، ن – بهنام سعیدی – بهروز پرتو – علی قاسمی – شاهو نعمتی – آناهیتا نیکان – علی نکویی – سارا داوری – فربود آریان – شهروز سعیدی – ماندانا ارغوانی – فران کازرونی – آن دمپسی – میترا الهیاری – گلپر پروانه – خسرو پروانه – اسماعیل مرادی – مهدی صدیق سرابی – حسن حسین زاده – زهرا غمچلی – احمد رضا روان بخش – محمد اسفندیاری دولابی - مهتاب اسفندیاری دولابی – حمید رضا اشفندیاری دولابی – تورج محمدی – فری اعظمی – ماریا یاکوبیان – مریم راد – روبین رحیمی – کوشا رضا زاده – قباد رضا زاده – علی جواد – مهناز احسانی – علی رضایی – بهروز رحیمی – سیامک مرادی – رامین اجلالی – الهه تازه – پارسا دیبا – حامد مدیهی – علی جاسمیان – نیک نورامن – آسیه نجف زاده – کیانوش بوستانی – چنگیز افتخار – آرش صبحانی – نیما ایرانی – سلیمان ایرانی – سوسن ایرانی – هیوا – امیر، گ – محمد دانشی – کیوان مشاهیر – بهرام فرقانی – مجتبی قطبی – محمود سراج – حسن جنتی – مریم شکوه ابادی – زینت بختیاری – علی فرهنگ – علی خوش سرور – میخائیل بونسمو – فلور مسعودی – ویولا بونسمو – حسین شمسایی – سیمین اسکویی – محسن روزبهانی – اولینا روزبهانی – مجتبی روزبهانی – فرانسیس مرادی – فریبا زنگنه – حسین پشتکار – ستار ترک – فرهاد کارگر – ایلون توران – مریم رحیمیان – مرضیه جیالک – داریوش بخشی – کلثوم عابدی – عصمت روبابی – شهرام همایونفر – سارا عبدالحسنی – فریده شیرازی – لیلی مازومدوست – محسن مازومدوست – محمد هادی محمدی – مهدی ملک محمدی – فیض الله نورانی – یاتوک راد – کامران اکبری کلهر – فهیمه رفیعی – حسین حسینی – شیوین کیا – دانش، ح نژاد – سامان ساراخانی – داریوش بیگدلی-
و تعدادی امضا از ایران که نام آنها درج نشده و در مجموع تا کنون(ساعت 3 صبح چهارشنبه شنبه 20 آپریل 2011) 1086 نفر امضا کرده اند.
امکان دارد که تعدادی از امضاها تکراری و یا به فارسی درست نوشته نشده باشد.
لیست اصلی امضاها در آدرس زیر است
www.gopetition.com
کمیته مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی
بیستم ژوئن روز حمایت از زندانیان سیاسی است!
تمامی زندانیان سیاسی باید بدون قید و شرط آزاد گردند!
بیستم ژوئن روز عهد و پیمان دوباره ما برای آزادی بی قید و شرط زندانیان سیاسی و خاتمه دادن به دستگاه جنون و جنایت جمهوری اسلامی است!
مردم٬ آزادیخواهان٬ انسانهای شریف؛
جهانیان باید بدانند که این حکومت با جنایت و کشتار پابرجاست! باید بدانند که جمهوری اسلامی با چوبه دار و کشتار و شکنجه و زندان متولد شده است و با خونریزی ادامه حیات میدهد! باید با خبر شوند که این حکومت از وحشت انقلاب و خیزش و قیام مردم حاضر است دست به هر جنایتی بزند تا ساعتی بر عمر کثیف خود بیفزاید! این حکومتی درنده است که در پرونده فردی و جمعی حاکمینش صدها فقره قتل عمد خوابیده است!
جهانیان باید زجرنامه هزاران زندانی سیاسی را در طی عمر پرنکبت جمهوری اسلامی بشنوند و از حقایق هولناک این حکومت آدمکش با خبر شوند. این صدای رسای ماست که جهانیان را٬ میلیونها انسان شریف و نوعدوست را درکنار ما قرار میدهد تا امر دفاع فوری و اضطراری از هزاران زنذانی سیاسی و صدها عزیزی که هر آن چوبه دار زندگیشان را تهدید میکند را میسر کند. یورش و گروگان گیری دایمی از میان مخالفان سیاسی٬ رفتار وحشیانه با زندانیان سیاسی٬ اخبار هولناک اعدامهای دستجمعی٬ کسب و کار هر روزه این حکومت است.
بیستم ژوئن فقط یکروز نیست! یک کمپین وسیع برای سازمان دادن جنبشی اعتراضی است که میخواهد جهان متمدن را برای پشتیبانی از خواست آزادی بی قید و شرط زندانیان سیاسی در ایران بسیج کند! واکنشی بین المللی نسبت به خطرات جدی که جان عزیزان ما را در زندانهای جمهوری اسلامی تهدید می کند٬ ایجاد نماید. بیستم ژوئن درعین حال سمبل اتحاد و عهد و پیمان ما برای آزادی بدون قید و شرط زندانیان سیاسی و پایین کشیدن چوبه های دار است!
مبارزات زندانیان سیاسی در سیاهچالهای مخوف اوین و رجایی شهر و همه زندانهای بیشمار جمهوری اسلامی حماسه ای عظیم است. این مبارزات شورانگیز لایق بزرگترین حمایت های و پشتیبانی های بین المللی است! هزاران زندانی سیاسی و خانواده های مضطرب و نگرانشان چشمشان به اقدامات بین المللی ماست.
شما ميتوانيد در اين روز در اشكال متنوع از زندانيان سياسى در ايران حمايت كنيد:
برپايى تظاهرات در مقابل سفارتخانه هاى رژيم اسلامى؛
ارسال نامه اعتراضى به رژيم ونامه به سازمانهاى بشردوست؛
برگزارى شب همبستگى با زندانيان سياسى در ايران؛
فشار به دولت کشورهای محل اقامتتان برای واکنش نشان دادن به جنایات رژيم و محکوم کردن آن؛
افشاگرى در رابطه با جنايات رژيم و آگاهگرى در ميان مردم كشور محل اقامتتان ؛
با دهها ابتكار دیگر شما ميتوانيد روز بیستم ژوئن را با قدرت هر چه بیشتر برگزار نماييد!
در بیستم ژوئن امسال يكبار ديگر اعلام ميكنيم:
زندانيان سياسى بايد بلادرنگ و بدون قيد و شرط آزاد گردند.
اعدامها بايد فورا متوقف شوند.
کمیته مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی
٢٠ آوریل ۲۰١١ برابر با ٣١ فروردين ١٣٩٠
Join us on 20th June 2011
Global day of action in support of political prisoners in Iran
The campaign to Free Political Prisoners in Iran (CFPPI) is organizing demonstrations in major cities across the world on 20th June 2011 to support political prisoners in Iran.
Since the Islamic regime of Iran took power in 1979, people in Iran have been deprived from their basic rights including their freedom of expression. Soon after the regime established its power, mass imprisonment and execution of thousands of dissident started. Since 1979, no opposition has been tolerated, and slightest resistance to the establishment has been faced with fiercest punishment. This has been the living situation in Iran for more than 30 years, and since then, the numbers of political prisoners have been on the rise; hundreds of them are in danger of being execution.
The Campaign to Free Political Prisoners in Iran (CFPPI) would like to appeal for your support of those men and women, boys and girls, students and intellectuals who are currently being held in solitary confinement waiting for their daily dose of torture, and even their death sentence to be carried out. These prisoners have been silenced by the regime in Iran just for practising their freedom of expression.
The world should know what is happening to thousands of men and women in prisons in Iran and that the Islamic Regime is responsible for this act of crime. The only way to stop this crime is through international solidarity and a united voice.
Join us on 20th June 2011 and help us to raise the voice of political prisoners in Iran throughout the world and be the voice of political prisoners in Iran.
Campaign to Free Political Prisoners in Iran (CFPPI)
20/04/2011
مردم٬ آزادیخواهان٬ انسانهای شریف؛
جهانیان باید بدانند که این حکومت با جنایت و کشتار پابرجاست! باید بدانند که جمهوری اسلامی با چوبه دار و کشتار و شکنجه و زندان متولد شده است و با خونریزی ادامه حیات میدهد! باید با خبر شوند که این حکومت از وحشت انقلاب و خیزش و قیام مردم حاضر است دست به هر جنایتی بزند تا ساعتی بر عمر کثیف خود بیفزاید! این حکومتی درنده است که در پرونده فردی و جمعی حاکمینش صدها فقره قتل عمد خوابیده است!
جهانیان باید زجرنامه هزاران زندانی سیاسی را در طی عمر پرنکبت جمهوری اسلامی بشنوند و از حقایق هولناک این حکومت آدمکش با خبر شوند. این صدای رسای ماست که جهانیان را٬ میلیونها انسان شریف و نوعدوست را درکنار ما قرار میدهد تا امر دفاع فوری و اضطراری از هزاران زنذانی سیاسی و صدها عزیزی که هر آن چوبه دار زندگیشان را تهدید میکند را میسر کند. یورش و گروگان گیری دایمی از میان مخالفان سیاسی٬ رفتار وحشیانه با زندانیان سیاسی٬ اخبار هولناک اعدامهای دستجمعی٬ کسب و کار هر روزه این حکومت است.
بیستم ژوئن فقط یکروز نیست! یک کمپین وسیع برای سازمان دادن جنبشی اعتراضی است که میخواهد جهان متمدن را برای پشتیبانی از خواست آزادی بی قید و شرط زندانیان سیاسی در ایران بسیج کند! واکنشی بین المللی نسبت به خطرات جدی که جان عزیزان ما را در زندانهای جمهوری اسلامی تهدید می کند٬ ایجاد نماید. بیستم ژوئن درعین حال سمبل اتحاد و عهد و پیمان ما برای آزادی بدون قید و شرط زندانیان سیاسی و پایین کشیدن چوبه های دار است!
مبارزات زندانیان سیاسی در سیاهچالهای مخوف اوین و رجایی شهر و همه زندانهای بیشمار جمهوری اسلامی حماسه ای عظیم است. این مبارزات شورانگیز لایق بزرگترین حمایت های و پشتیبانی های بین المللی است! هزاران زندانی سیاسی و خانواده های مضطرب و نگرانشان چشمشان به اقدامات بین المللی ماست.
شما ميتوانيد در اين روز در اشكال متنوع از زندانيان سياسى در ايران حمايت كنيد:
برپايى تظاهرات در مقابل سفارتخانه هاى رژيم اسلامى؛
ارسال نامه اعتراضى به رژيم ونامه به سازمانهاى بشردوست؛
برگزارى شب همبستگى با زندانيان سياسى در ايران؛
فشار به دولت کشورهای محل اقامتتان برای واکنش نشان دادن به جنایات رژيم و محکوم کردن آن؛
افشاگرى در رابطه با جنايات رژيم و آگاهگرى در ميان مردم كشور محل اقامتتان ؛
با دهها ابتكار دیگر شما ميتوانيد روز بیستم ژوئن را با قدرت هر چه بیشتر برگزار نماييد!
در بیستم ژوئن امسال يكبار ديگر اعلام ميكنيم:
زندانيان سياسى بايد بلادرنگ و بدون قيد و شرط آزاد گردند.
اعدامها بايد فورا متوقف شوند.
کمیته مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی
٢٠ آوریل ۲۰١١ برابر با ٣١ فروردين ١٣٩٠
Join us on 20th June 2011
Global day of action in support of political prisoners in Iran
The campaign to Free Political Prisoners in Iran (CFPPI) is organizing demonstrations in major cities across the world on 20th June 2011 to support political prisoners in Iran.
Since the Islamic regime of Iran took power in 1979, people in Iran have been deprived from their basic rights including their freedom of expression. Soon after the regime established its power, mass imprisonment and execution of thousands of dissident started. Since 1979, no opposition has been tolerated, and slightest resistance to the establishment has been faced with fiercest punishment. This has been the living situation in Iran for more than 30 years, and since then, the numbers of political prisoners have been on the rise; hundreds of them are in danger of being execution.
The Campaign to Free Political Prisoners in Iran (CFPPI) would like to appeal for your support of those men and women, boys and girls, students and intellectuals who are currently being held in solitary confinement waiting for their daily dose of torture, and even their death sentence to be carried out. These prisoners have been silenced by the regime in Iran just for practising their freedom of expression.
The world should know what is happening to thousands of men and women in prisons in Iran and that the Islamic Regime is responsible for this act of crime. The only way to stop this crime is through international solidarity and a united voice.
Join us on 20th June 2011 and help us to raise the voice of political prisoners in Iran throughout the world and be the voice of political prisoners in Iran.
Campaign to Free Political Prisoners in Iran (CFPPI)
20/04/2011
اخبار روز:
خانم شیرین عبادی بعد از مدتها سکوت بالاخره سکوت خود را شکستند و در مورد مردم عرب اهواز چیزی نوشتند. که باید تشکر کرد. اما دریغا و افسوس که مردم عرب اهواز را عرب زبان خواندند و مشکل سیاسی اهواز را به مشکلی مذهبی فرقه ای تقلیل دادند. واقعیت این است که مردم عرب اهواز استقلال می خواهند.
اما این ابتدای راه است. ما می بایست باب گفتگو را باز کنیم. ولی یک مشکل بزرگ این باب را بسته است. برای امثال من که استقلال اهواز را می خواهم و اهواز را اشغال شده توسط فارس ها می دانم، آیا مجال گفتگویی هست؟ آیا رسانه های فارسی زبان و خصوصا بخش وزین و موقرشان آیا فرصتی به امثال من می دهند تا با آزادی تمام و صد در صد برخلاف میلشان چیزی بنویسیم و منتشر کنیم و دیالوگ کنیم؟ آیا من اهوازی می توانم به صورت آزاد از استقلال خواهی صحبت کنم؟
در همین بریتانیا که من زندگی می کنم صحبت استقلال خواهی اسکاتلند گرم است. فرصتی داشتم با الکس سالموند رهبر حزب استقلال اسکاتلند و وزیر اول اسکاتلند دیدار کنم. اسکاتلند از زمان بیانیه اتحادیه در سال ۱۷۰۷ جزوی از بریتانیا شد وبه دوران جنگهای خونین کوچک و بزرگ میان انگلیسی ها و اسکاتلندی ها پایان داد. و اصولا از زمان این اتحادیه است که مورخین انگلیسی کمابیش آن را مبدا تاریخ امپراطوری بریتانیا می دانند. الکس سالموند با فراغ بال و آزادی تمام و شفافیت و صراحت تمام خواستار جدایی و استقلال از بریتانیا است و خواستار ایجاد یک رفراندوم جدید است. دولت بریتانیا و رسانه های انگلستان هم بدون هیچ مانعی صحبت های وی را منتشر و مدام با وی مصاحبه می کنند!
بله در ایران وزارت اطلاعات هست، سپاه ،بسیج و نیروی انتظامی هست، اداره سانسور ارشاد اسلامی هست و در یک کلام برای امثال من آزادی و امکان صحبت کردن در مورد استقلال اهواز وجود ندارد. ولی آیا در جامعه رسانه ای فارس زبان آزاد و مدرن مستقر در غرب هم به امثال من این فرصت داده می شود که آزادانه از استقلال اهواز صحبت کنیم؟ به عبارت دیگر آیا آزادی بیان شامل استقلال خواهی هم می شود؟ آیا به ما اجازه گفتگو داده می شود یا در باز برهمان پاشنه قدیم باید بچرخد؟
این چالش و آزمایشی است برای نویسندگان، روشنفکران و روزنامه نگاران خوش قلم و صاحب فکر فارسی زبان که گردانندگان رسانه های فارسی در اروپا هستند. می بایست به آن پاسخی در خور توجه بدهند. معیار سنجش آزادی فرصت دادن به مخالفین صد در صدی است.
رضا وشاحی
موسس سازمان حقوق بشر اقلیت های ایران
اما این ابتدای راه است. ما می بایست باب گفتگو را باز کنیم. ولی یک مشکل بزرگ این باب را بسته است. برای امثال من که استقلال اهواز را می خواهم و اهواز را اشغال شده توسط فارس ها می دانم، آیا مجال گفتگویی هست؟ آیا رسانه های فارسی زبان و خصوصا بخش وزین و موقرشان آیا فرصتی به امثال من می دهند تا با آزادی تمام و صد در صد برخلاف میلشان چیزی بنویسیم و منتشر کنیم و دیالوگ کنیم؟ آیا من اهوازی می توانم به صورت آزاد از استقلال خواهی صحبت کنم؟
در همین بریتانیا که من زندگی می کنم صحبت استقلال خواهی اسکاتلند گرم است. فرصتی داشتم با الکس سالموند رهبر حزب استقلال اسکاتلند و وزیر اول اسکاتلند دیدار کنم. اسکاتلند از زمان بیانیه اتحادیه در سال ۱۷۰۷ جزوی از بریتانیا شد وبه دوران جنگهای خونین کوچک و بزرگ میان انگلیسی ها و اسکاتلندی ها پایان داد. و اصولا از زمان این اتحادیه است که مورخین انگلیسی کمابیش آن را مبدا تاریخ امپراطوری بریتانیا می دانند. الکس سالموند با فراغ بال و آزادی تمام و شفافیت و صراحت تمام خواستار جدایی و استقلال از بریتانیا است و خواستار ایجاد یک رفراندوم جدید است. دولت بریتانیا و رسانه های انگلستان هم بدون هیچ مانعی صحبت های وی را منتشر و مدام با وی مصاحبه می کنند!
بله در ایران وزارت اطلاعات هست، سپاه ،بسیج و نیروی انتظامی هست، اداره سانسور ارشاد اسلامی هست و در یک کلام برای امثال من آزادی و امکان صحبت کردن در مورد استقلال اهواز وجود ندارد. ولی آیا در جامعه رسانه ای فارس زبان آزاد و مدرن مستقر در غرب هم به امثال من این فرصت داده می شود که آزادانه از استقلال اهواز صحبت کنیم؟ به عبارت دیگر آیا آزادی بیان شامل استقلال خواهی هم می شود؟ آیا به ما اجازه گفتگو داده می شود یا در باز برهمان پاشنه قدیم باید بچرخد؟
این چالش و آزمایشی است برای نویسندگان، روشنفکران و روزنامه نگاران خوش قلم و صاحب فکر فارسی زبان که گردانندگان رسانه های فارسی در اروپا هستند. می بایست به آن پاسخی در خور توجه بدهند. معیار سنجش آزادی فرصت دادن به مخالفین صد در صدی است.
رضا وشاحی
موسس سازمان حقوق بشر اقلیت های ایران
گزارش رادیو پیام آزادی ازاعتراضات مردم عرب در مناطقی از استان خوزستان
گفتگو با آقای یوسف عزیزی بنی طرف
یوسف عزیزی بنی طرف:اکنون زندان سپیدار اهواز مملو از زندانیان عرب است که به خاطر قصد اقدام برای تظاهرات مسالمت آمیز و نه حتی انجام تظاهرات، با آتش نیروهای راسیست جمهوری اسلامی روبرو شده و دستگیر شده اند.
حق حاکمیت مردم عرب سلب شده و به پیرامون رانده شده اند. این ها با وجود عرب و کیان عرب مخالف اند و اصولا نمی خواهند عرب وجود داشته باشد
این عرب اهوازی (خوزستانی ) دیگر چیزی ندارد که از دست بدهد. و در شرایطی در این مناطق حکومت نظامی برقرار است به اعتراض بر می خیزند.
من از همه نیروهای سیاسی از احزاب دموکرات ،چپ و... می خواهم موضع بگیرند نباید سکوت کنند و باید این کشتار هموطنان عرب را محکوم کنند.
این گفت و گو را بشنوید
انتقاد ناصر حجازی از طرح هدفمندی یارانه ها
|
خبرآنلاین: ستاره در بستر بیماری فوتبال ایران می گوید حالش خوب نیست چون تاب دیدن شرایط سخت زندگی مردم را ندارد. او در این گفت و گو با وبسایت شخصی خود هم از هدفمندی یارانه ها نالیده و هم از فرار مغزها.
شکست استقلال مقابل پاختاکور را چطور ارزیابی می کنید ؟
استقلال می توانست بازنده نباشد ، پاختاکور قدرت چندانی نداشت،نمی خواهم ایراد بگیرم اما گل برهانی یکی از بهترین گلهای تاریخ زندگی اش بود ، برهانی بسیار با هوش و حرفه ای عمل کرد و روحیه بالایی گرفت .دیدگاه فنی من اینست که عدم تعویض برهانی با آن شرایط روحی و سرعت بالا و همینطور فرهاد مجیدی که کماکان معتقدم نباید تعویض شود مگر دچار مصدومیت گردد ، می توانست کمک بیشتری به استقلال کند.با این حال 2 بازی دیگر باقی مانده است و استقلال کماکان شانس صعود دارد.بایستی به کادر فنی و بازیکنان دلگرمی و امیدواری داد تا در 2 بازی آتی با همت و یکدلی صعود از این مرحله را جشن بگیرند و به آنچه استحقاقش را دارند ، دست یابند.در ضمن بایستی به محمدی این تذکر را بدهم که توپهایی که از فاصله دور به سمت دروازه ارسال می شود ،گلر بایستی از دروازه خارج شود و توپ را دفع کند .دلیلی ندارد در مواقع ارسال چنین توپهایی روی خط دروازه ایستاد.البته نا گفته نماند محمدی چندین موقعیت خطرناک را از حریف گرفت.
- امروز بذر پاشی چمن طبیعی کمپ اختصاصی استقلال با دستان شما انجام گرفت ، روند ساخت کمپ را چطور دیدید؟
فتح اله زاده کار خود را بلد است و استقلال را علیرغم شرایط سختی که ابتدای فصل داشت، بخوبی جمع و جور کرد.روند ساخت کمپ نیز بخوبی پیش میرود .با ساخت کمپ هزینه های استقلال نیز کاهش پیدا می کند و حتی باشگاه می تواند با برنامه هایی که فتح اله زاده دارد، درآمدزایی خوبی داشته باشد و از سازمان کمتر کمک گیرد. امروزه از تیمسار خسروانی بدلیل ساخت مجموعه های ورزشی بسیار برای استقلال و مردم به نیکی یاد می شود.فتح اله زاده نیز با پیگیری و اقدام در جهت نهایی شدن ساخت کمپ می تواند بیشتر از گذشته در یاد و قلب هواداران استقلال باقی بماند ، هر چند امیدوارم اجازه دهند تا او بخوبی کارهایش راپیش ببرد.معمولا عادت کرده اند کسانی که قصد خدمت به مردم را دارند ، بر کنار کنند و من شخصا امیدوارم این اتفاق برای فتح اله زاده نیفتد.در ضمن از سعیدلو می خواهم اجازه دهد تا فتح اله زاده به تنهایی استقلال را مدیریت کند .همانطور که تا به امروز موفق بوده است.استقلال نیازی به هیات مدیره ندارد.در ایران رسم بر این است که یک عده بیکار که دوست و رفیق مقامات هستند ، بعنوان اعضای هیات مدیره انتخاب می شوند وگرنه در تیمهای مطرح دنیا اعضای هیات مدیره بر اساس تخصص و تواناییهایشان انتخاب می گردند و از هیچ کوششی برای موفقیت تیم دریغ نمی کنند.اگر بر اساس قوانین کنفدراسیون آسیا در انتخاب اعضای هیات مدیره اجباری است ، اجازه دهید فتح اله زاده این انتخاب را انجام دهد تا در کارش دخالت نشود و در غیر این صورت ، عده ای را بصورت صوری انتخاب نمایید ، رستورانی خوب را هر از گاهی برایشان انتخاب کرده تا آنجا چلوکبابشان را صرف کنند و بروند دنبال زندگی اشان و در کار مدیرعامل و زیر مجموعه وی دخالت نکنند.
- علی کریمی در متنی احساسات خود را همانطور که حتما می دانید نسبت به شما بیان کرده است ، در این ارتباط صحبت خاصی دارید.
علی کریمی بازیکنی مردمی است که همسو بودنش با مردم را اثبات کرده است .فقط می توانم از این بازیکن که در دل مردم جای دارد و از راه دور احساسات خود را صادقانه نسبت به من ابراز داشته است ، قدردانی کنم و برای وی در تمامی مراحل زندگی آرزوی موفقیت نمایم.
در مراسم هایی از شما تجلیل و قدردانی کردند و هنرمندان، اهالی فوتبال و مطبوعات با شور و شوق خاصی در این مراسم شرکت کردند ، از پوری بنایی گرفته تا مدیران استقلال و پرسپولیس علیرغم مشغله های کاری بسیار.دلیل محبوبیت و توجه توده مردم به ناصر حجازی را در چه می دانید؟
مردم نسبت به من لطف دارند ، ناصر حجازی همواره سعی کرده تا از مردم جدا نباشد ، همیشه با مردم بوده ام و هر چه دارم از خدا و سپس لطف و محبت مردم است.من و امثال من مدیون مردم هستیم.آنها مرا حجازی کردند.اینها شعار نیست یا از روی تظاهر نمی گویم.خوشبختانه همه مرا به صراحت لهجه میشناسند. این که از مردم می گویم حرف دلم است.از اینکه می بینم بعضیها با زدن چند گل یا مورد توجه قرار گرفتن توسط مردم ، از همه طلبکار هستند ، ناراحت می شوم.
متاسفانه اینها وقتی توسط همین مردم بزرگ می شوند ادا در می آورند و فراموش می کنند که از کجا و چطور به چنین جایگاههایی رسیده اند .نمی دانند که فقط مشهور هستند و با این خصوصیات ا خلاقی محبوبیتی بین مردم ندارند.تختی به دلیل مدالها و قهرمانی هایش تختی نشد که اگر این طور بود،موحد یا حبیبی مدالهای بیشتری داشتند.تختی بدلیل مردمی بودنش تختی شد. از قدیم گفته اند که درخت هر چه پربارتر، افتاده تر.وقتی بیشتر مورد توجه قرار گرفتیم ،باید سر به زیر تر شده و ادبیات و رفتارمان را بهتر کنیم.
- بعد از مبتلا شدن ناصر حجازی به بیماری، روند مناسبی در راستای بهبودی شما می دیدیم اما بیکباره در طی 2-3 ماه اخیر افت و ضعف بدنی واضح و مشخصی را در شما شاهد هستیم ، توضیح می دهید؟
به من می گویند عصبانی نشوم ، مگر بی غیرتم وقتی درد و مشکلات مردم را به چشم می بینم ، با بی تفاوتی از کنار آن بگذرم.آمده اند و یارانه ها را قالب کرده اند.زندگی مردم بهتر نشده که بدتر هم شده است .خدمت به مردم یعنی فراهم کردن رفاه و آسایش آنها اما متاسفانه شاهد نداری و سختی زندگی مردم هستیم.دولت می گوید چهل هزار تومان در ماه به مردم کمک می کنیم ، مگر مردم گدا هستند ؟ مردم ایران روی گنج خوابیده اند ، نفت، گاز و... دولت حق ندارد به مردم کمک کند،دولت باید کار کند، خدمت کند و زحمت و دسترنج مردم را دودستی تقدیم آنها نماید.چهل هزار تومان در ماه به مردم می دهند و بعد ....
برای من قبض گاز می آمد چهل هزار تومان و حالا می آید یک میلیون تومان .گاز به کشور همسایه با مبلغی بمراتب کمتر از آنچه از مردم می گیرند ، صادر می شود.با دیدن این شرایط نباید عصبانی شوم ؟ نباید حرص بخورم و شرایط جسمانی ام مثل امروز شود.
من این حرفها را برای خودم نمی زنم.به هر حال از آنجایی که چهره شناخته شده ای هستم و مردم به من لطف دارند ، زندگی ام می گذرد حتی با اینکه بیماری ام بسیار پر هزینه است با لطف مسوولین بیمارستان کسری، مالک گسترش فولاد تبریز و اندوخته پس اندازم روزگار سپری می شود اما اگر مردم عادی شرایط امروز من را داشتند و با یک بیماری پر هزینه روبرو شوند ، چه باید بکنند؟بروند بمیرند؟من ناصر حجازی هستم ، سرد و گرم روزگار را چشیده ام . عمری از من گذشته است. هیچ ابایی هم ندارم که اگر من را ببرید وبا شلیک 2 تیر به زندگی ام خاتمه دهید. حرفهایم از سر دلسوزیست.کمی مراعات مردم را کنید..مردم را دوست داشته باشید تا آنها هم شما را دوست داشته باشند.مردم معنای خدمت را می دانند و اگر آن را احساس نمایند پا به پای دولت می ایستند و اگر نمی توانید رفاه مردم را فراهم سازید ، بروید .من 4 سال قبل و در اواسط فصل وقتی دیدم اعضای هیات مدیره با دخالتهایشان اجازه نمی دهند تا در تیم مردمی استقلال علیرغم توانایی ام کار کنم و ماندنم فایده ای ندارد بخاطر مردم در حالی که مرا می خواستند ، رفتم تا شاید دیگران بتوانند موفق باشند.مردم ایران قدرشناس هستند.قدر این قدرشناسی را بدانید.
- اما دولت در ارتباط با بحث یارانه ها حتما از نظر کارشناسان بسیاری استفاده کرده است .
اتفافا برای من هم جای سوال است که مگر اینها کارشناس ندارند؟از کجا این یارانه ها را آورده اند.اگر کشور های دیگر چنین کاری انجام دادند ، ابتدا شرایط و بستر کار را فراهم کردند و بعد اجرا نمودند. آیا در ایران این بستر فراهم بود؟ اینکه بگوییم مصرف نکنید ، فلان چیز را نخرید ، هزینه نکنید تا برایتان پس انداز شود ، هنر است؟
آخر یک کارگر که ماهی سیصد-چهارصد هزار تومان حقوق می گیرد و کرایه خانه، خرج زندگی و...دارد و حال باید سه برابر مبلغی که دولت می دهد ، به آنها برگرداند، چطور زندگی کند؟ نتیجه اش می شود فقر و فقر یعنی فساد ، فحشا ، طلاق و...از کدام کارشناس صحبت می کنید؟ کارشناسی فقط بازی با آمار و ارقام و زندگی در برج نیست.کارشناسی یعنی زندگی با مردم و لمس کردن درد و مشکلات آنها از نزدیک.
کارشناسی یعنی بدنبال پیدا کردن راهی جهت مقابله با ورود کالاهای چینی و رونق بخشیدن به تولیدات داخلی.امروز شاهد هستیم که کارخانه های ما یا ورشکسته هستند یا صاحبان آنها جهت جلوگیری از ورشکستگی، کارخانه هایشان را تعطیل می کنند و نتیجه آن بیکاری و دربدری کارگر ها است و این مشکلات در پایان باعث از هم پاشیده شدن کانون خانواده ها و ایجاد مشکالات اجتماعی و اخلاقی می شود.
ما کارشناسان واقعی و افراد تحصیلکرده و با دانش کم نداریم.حتی در مسافرتهای خارج از ایران وقتی با این افراد روبرو می شوم ، می گویند حاضریم با رقمی نصف آنچه در خارج از ایران به ما می دهند در خاک خودمان کار کنیم ، به عشق ایران اما امکانات و شرایط برای ما فراهم نیست.
می خواهم از دولت بپرسم که اجرای طرح یارانه ها اهمیت دارد یا یافتن راهی جهت جلوگیری از فرار مغز ها.هر چند مغزها بایستی فرار کنند که اگر باشند بسیاری از افرادی که به نا حق و بر اساس زدوبند در راس کارند ، خانه نشین خواهند شد. .همانطور که سطح علمی دانشگاهها را پایین آوردند تا افرادی که سلیقه ای وارد دانشگاه شده بودند، بتوانند فارغ التحصیل شوند.
اینکه وضعیت جسمانی ام شرایط امروزی را دارد ، بدلیل شرایطی است که می بینم و نمی توانم در قبال این مسایل و مشکلات مردم بی تفاوت باشم.به قول گاندی که می گوید : درد من تنهایی نیست ، بلکه مرگ ملتی است که برایشان گدایی را قناعت ، بی عرضگی را صبر و با تبسمی بر لب ، این حماقت را حکمت می نامند.
- از این بحث خارج شویم و بعنوان آخرین سوال اینکه از امیر رفیعی بعنوان مدیر برنامه های شما در برخی محافل یاد می شود ، اینطور است؟
من هیچگاه مدیر برنامه نداشته و نخواهم داشت.خودم قدرت و توانایی فکری جهت انجام کارهایم را داشته و دارم.امیر رفیعی مثل پسرم است و فردی با شخصیت و تحصلیکرده که در بسیاری از موارد با هم مشورت می کنیم.به رفیعی اعتماد دارم و او نیز به دلیل علاقه و رفاقت با من ، مدیریت پرتال شخصی ام را بر عهده گرفته است.در ضمن ایشان مشاور فتح اله زاده و دستیار من در کمیته فنی باشگاه استقلال است.
- و حرف پایانی.
یا رب روا مدار که گدا معتبر شود
گر معتبر شود ز خدا بی خبر شود
بیانیه مشترک مطبوعاتی
فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر (FIDH)
جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران (LDDHI)
30 فروردین 1390
اعتراض عرب های ایرانی در اهواز، مرکز استان خوزستان در جنوب ایران، که در روز ۲۵ فروردین شروع شد، با سرکوب خشونت آمیز نیروهای امنیتی ایران روبرو شده است. بنا به گزارش ها، چندین نفر کشته و زخمی و عده زیادی دستگیر شده اند. خانم شیرین عبادی، برنده جایزه نوبل صلح ۲۰۰۳، در نامه ای به خانم پیلای، کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل، در روز دوشنبه 29 فروردین ۱۳۹۰، خواهان رسیدگی به وضع درگیری ها در خوزستان شد.اعتراض های مسالمت آمیز اخیر در ششمین سالگشت اعتراض های اهواز در فروردین ۱۳۸۴ برگزار شد. در آن زمان، تعداد زیادی از مردم در اعتراض به سیاست دولتی انتقال عرب ها به نقاط دیگر کشور و سکونت دادن غیرعرب ها در خوزستان تظاهرات کرده بودند
دولتمردان جمهوری اسلامی سال هاست که تبعیض گسترده سیاسی، اقتصادی و فرهنگی در مورد عرب ها در خوزستان اعمال می کنند. تنها حزب سیاسی نماینده عرب ها در سال ۱۳۸۵ غیرقانونی اعلام شد. تعداد قابل توجهی از فعالان سیاسی عرب ایرانی، به ویژه پس از اعتراض های سال ۱۳۸۴، در خوزستان اعدام شده اند.
عرب ها، همچون گروه های قومی دیگر در ایران، از حق آموزش به زبان مادری محروم هستند. میزان بیکاری در میان عرب ها بسیار بالاتر از میزان متوسط در سطح کشور است. گزارشگر ویژه سازمان ملل برای مسکن مناسب در پی دیدار خود از ایران در سال ۲۰۰۵ به این نتایج رسید: عرب های ایران در خوزستان پیوسته در فقر و بدون دسترسی به مسکن و خدمات اساسی زندگی می کنند؛ دولت زمین های کشاورزی آنها را به قیمت های بسیار کمی تصاحب کرده است (E/CN.4/2006/41Add.2, 21 March 2006, Summary).
عبدالکریم لاهیجی، نایب رییس فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر و رییس جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران گفت: «دولتمردان باید فورا تمام بازداشت شدگان را آزاد کنند و با انجام تحقیقات مسؤولان کشتار معترضان مسالمت جوی عرب را به دست عدالت بسپارند. سرکوب معترضان مسالمت جوی عرب تنها آخرین حلقه از رشته درازی از حملات به گروه های قومی ایران، یعنی عرب ها، آذری ها، بلوچ ها، کُردها، ترکمن ها و دیگران، از ابتدای تاسیس جمهوری اسلامی است. ما مطمئن هستیم که گزارشگر ویژه حقوق بشر در ایران بخش مهمی از گزارش خود را به شرایط وحشتناک گروه های قومی ایران اختصاص خواهد داد.
برای اطلاعات بیشتر در باره وضع گروه های قومی در ایران نگاه کنید به:
جواد اکبرین در توضیح کوشش های دولت بقصد مقابله با آنچه که خود رواج دیدگاههای فمینیستی می نامند توضیح می دهد که اینها هم اینک در برخی دانشگاهها رشته مطالعات زنان را تعطیل کرده اند و علت آنرا تاثیر پذیری این رشته از فمینیسم عنوان کرده و خواهان متناسب کردن این رشته با فرهنگ اسلامی شده اند
با گذشت بیش از سی سال از حاکمیت جمهوری اسلامی در ایران، و به اتکای مبارزات همه جانبه زنان کشور بقصد دستیابی بر حقوق برابر جنسیتی، اینک با اطمینان می توان گفت که در میان صاحب نظران حقوق زن در اسلام و از جمله در میان روحانیون کشور، تفاوت نظر های آشکاری بوجود آمده است و این شکاف ایدئولوژیک در میان کارشناسان اسلامی بطور قطع مدیون یک جنبش مطالباتی وسیع در میان زنان کشور است که با مطرح کردن خواسته ها و توقعات خود در زمینه برابری های جنسیتی و بویژه کشاندن این مطالبات به عرصه عمومی و ترویج آن در میان اقشار مختلف اجتماعی، صاحب نظران را به چاره اندیشی واداشتند و از این رهگذر به بروز دریافت ها و روایت های متفاوت یاری رساندند.
بنظر می رسد که بروز این اختلاف دیدگاهها در باره حقوق زن در اسلام ، مقامات مسئول کشور را بر آن داشته است تا بحث در این باره را در دانشگاهها و هم چنین در حوزه های علمیه به نظم در آورند و از بروز تفاوت دیدگاهها در میان دانشجویان و نیز طلاب علوم دینی جلوگیری کنند.
در تحقق این امر چندی قبل رئیس شورای فرهنگی و اجتماعی زنان در دولت محمود احمدی نژاد، خانم منیره نوبخت در مصاحبه ای با خبرگزاری ایلنا، مدعی شد که وزارت علوم، رشته مطالعات زنان را مورد بازنگری قرار داده و اصلاحات لازم در این زمینه انجام گرفته است. او با بشارت این که اساساً دروس این رشته بزودی تغییر خواهند کرد، اعلام داشت که با تحقق تغییرات انجام گرفته، دیگر ترسی از رواج دیدگاههای فمینیستی از طریق رشته مطالعات زنان وجود ندارد.
خانم نوبخت مژده داد که رشته مطالعات زنان در چند مرکز حوزوی در قم نیز راه اندازی خواهد شد.
خانم نوبخت مژده داد که رشته مطالعات زنان در چند مرکز حوزوی در قم نیز راه اندازی خواهد شد.
در گفتگوئی با اسلام پژوه مقیم پاریس، جواد اکبرین، او درباره تفاوت دیدگاهها نسبت به نابرابری های جنسیتی در میان مراجع تقلید توضیح می دهد و از مراجعی نام می برد که متون قرآنی درباره زنان را با مفهوم عدالت در روزگار ما سازگار نمی بینند و در نتیجه برابری جنسیتی در دوران معاصر را مورد حمایت قرار می دهند.
جواد اکبرین در توضیح کوشش های دولت بقصد مقابله با آنچه که خود رواج دیدگاههای فمینیستی می نامند توضیح می دهد که اینها هم اینک در برخی دانشگاهها رشته مطالعات زنان را تعطیل کرده اند و علت آنرا تاثیر پذیری این رشته از فمینیسم عنوان کرده و خواهان متناسب کردن این رشته با فرهنگ اسلامی شده اند.
بعقیده جواد اکبرین ، دولت می کوشد بنام اسلام و بکام نوعی عقب افتادگی که در حاکمیت وجود دارد، اهداف خود را پیش ببرد.
جواد اکبرین در توضیح کوشش های دولت بقصد مقابله با آنچه که خود رواج دیدگاههای فمینیستی می نامند توضیح می دهد که اینها هم اینک در برخی دانشگاهها رشته مطالعات زنان را تعطیل کرده اند و علت آنرا تاثیر پذیری این رشته از فمینیسم عنوان کرده و خواهان متناسب کردن این رشته با فرهنگ اسلامی شده اند.
بعقیده جواد اکبرین ، دولت می کوشد بنام اسلام و بکام نوعی عقب افتادگی که در حاکمیت وجود دارد، اهداف خود را پیش ببرد.
بعقیده او این ها دست و پا زدن هائی است بقصد حذف دستاورد های تمدن غرب در فرهنگ ، سیاست و آنچه که به ارتقاء سطح زنان کمک می کند.
امروز صبح دویست و شانزده نفر از نمایندگان مجلس اسلامی با انتشار نامه ای خطاب به احمدی نژاد از ابقای وزیر اطلاعات توسط رهبر جمهوری اسلامی حمایت کردند. انتشار علنی این نامه را می توان از نظر سیاسی یک لشکرکشی آشکار قوه مقننه علیه رئیس قوه اجرائیه قلمداد کرد.
در حالیکه تا اولین ساعات بعد از ظهر امروز دیگر همه منابع خبری در جمهوری اسلامی نامه حمایت آمیز آیت الله خامنه ای را خطاب به وزیر برکنار شده اطلاعات منتشر کرده اند، امروز صبح دویست و شانزده نفر از نمایندگان مجلس اسلامی با انتشار نامه ای خطاب به احمدی نژاد از ابقای وزیر اطلاعات توسط رهبر جمهوری اسلامی حمایت کردند. انتشار علنی این نامه را می توان از نظر سیاسی یک لشکرکشی آشکار قوه مقننه علیه رئیس قوه اجرائیه قلمداد کرد.
نویسندگان این نامه علاوه بر تاکید بر موضع آیت الله خامنه ای در عین حال یاد آوری کرده اند که اساساً "تغییر وزیر اطلاعات در شرایط کنونی به صلاح نبود".
انتشار این نامه با موج وسیعی از انتقادات نمایندگان مجلس علیه احمدی نژاد همزمان شده است. نماینه کرمانشاه امروز در نطق پیش از دستور خود رئیس جمهوری را تهدید کرد که "مردم ممکن است در رای خود تجدید نظر کنند"!
سایت الف وابسته به احمد توکلی نمایده مجلس، افشا کرد که احمدی نژاد از قبل هم خیال داشته است وزیر اطلاعات را برکنار کند که "با مخالفت آیت الله خامنه ای مواجه شده است". اگر این ادعا درست باشد معنایش این است که رئیس جمهوری در هنگام برکناری وزیر اطلاعات از مخالفت رهبر جمهوری اسلامی آگاه بوده است.
امروز حمید رسائی عضو فراکسیون انقلاب اسلامی مجلس با تذکر این که رهبری وزیر اطلاعات را ابقاء کرده است، مدعی شد که نامبرده در "مکتوبه ای به آقای احمدی نژاد و وزیر اطلاعات" خواهان ادامه کار وزیر مربوطه شده است. این در حالی است که متن نامه رهبر جمهوری اسلامی در جراید آشکارا نشان می دهد که نامه خطاب به شخص وزیر اطلاعات نوشته شده و هیچ نامی از احمدی نژاد در آن نیست.
رسائی هم چنین سایت "دولت یار" را که به گفته بسیاری از مفسران از رسانه های نزدیک به دولت، بویژه نزدیک به اسفندیار رحیم مشائی است، و البته از نامش نیز می توان به نزدیکی آن با دولت پی برد، "یک سایت دست چندم" نامید که "هیچ گونه انتصاب رسمی نیز ندارد". این سایت نیمه شب دیشب خبری منتشر کرد که گویا احمدی نژاد با رهبر جمهوری اسلامی ملاقات و او را قانع کرده است که وزیر اطلاعات برکنار شود. رسائی می گوید که صحت و سقم این خبر را تا ساعت سه بعد از نیمه شب مورد تحقیق قرار داده و به دروغ بودن آن پی برده است. او از دستگاه قضائی خواست تا به ناشران این خبر برخورد کنند!
امروز آیت الله عباس واعظ طبسی، تولیت آستان قدس رضوی در یک سخنرانی در مقابل ارتشیان شدیداً به برکناری وزیر اطلاعات حمله کرد و گفت "هیچ قدرتی نمی تواند در برابر امام جامعه تصمیم گیرنده باشد" او اضافه کرد که مشروعیت همه عزل و نصب ها با رهبری است.
در این میان، حمایت از نامه رهبری، ویژه گی دیگری هم پیدا کرده و آن حمله به "جریان انحرافی" است. این فرمول مدتی است که به نام مستعار اسفندیار رحیم مشاعی تبدیل شده و مخالفان او با این نام به وی حمله می کنند.
آیت الله خزعلی عضو مجلس خبرگان امروز از همه مسئولان خواست که به "تبعیت از حکم رهبری" جلوی نفوذ جریان انحرافی را در دولت بگیرند. او رئیس جمهوری را از قرار گرفتن زیر تاثیر "نفوذی ها" برحذر داشت.
جوان آن لاین" رسانه وابسته به گروهی از سپاهیان ، امروز بر ملا کرد که "لیدر جریان انحرافی" از چند روز پیش به تیم اجرائی خود آماده باش داده است!
زینت میرهاشمی
جوهر پیام فروردین احمدی نژاد و نامگذاری سال «جهاد اقتصادی» از طرف ولی فقیه خشک نشده، بی رنگ شده است. عبدالرضا ترابی عضو کمیسیون اقتصادی مجلس رژیم، نرخ واقعی بیکاری را «بالای 30 درصد» اعلام کرد. وی نرخ بیکاری اعلام شده از طرف دولت را غیر واقعی دانسته و بیکاری را از جمله چالشهای اساسی رژیم اعلام کرده است.
این کارگزار رژیم در حالی از این میزان نرخ بیکاری صحبت می کند که احمدی نژاد در پیام نوروزی اش ادعا کرد که «کشور نه تنها در رکود نیست بلکه در یک دوره فعال شکوفایی اقتصادی به سر می برد.»
صندوق بین المللی پول در آخرین گزارش اش در سال جاری میلادی نرخ رشد اقتصاد ایران را صفر در صد پیش بینی کرده است.
همه داده های آماری نهادهای پیرامون حکومت و شواهد عینی خراب شدن وضعیت معاشی مردم و نیز رکود در تولید و در پی آن افزایش فقر و بیکاری را تاکید می کنند.
مرکز آمار ایران در سال 89، نرخ بیکاری را 14.6 اعلام کرده و احمدی نژاد آن را حدود 9.75 گفته بود.
وضع آشفته بیان آمار از طرف کارگزاران و پایوران رژیم حکایت از بحران کار، تولید و وضعیت اقتصاد می کند. بر همین منظر نامگذاری سال جدید از طرف ولی فقیه را باید سال ورشکستگی بیشتر اقتصاد ارزیابی کرد.
این کارگزار رژیم در حالی از این میزان نرخ بیکاری صحبت می کند که احمدی نژاد در پیام نوروزی اش ادعا کرد که «کشور نه تنها در رکود نیست بلکه در یک دوره فعال شکوفایی اقتصادی به سر می برد.»
صندوق بین المللی پول در آخرین گزارش اش در سال جاری میلادی نرخ رشد اقتصاد ایران را صفر در صد پیش بینی کرده است.
همه داده های آماری نهادهای پیرامون حکومت و شواهد عینی خراب شدن وضعیت معاشی مردم و نیز رکود در تولید و در پی آن افزایش فقر و بیکاری را تاکید می کنند.
مرکز آمار ایران در سال 89، نرخ بیکاری را 14.6 اعلام کرده و احمدی نژاد آن را حدود 9.75 گفته بود.
وضع آشفته بیان آمار از طرف کارگزاران و پایوران رژیم حکایت از بحران کار، تولید و وضعیت اقتصاد می کند. بر همین منظر نامگذاری سال جدید از طرف ولی فقیه را باید سال ورشکستگی بیشتر اقتصاد ارزیابی کرد.
آمریکا یک بانک کره شمالی را به خاطر ارتباط تسلیحاتی با ایران تحریم کرد
صدای آمریکا - 30 فروردین
ایالات متحده آمریکا یک موسسسه مالی کره شمالی را به اتهام دست داشتن در تجارت غیرقانونی سلاح با جمهوری اسلامی ایران تحریم کرد.
وزارت خزانه داری آمریکا روز سه شنبه گفت بانک «ایست لند» که با نام بانک «دونگبنگ» نیز شناخته می شود، یکی از مجاری اصلی تجارت تسلیحات متعارف کره شمالی است.
وزارت خزانه داری آمریک می گوید موسسه مالی کره ای، کمک کرده است که ترتیب فروش سلاح ها داده شود و از یک تولید کننده سلاح که گفته می شود به شرکت های دفاعی ایران اژدر و کمک های فنی ارائه کرده، حمایت های دیگری کرده است.
وزارت خزانه داری آمریکا گفت بانک ایست لند، با شرکت گرین پاین، یک تولید کننده سلاح در کره شمالی همکاری کرده است تا تحریم هایی که هم اکنون بر ایران اعمال شده است را دور بزند.
دیوید کوهن، یک مقام ارشد وزارت خزانه داری آمریکا گفت اقدام روز سه شنبه این وزارتخانه، تلاش های کره شمالی برای دور زدن تحریم ها و انجام فعالیت های غیر قانونی را افشا می کند و قابلیت های آن را برای « سوء استفاده از نظام مالی بین المللی»، محدود می کند.
با تحریم بانک ایست لند، هرگونه دارایی که این بانک در قلمرو آمریکا دارد توقیف می شود و اشخاص و شرکت های آمریکایی از انجام مبادلات با آن ممنوع می شوند.
صدای آمریکا - 30 فروردین
ایالات متحده آمریکا یک موسسسه مالی کره شمالی را به اتهام دست داشتن در تجارت غیرقانونی سلاح با جمهوری اسلامی ایران تحریم کرد.
وزارت خزانه داری آمریکا روز سه شنبه گفت بانک «ایست لند» که با نام بانک «دونگبنگ» نیز شناخته می شود، یکی از مجاری اصلی تجارت تسلیحات متعارف کره شمالی است.
وزارت خزانه داری آمریک می گوید موسسه مالی کره ای، کمک کرده است که ترتیب فروش سلاح ها داده شود و از یک تولید کننده سلاح که گفته می شود به شرکت های دفاعی ایران اژدر و کمک های فنی ارائه کرده، حمایت های دیگری کرده است.
وزارت خزانه داری آمریکا گفت بانک ایست لند، با شرکت گرین پاین، یک تولید کننده سلاح در کره شمالی همکاری کرده است تا تحریم هایی که هم اکنون بر ایران اعمال شده است را دور بزند.
دیوید کوهن، یک مقام ارشد وزارت خزانه داری آمریکا گفت اقدام روز سه شنبه این وزارتخانه، تلاش های کره شمالی برای دور زدن تحریم ها و انجام فعالیت های غیر قانونی را افشا می کند و قابلیت های آن را برای « سوء استفاده از نظام مالی بین المللی»، محدود می کند.
با تحریم بانک ایست لند، هرگونه دارایی که این بانک در قلمرو آمریکا دارد توقیف می شود و اشخاص و شرکت های آمریکایی از انجام مبادلات با آن ممنوع می شوند.
افزایش اعتراض و اعتصاب‌های کارگری
اعتراضات کارگری
آنگونه که رسانه‌ها و خبرگزاری‌های داخلی گزارش داده‌اند، مشکلات کارگران باعث شده است که اعتراض و اعتصابات کارگری در نقاط مختلف ایران رو به افزایش است.
بسیاری از این اعتراضات به این دلیل است که این کارگران ماه‌هاست که از دریافت حقوق و مزایای خود محروم شده‌اند و به همین دلیل اعتراضات خود را آغاز کرده‌اند.
ایسنا گزارش داه است که روز گذشته برخی از کارگران شرکت مخابراتی راه دور ايران در شيراز دست به اعتراض زدند. اعرتاض این کارگران به این دلیل بوده که بیش از ۲۰ ماست حقوق خود را دریافت نکرده‌اند. از سوی دیگر یکی از دلایل اعتراض کارگران این بوده است که مصوبه دولت برای تزریق ۱۵ میلیارد تومان به این کارخانه هنوز اجرایی نشده است. اين کارگران در حد فاصل ساختمان استانداری فارس تا سازمان صنايع و معادن اين استان راهپيمايی کردند.
شرکت مخابراتی راه دور ايران از ۲۰ ماه قبل تاکنون و پس از واگذاری به بخش خصوصی به دليل مشکلات مالی دچار بحران شده است.
راهپيمايان با شعار «زندگی، معيشت حق مسلم ماست»، «مصوبات دولت اجرا بايد گردد» و «۲۰ ماه حقوق کارگر پرداخت بايد گردد» خواستار تسريع در اجرای مصوبات دولت و پرداخت مطالبات معوقات کارگران شدند.
خبرگزاری فارس نيز گزارش داده است که که کارگران شرکت نازنخ قزوين در مقابل مجلس شورای اسلامی تجمع کردند. اين تجمع در اعتراض به پرداخت نشدن ۱۶ ماه دستمزد کارگران صورت گرفت.
از سوی دیگر خبرکزاری مهر در گفت‌وگویی با ریيس پيشين کانون هماهنگی شوراهای اسلامی کار قزوين، به نقل از وی نوشته است که بيش از ۱۱۰ کارگر شرکت گوشت زياران، حدود ۲۴ ماه است که حقوق نگرفته‌اند.
در همین حال رادیو فردا گفت‌وگویی با یکی از کارگران این کارخانه انجام داده است. وی به رادیو فردا گفته است: «از زمانی که شرکت به بخش خصوصی واگذار شد، مشکلات ما کارگران آغاز شد. مالک شرکت هم پس از اينکه نتوانست بودجه و کمکی از دولت دريافت کند، فراری شد و شرکت دوباره به مالکيت دولت بازگشت. از آن زمان هم کارگران از دولت فقط وعده شنيده‌اند. اخيرا به ۵۰ درصد کارگران گفته شده است که بايد خود را بازخريد کنند و در غير اينصورت، حقوقی هم به آنان تعلق نمی‌گيرد. به همين خاطر گروهی از کارگران، خود را بازخريد کردند.»
برخی از وب سایت‌های خبری نیز پیش از این گزارش داده بودند که برخی از کارگران کارخانه نساجی قزوین در مقابل نهاد ریاست جمهوری دست به تجمع زده‌اند. گفته می‌شود اعتراض این کارگران به این دلیل بوده است که بیش از یک سال است حقوق و مزایای خود را دریافت نکرده‌اند.
در تحولی دیگر روزنامه اعتدال، که نزدیک به اصول‌گرایان حامی هاشمی‌رفسنجانی است، نوشته است که ۲۰۰ کارگر شرکت ذوب و فلزات ابهر که ز ۱۶ ماه است که حقوق خود دريافت نکرده‌اند، در تجمعی در مقابل فرمانداری ابهر، خواستار پرداخت حقوق و دو عيدی عقب افتاده خود شدند.
اما و اگرهای آشتی ملی - قسمت دوم
شاید هیچکدام از طرفداران جنبش سبز نتوانند در کنار «مسعود ده‌نمکی» بنشینند و حاصل صحبت‌های‌شان بعد از چند دقیقه، جز فحاشی و اتهام چسباندن و یا سکوت پر از کینه نباشد. اما واقعیت این است که هر دو طرف ماجرا لااقل بر روی یک موضوع، اتفاق نظر دارند: «تبعیض، آزار دهنده است و ریشه‌هایش را باید خشکاند.» بقیه‌اش تفاوت بر سر نوع جهان‌بینی و نوع تکلم قشر بسیجی و قشر سکولار یا دیگر اقشار است.
در قسمت قبل، در مورد مختصات جامعه ایران و آنچه که می‌تواند این مجموعه را در زیر یک پرچم آشتی گرد آورد صحبت شد. گفتیم که «خطر مشترک» می‌تواند عامل آشتی و اتحاد شود. اکنون می‌خواهیم به این بپردازیم که چگونه می‌توان توجه اقشار مختلف را به لزوم این اتحاد معطوف کرد.
رسیدن به گفتمان مشترک، کلید آشتی
هر قشری از جوامع کلان، با توجه به تاریخ، جغرافیا و عوامل مختلف دیگر، چارچوب منافعی دارد که سازنده ی دیسکورس زندگی آن است. دیسکورس یا گفتمانی که فرهنگ، جهان‌بینی و زبان او را می‌سازد. برای برقراری ارتباط پایدار و سازنده با قشری از اقشار جامعه، بایستی گفتمان زندگی آن را شناخت و مفاهیم مورد نظر را در قالب آن گفتمان ریخت و ارائه کرد. قشر بازاری خرده پا، دانشجویان، عشایر، نسل‌های متاخر ایرانیان مهاجر، کشاورزان و .. هر کدام زبان و فضای فکری خود را دارند. یکی از بزرگترین ایرادهایی که به اصلاح‌طلبان وارد می‌شود این است که در طول ۸ سال ریاست جمهوری خاتمی، نتوانستند (یا نخواستند) با گفتمان اقشار مختلف جامعه‌ی ایران ارتباط برقرار کنند و مفاهیمی چون آزادی و دموکراسی را با دغدغه‌های درون هر قشر پیوند بزنند. دغدغه‌هایی مانند نیامدن باران ِ کشاورز خراسانی یا اضطراب و فشار حاصل از بیکاری بر جوان جنوب شهری و امید و آرزوی دختر شهرستانی برای داشتن زندگی بهتر... اینها هیچکدام برای احزابی چون مشارکت (که می‌توانستند قوی‌ترین بازوی اجتماعی اصلاح‌طلبان باشند و فرصتی تاریخی را از دست دادند) مطرح نبود و اگر هم بود، می‌خواستند ارتباطی هرمی و دیکته شده از «جمع شبه‌روشنفکر و شبه‌دموکرات» به اقشار دیگر اجتماع القا کنند و دست به شبیه‌سازی گسترده بزنند.
شناخت دیسکورس زندگی ِ لایه‌های مختلف جامعه‌ی ایران، از اولین قدم‌هایی است که می‌توان به سمت آشتی ملی برداشت. در این فرآیند شناخت، علاوه بر تخصص لازم، بایستی پیش داوری‌ها را از همان ابتدا کنار گذاشت. باید بدون تعصب، راه و روش زندگی این لایه‌ها، شکل کار و تولید و نوع رابطه‌ی اجتماعی و عاطفی‌شان با لایه‌های دیگر را شناخت و روشن کرد. و سپس در طی یک پروسه‌ی زبان‌شناسانه، روان‌شناسانه و جامعه‌شناسانه، گفتمانی مشترک از دل این زیر - گفتمان‌های جامعه‌ی ایران بیرون کشید تا بتوان حول آن گفتمان، به آشتی رسید.
یافتن «واژگان مشترک» در این پروسه، از مقتضیات اصلی آن محسوب می‌شود. این که هر واژه در چه فضایی و با چه معنایی مورد استفاده قرار می‌گیرد و مفاهیم مشترک که در ظروف مختلف کلامی ریخته می‌شوند، کدام‌اند.
مثالی می‌زنم. شاید هیچکدام از طرفداران جنبش سبز نتوانند در کنار «مسعود ده‌نمکی» بنشینند و حاصل صحبت‌های‌شان بعد از چند دقیقه، جز فحاشی و اتهام چسباندن و یا سکوت پر از کینه نباشد. اما واقعیت این است که هر دو طرف ماجرا لااقل بر روی یک موضوع، اتفاق نظر دارند: «تبعیض، آزار دهنده است و ریشه‌هایش را باید خشکاند.» بقیه‌اش تفاوت بر سر نوع جهان‌بینی و نوع تکلم قشر بسیجی و قشر سکولار یا دیگر اقشار است.
رسیدن به روشی مشترک برای حل معضلات جهان البته نشدنی است و اگر هم بشود، موضوع جالبی نیست. اما رسیدن به زبانی مشترک برای توضیح این روش‌ها، نه تنها مطلوب است، بلکه برای هر اقدام موثری ضروری هم هست.
شکایت دولت از سعید حدادیان و منصور ارضی
حدادیان در بخشی از سخنان خود اسفندیار رحیم مشایی را با عنوان «عورت احمدی‌نژاد» و «آدم بی شعور» خطاب کرده و از احمدی‌نژاد درخواست کرد تا این «عورت» را از خود جدا کند و به بیرون بیاندازد. منصور ارضی نیز که تا پیش از این از حامیان احمدی نژاد محسوب می‌شد گفته بود: «اين ملعون يهودي صفت الآن دارد پول خرج مي‌كند براي يك روزي كه اگر بخواهد كانديد شود.»
خبرگزاری رسمی دولت (ایرنا) در گزارشی به نقل از معاونت حقوقی ریاست جمهوری از جدي تر شدن پيگيري‌هاي قضايي دولت درباره پرونده هاي توهين، افترا و نشر اكاذيب علیه دولت خبر داد.فاطمه بداغی معاون حقوقی رئیس جمهور در گفتگو با خبرگزاری رسمی جمهوری اسلامی (ایرانا) گفته است: «مصمم هستيم تا زماني كه فضاي امنيت اخلاقي و حقوقي بر جامعه حاكم شود با رعايت ادب و احترام، حقوق دولت، رياست جمهوري و همه مقامات را پيگيري كنيم.»
او با اشاره به مطالب مطرح شده در برخي جرايد، مطبوعات و توسط بعضي اشخاص عليه دولت، اظهار داشت: «قانون مجازات اسلامي بكار بردن الفاظ ركيك را چنانچه مستوجب حد نباشد جرم دانسته و براي آن مجازات حبس و شلاق قرار داده است.»
به نظر می رسد سخنان معاون حقوقی احمدی‌نژاد در خصوص مطالب منتشر شده در جراید و مطبوعات علیه دولت اشاره غیرمستقیم به «روزنامه کیهان» و برخی خبرگزاری‌های حامی رهبر جمهوری اسلامی دارد که در طی روزهای اخیر حملات بی سابقه‌ای را به اسنفدیار رحیم مشایی رئیس دفتر محمود احمدی نژاد داشته‌اند و همچنین اشاره فاطمه بداغی به «الفاظ رکیک» نیز مربوط به سخنان هفته گذشته سعید حدادیان و منصور ارضی دو تن از مداحان تندوری حامی رهبر است که در حاشیه مراسم مذهبی در تهران علیه «رحیم مشایی» به زبان آورده بودند.
حدادیان در بخشی از سخنان خود اسفندیار رحیم مشایی را با عنوان «عورت احمدی‌نژاد» و «آدم بی شعور» خطاب کرده و از احمدی‌نژاد درخواست کرد تا این «عورت» را از خود جدا کند و به بیرون بیاندازد.
منصور ارضی نیز که تا پیش از این از حامیان احمدی نژاد محسوب می‌شد و حتی در سفرهای استانی نیز همراه هیات دولت بود در سخنانی خطاب به رحیم مشایی گقت:
«تو، رييس دفتر رييس جمهوري؟! يا بنگاه معاملات ملكي داري؟! اين ملعون يهودي صفت الآن دارد پول خرج مي‌كند براي يك روزي كه اگر بخواهد كانديد شود... آنهم با آن پرونده‌اش! و متأسفانه آن آقا {رييس جمهور} مي گويد به او كاري نداشته باشيد. ان شاألله من به وقتش همه چيز را خواهم گفت.»
فاطمه بداغی معاون حقوقی احمدی نژاد در پایان گفتگوی خود با خبرگزاری دولت با تاکید بر شکایت دولت علیه این افراد می گوید: «همه بايد مطيع فرمايشات مقام معظم رهبري باشيم چرا كه ايشان فرمودند توهين و افترا به ويژه در مراسم‌هاي مذهبي و نمازهاي جمعه، غلط اندر غلط است.»
رهبر به احمدی‌نژاد «سور» زد؛ وزیر اطلاعات ماندنی شد
سید علی خامنهای در نامه‌ای به حجت‌الاسلام حیدر مصلحی به او نوشت: «از شما می‌خواهم بیش از پیش در انجام مأموریتهای مهم داخلی و خارجی وزارت اطلاعات اهتمام به خرج دهید.» در حالی که درگیری ظاهری یا واقعی بیت رهبری و نهاد ریاست‌جمهوری حول رفتن یا ماندن وزیر اطلاعات به سایت‌های مختلف کشیده است، آیتالله خامنهای میخ آخر را محکم زد و در نامه‌ای که از رسانه‌ها منتشر شد، از مصلحی خواست تا در انجام ماموریت‌های اطلاعاتی «اهتمام» بیشتری به خرج دهد. این در حالی است که سایت نزدیک به دولت «دولت‌یار» دیروز مدعی شده بود که آیتالله خامنهای و محمود احمدی‌نژاد پس از توضیحات ریاست جمهوری، بر سر کنار رفتن وزیر اطلاعات به توافق رسیده‌اند.
«پایگاه اطلاع رسانی رهبری» امروز این نامه را منتشر کرده است.
متن این نامه به شرح زیر است:
بسم‌الله الرحمن الرحیم
حجت الاسلام جناب آقای مصلحی دام توفیقه
وزیر محترم اطلاعات
وزیر محترم اطلاعات
استحکام و انسجام و روزآمدبودن دستگاه اطلاعاتی کشور یکی از پایه‌های مهم اقتدار نظام اسلامی است، لذا از شما می خواهم بیش از پیش در انجام مأموریتهای مهم داخلی و خارجی وزارت اطلاعات اهتمام به خرج داده و با سرمایه عظیمی که آن وزارتخانه از نیروی انسانی توانمند و انقلابی و متدین و فن‌آوریهای روز برخوردار است و با حمایت دولت خدمتگزار و همکاری سایر نهادهای اطلاعاتی اجازه ندهید کوچکترین فترت و سستی در انجام وظائف قانونی آن دستگاه مهم پیش آید. برای شما و معاونان و مدیران محترم و همه فرزندان عزیز انقلابی‌ام در وزارت اطلاعات دعا می کنم. موفق و مؤید باشید.
سیدعلی خامنهای
گلناز امین
گزارش زندگی ما– شماره ١٤
حالا به یاد نمی‌آورم ماه رمضان بود و یا ماه محرم. در عین حال تعطیلات عید نیز به این مجموعه تعطیلات اضافه شده بود. و تقریبا یک ماه کامل عزاداری و تعطیلات عید باعث شد تا کار رسیدگی به پرونده من به تعویق افتد. در نتیجه برنامه ریزی سفر من که بنا بود در آغاز به آلمان بروم و سپس به سوئد و از آنجا به آمریکا تغییر شکل داد. دوران سفر به آلمان و سوئد را در زندان بودم و چند روز پیش از آغاز کنفرانس سه روزه بنیاد آزاد شدم. کبودی ناشی از ضربه هائی که یکی از ماموران جمهوری اسلامی به صورتم کوبیده بود هنوز باقی بود و قیافه غم انگیزی پیدا کرده بودم. مجبور بودم به سویس بروم تا بتوانم از سفارت آمریکا ویزا بگیرم. این بخش از برنامه نیز به یاری دوست نازنیم، روانشاد الهه سمیعی به انجام رسید. به خاطر می‌آورم که در هواپیمای سویس ایر که مرا به لوس انجلس می‌برد از آرامش عجیبی برخوردار بودم. پس از سالهای دراز که زیر بار فشار روانی بودم اینک بر فراز اقیانوس اتلس به حرکت‌های دلقکی نگاه می‌کردم که از طریق تلویزیون مدار بسته با انجام حرکات ورزشی نشسته به مسافر این راه دور فرصتی می‌داد تا خستگی عضلانی را برطرف کند.
و در همین شهر لوس انجلس بود که گلناز امین را درمیان خیل دوستان آینده دیدم. این مقدمه‌ای شد برای آغاز یک دوستی عمیق و دراز مدت. در رسیدن به لوس آنجلس متوجه شدم که سه زن ایرانی، هما سرشار، افسانه نجم ابادی و گلناز امین بنیانگزاران بنیاد پژوهش‌های زنان ایران هستند. در عمل اما دو تن از آنان، یعنی هما سرشار و افسانه نجم ابادی از ادامه کار خودداری ورزیدند، اما گلناز امین کار را با علاقه ادامه داد و اینک در بهار سال ٢٠١١ بیست و دومین اجلاس این بنیاد در هلند برگزار خواهد شد. گلناز امین با پشتکار، علاقه و پای زنی قابل تحسینی کار برگزاری این کنفرانس‌ها را ادامه میدهد. اینک اما در بهار سال نود و دو او زنی بود باریک اندام و بسیار خوش لباس که لبخند از لبانش محو نمی‌شد. او در جریان برگزاری سومین کنفرانس بنیاد پژوهش‌ها میهماندار من بود و نهایت محبت را در حق من روا داشت، که البته او تنها نبود و تمامی دوستانی که در این کنفرانس شرکت داشتند همین محبت را در حق من روا می‌داشتند. به گفته یکی از آنها هفتصد دلار پول تلگراف هائئ شده بودکه آنها بتوانند مرا از ایران و از زندان خارج کنند. در همین سال در جریان سفرهای متعدد به شهرهای مختلف آمریکا در بوستون که مکان زندگی گلناز امین بود که یک بار دیگر او را دیدم و در خانه زیبایش با او ناهار خوردم.
دوسال بعد دوباره در آمریکا بودم و این بار برای همیشه. لطف گلناز امین باز همیشه شامل حالم بوده است. گلناز زنی ست جدی و کوشا. او که از جمهوری اسلامی صدمه زیادی خورده و پدرش را در این رابطه از دست داده است باور دارد که باید کار کرد و کارکرد و کار کرد. آنان که با کنفرانس‌های بنیاد پژوهش‌های زنان آشنائی دارند می‌دانند که این بنیاد با چه نظم و دقتی جلسات خود را برگزار میکند.
بنیاد هرساله مبانی موضوعی نوینی را در رابطه با زنان مطرح میکند و سخنرانان برگزیده‌ای نظریات خود را در اختیار عموم قرار می‌دهند. گلناز امین همیشه در تمام این کنفرانس‌ها حضور دارد. پادرد شدید او نیز حتی قادر نیست این زن پرکار را از پای درآورد. من در برخی از این کنفرانس‌ها شرکت داشته‌ام. البته همیشه با لطف گلناز امین که یا مرا دعوت کرده است و یا اگر کنفرانس در نزدیکی محل زندگی من بوده است ترتیب شرکت رایگان مرا داده است. تا آنجا که به خاطر دارم در نوزدهمین کنفرانس بنیاد بود که مرا به عنوان زن برگزیده سال معرفی کردند. بدون شک حضور گلناز امین در این گزینش نقش داشته است. آن روز را که معرفی شدم به خاطر سپرده‌ام. به خوبی به یاد می‌آورم که گلناز با نگرانی مراقب بود تا همه کار‌ها به خوبی جریان داشته باشد. این کنفرانس در نزدیکی واشینگتن برگزار می‌شد. بنیاد خرج تهیه فیلمی مستند درباره مرا نیز تقبل کرده بود و مرضیه وفامهر فیلم را ساخته بود که با تشویق حاضران روبرو شد.
اما چند سال پیش از این کنفرانس، در سال دوهزار و سه که در رودایلند، در شهر پرووینس زندگی می‌کردم گلنار چندین بار از بوستون به دیدارم آمد. به اتفاق از کاخ هاثی دیدنی این منطقه بازدید می‌کردیم. گاهی نیز به سراغ عتیقه فروشی‌های دیدنی و جالب این منطقه می‌رفتیم. برطبق توضیح گلناز امین این عتیقه فروشی‌ها در سراسر امریکا بی‌همتا هستند. البته ما خرید چندانی نمی‌کردیم، اما تماشای این مجموعه آثار هنر بشری بسیار قابل تامل بود.
گلناز امین در خانواده‌ای بهائی به دنیا آمده است، اما هرگز ندیده‌ام که تعصب مذهبی داشته باشد. او هرگز داعیه مذهبی نداشته است. پدر او، مهدی امین امین در دوران جمهوری اسلامی اعدام شده است. می‌دانیم که بهائیان در جمهوری اسلامی به شدت تحت تعقیب هستند. هنگامی که می‌خواستم این نکته را بنویسم روز سیزدهم ماه دسامبر بود. فکر کردم شاید گلی امین علاقه‌ای به طرح این مسئله نداشته باشد. چون بسیار کم دیده‌ام که او درباره این حادثه دلخراش گفتی در میان آورد. پس به او تلفن کردم. هنگامی که مسئله را مطرح کردم بسیار منقلب شد. ظاهرا در همان تاریخی زنگ زده بودم که پدر گلی اعدام شده بود. این مسئله مرا هم شگفت زده کرد.
و باز بیشتر شگفت زده هستم که این همه اعدام از برای چیست؟ چرا باید از بهائیان یا صاحبان دین‌ها و اندیشه‌های دیگر ترسید؟ روشن است که جمهوری اسلامی مردم ایران را صغیر می‌داند. و از این وحشت دارد که مردم، یعنی گوسفندان گله او رمه خود را ترک کنند. امروزه روز در در زمانه‌ای هستیم که صاحبان عقاید و ادیان مختلف بیش از پیش به یکدیگر نزدیک می‌شوند. دلایل متعددی وجود دارد که باعث می‌شود تعصبات مذهبی فروکش کند. اما در ایران هنوز این باور وجود دارد که همه باید عضو یک گله معین باشند. چنین است که بهائیان را اعدام می‌کنند و مسحیان ترور می‌شوند.
گلناز امین با پای زنی قابل تحسینی بنیاد پژوهش‌های زنان ایران را اداره میکند. هرگز ندیده‌ام از پدرش سخنی بگوید و یا در این مورد گله و شکایتی بکند. اما باید در کار برگزاری کنفرانس‌های این چنینی باشید تا بدانید چه کار سختی ست. کنفرانس هرساله در یکی از شهرهای جهان برگزار می‌شود. اهالی آن شهر به ویژه زنان در کار برگزاری کنفرانس همکاری می‌کنند. هرساله پس از بحثهای زیاد موضوعی به عنوان طرح گفتگوهای سال بعد انتخاب می‌شود. در طی سال افرادی که علاقمند به شرکت در کنفرانس هستند سخنرانی هائی تهیه می‌کنند. نظم و ترتیب کنفرانس‌های بنیاد رشک برانگیز است. آیا اینکه پدر گلناز امین اعدام شده است عاملی در پای زنی او در ادامه این کار سترگ است؟ شاید به راستی گلناز در جستجوی پیدا کردن راهی بوده است تا خاطره پدر را گرامی دارد. اما هرگز دیده نشده است که در جریان کنفرانس از بهائیان سخنی در میان آید. یا گلناز امین پافشاری داشته باشد تا دیده شود. پس مرگ دلخراش پدر انگیزه اصلی گلی در ادامه دادن این راه خطیر نیست. تنها می‌توان گفت که او زنی ست سرسخت که کار خود را دوست می‌دارد. جهان از کمبود افرادی که صادقانه و با علاقه مسیری را دنبال می‌کنند رنج می‌برد. گفته می‌شود که اگر با علاقه و از سر وظیفه‌شناسی کاری، ولو کاری کوچک را ادامه دهیم به نتایج بزرگی خواهیم رسید. بدون شک گلی امین جزو آن دسته از مردمانی ست که سر خود را با آسودگی و وجدان پاکیزه بر بالش می‌گذارند.
یاد او گرامی باد و امید آنکه روزی این کنفرانس در ایران برگزار شود تا هموطنان داخل کشور بتوانند در آن شرکت کرده و بدون وحشت حرف بزنند. تا آن روز بیاید گلی دارد صبورانه کار میکند. کنفرانس این بنیاد مکان برخورد دوستان فعالی ست که هرساله با دست پر راهی این کنفرانس می‌شوند.
زنان یمنی و ناموس‌پرستی دیکتاتور
در چند ماه گذشته جهان عرب شاهد اوج گیری جنبش دموکراسی‌خواهی و عدالت‌جویی است. شرکت وسیع زنان عرب در مبارزه برای برپایی دموکراسی چهره جدیدی از زن مسلمان را درجهان مطرح میکند.
مبارزات زنان تونسی علیه حکومت بن علی با تظاهرات خواهران مصری در میدان تحریر قاهره ادامه یافت و به زنان بن‌غازی در لیبی و سایر نقاط رسید. وجه مشترک همه این تلاش‌ها برپا داشتن یک جامعه دموکراتیک با حق انتخاب آزاد برای همه شهروندان در تعیین سرنوشت است. این روزها آزادی‌خواهی مانند ویروسی مسری، بسرعت درخاورمیانه پخش شده و مسبب بزرگترین تحول اجتماعی درتاریخ اعراب است.
اما سیاسی شدن و حضور غیر منتظره هزاران زن یمنی درمیادین شهرها با ادعای براندازی حکومت و برپایی دموکراسی، دیکتاتور ترقی‌خواه و کراوات‌زده را سخت عصبانی کرده است. رئیس جمهور علی عبدالله صالح که ادعای مبارزه با بنیادگرایی و شبکه القاعده را هم یدک می کشد، ناگهان پس از چند هفته مشاهده تظاهرات زنان بیادش آمد که باید با فریاد : «آی مردان چه نشستید که ناموستان برباد رفت»، هزاران زن معترض را راهی خانه‌های‌شان کند.
هفته گذشته پس از سه ماه مبارزه بی‌وقفه مردم، علی عبدالله صالح با ابراز انزجار از «خطر اختلاط زنان با مردان در تجمعات» ازبرباد رفتن غیرت مردان یمنی و نوامیس وطن گفت و از آنها خواست که برای حفظ «ناموس و آبرو» زنان را به خانه برگردانند!
اما بلافاصله در اعتراض به سخنان توهین‌آمیز او صدها زن در خیابانهای صنعا با پشتیبانی مردان به خیابان ریختند و برای هزارمین بار خواهان استعفای رئیسجمهور مادام العمر شدند. مردان یمنی سخنان او را تحقیرآمیز خواندند و خالد مدانی، سخنگوی جنبش جوانان مقاوم گفت چرا رئیسجمهور تا کنون به کلاس‌های درس مختلط در دانشگاهها اعتراضی نداشت؟
اکثریت زنان یمنی عباهای بلند برتن و روبنده‌های سیاه بر چهره دارند. این نوع پوشش بدون شک برای شرکت در تظاهرات و درگیر شدن با پلیس خیلی دست و پا گیر است. آنها نمی‌توانند درگیرودار معرکه تحرک کافی داشته باشند. شاید این یکی از دلایلی باشد که در آغاز حضورشان در اعتراضات چندان جدی گرفته نمی شد. اما وقتی زنان با جدیت به سازماندهی تظاهرات، راهپیمایی و اعتصاب در میدان « التغییر» در صنعا و شهرهای دیگر و کمک کردن به مجروحین اقدام کردند، به عنوان یک خطر بالقوه مطرح شدند.
سوء‌استفاده عبدالله صالح از گفتمان بنیادگرایانه و فریاد: «ناموستان را به خانه برگردانید» در شرایطی که زنان سرتا پا پوشیده و برقع هم برچهره دارند، او را در صف بنیادگرایان خشکه مقدس قرار میدهد که برای حفظ روابط نابرابر میان دوجنس، مردان را به حفظ غیرت و آبرو و کنترل هرچه بیشتر زنان تشویق می‌کنند.
یکی از معضلاتی که زنان یمنی و چه هم‌فکران‌شان در سرزمین‌های اسلامی با آن روبرو هستند، مخالفت شدید جامعه پدرسالار سنتی و مذهبی با کسب حقوق برابر به بهانه دفاع از ارزش‌های اسلامی و بومی است. این مخالفت گرایشات آزادی‌خواهانه و برابری‌طلب را با برچسب «غرب‌زدگی»، یا رواج فساد اخلاقی تحریم و با اتهام گسترش فرهنگ استعماری و ضد اسلامی تخطئه میکند.
مذهبی‌های سنتی و بنیادگرایی رادیکال اسلامی با ادعای حفظ ارزش‌های دینی در برابر تهاجم فرهنگی غرب به جنگ گفتمان برابری‌خواهی زنان رفته و از این طریق سعی درحفظ روابط قدرت و سلطه دارند. درتحلیل‌های ارائه شده توسط مبلغان اسلامی حوزه مذهب و فرهنگ بومی حوزه‌ای مقدس، ایستا، یک دست و غیر قابل تغییر است. هراقدام فردی یا جمعی برای متحول کردن روابط میان دو جنس در راستای برابری‌خواهی در چارچوب ارزش‌های حاکم مخالفت با مقدسات تلقی می‌شود که نابخشودنی و قابل مجازات است.
مشاهده تظاهرات زنان یمنی پوشیده در عباها و روبنده های سیاه احساسات متناقضی را در بیننده بیدار میکند.این زنان محروم از رونمایی و آشکار کردن هویت فردی سیلاب‌وار می‌خروشند و خواهان تغییرات اساسی هستند. از انتخابات آزاد، مبارزه با فساد، فقر و ایجاد اشتغال در مصاحبه با رسانه‌های خارجی اغلب نام می‌برند. اما از آزادی های فردی و مثلا انتخاب آزادانه پوشش کمتر یاد می‌کنند و اغلب بر ارج نهادن برحجاب و سنت‌های جامعه تاکید دارند.
چرا بسیاری از آنان بر حفظ ارزش‌های دینی و قومی که نابرابری جنسیتی را در آشکارترین فرم آن یعنی بی‌چهره‌گی و نداشتن هویتی انسانی مشروعیت می‌بخشد، اصرار دارند؟جواب این سوال آسان نیست و مجموعه‌ای گوناگون از دلایل را می‌توان برشمرد. اما بدون شک در شرایط فعلی مبارزه با بی‌سوادی، فقر و حق برخورداری ازحداقل امکانات زندگی برای اکثریت زنان یمنی در اولویت قرار دارد.
اما هیچ جامعه و فرهنگی در دنیای امروز در تنهایی و خلاء ابدی قرار ندارد و تبادلات فرهنگی را هم نمی‌توان متوقف کرد. با گسترش ارتباط در عصر جهانی شدن و استفاده میلیونها نفر از رسانه‌های اجتماعی، بنیادگرایی سنتی و رادیکال، دیگر در هیچ کشوری قادر به حذف جهان پیرامونی، کنترل همه نهادهای اجتماعی و حفظ تبعیضات علیه زنان برای ابد نیست.
منطق بی‌اخلاقیِ فوتبال ایران
معمولاً در چنین شرایطی، تیمِ حریف از فرصت پرتاب «اوت» و یا موقعیت به دست آمده استفاده نمی‌کند و پس از مداوای بازیکنِ مصدوم، توپ را مجدداً به بازیکنان حریف باز می‌گرداند، اما در بازیِ روز جمعه در تهران این اتفاق نمی‌افتد و بنا به توصیه سرمربیِ نام‌آشنای تیم پرسپولیس، توپ در اختیار بازیکنان خودی قرار می‌گیرد و اتفاقاً منتهی به گل نیز می‌شود؛ گلی که نه تنها نتیجه نهایی بازی را رقم زد، بلکه منجر به خشونت‌ها‌ی کم‌نظیر و دامنه‌داری در میان بازیکنان هر دو تیم شد.روشن است که در چهارچوب یادداشت حاضر، قصد پرداختن به سویه‌های ورزشی ماجرا نیست؛ بلکه در این فرصت صرفاً می‌خواهم به برخی از ملاحظات اجتماعی- اخلاقی که پس از تماشایِ ویدئویی از این رویدادها به نظرم رسید اشاره‌ای کنم.[١]
یکم: بی‌گمان فروریزی بنیان‌های اخلاقی، تنها در چهارچوب مناسبات اقتصادی- سیاسی جامعه خود را نشان نمی‌دهد. فردی که به طور مستمر و روزمره در معرض مناسباتِ بیمارگونه اجتماع است، دلیلی ندارد که در یک عرصه مشخص، رفتاری دگرگونه و متفاوت از خود نشان دهد. بی‌اعتمادی، فرصت‌طلبی، تعصب، عدم مدارا، خشونت و ... همگی عناصری آشنا و شناخته‌شده از فرهنگ اجتماعی حاکم در ایران هستند؛ فرهنگی که رگه‌های مشخصی از آن را می‌توان در قالب مناسبات و روابطِ حرفه‌ای، شغلی و... بسیاری از شهروندان مشاهده کرد.
با این توصیف، خشونت‌هایی که هفته گذشته در ورزشگاه آزادی تهران روی داد را باید بخشِ مشخصی از ساختِ چنین فرهنگی دانست. آن رویدادها امر مستقلی نبودند؛ نمی‌توان به طور مستقل و مجزا با اشاره کردن به مسائل مبهمی نظیر «بازی جوانمردانه» یا «لزوم خویشتن‌داری ورزشی» به تحلیل و ارزیابی رفتارِ ورزشکاران خاطی پرداخت.به بیانی دیگر، این خشونت‌ها، بخش مشخصی از واقعیت اجتماعی در ایران هستند که تنها از کانال و طریق رسانه، توانسته نمود جمعی پیدا کند. به طور حتم، اگر در خیابانهای تهران نیز دوربینی نصب شود همه‌روزه می‌توان رفتارهای از این دست را مشاهده کرد. (در نظر بگیرید برخوردهای خشونت‌آمیز میان دو راننده تاکسی را پس از یک تصادف ساده)
دوم: در جوامع بسته‌ای به مانند ایران، برخی از برنامه‌های زنده ورزشی (برای نمونه مسابقات فوتبال و یا همین برنامه‌ی پربیننده ٩٠) می‌توانند واجد یک خصیصه انحصاری باشند؛ خصیصه‌ای ناب و مغتنم که مشابه آن را در سایر برنامه‌های تلویزیونی نیز شاید نتوان معرفی کرد.
در سایر برنامه‌های زنده تلویزیونی که در حوزه‌ها‌یی نظیر سیاست، اقتصاد، فرهنگ و... تولید و پخش می‌شوند، جدا از آن که معمولاً افراد مشخص و از پیش تعیین‌شده‌ای حضور دارند، همواره سعی می‌شود تا ملاحظات خاص و روشنی با دقت رعایت شود، اما در برنامه‌های ورزشیِ پرمخاطب (حتی با مختصات جامعه‌ای به مانند ایران) معمولاً این اتفاق نمی‌افتد و افراد و شهروندان عادی، حضوری پررنگ‌تر دارند. حضوری که نمود جمعی و علنی آن، گاهی وقت‌ها می‌تواند بسیار مغتنم و قابل استناد باشد. در این همین ارتباط مایلم به نکته‌ای اشاره کنم؛ نکته‌ای که به زعم من، بازگوکننده بخش دیگری از فرهنگ اجتماعی حاکم بر فوتبال و ورزش حرفه‌ای در کشور است.
در همین ویدئوی کوتاهِ چند‌دقیقه‌ای که از این مسابقه فوتبال روی سایت یوتیوب قرار گرفته، گزارشگر محبوب و پرسابقه فوتبال ایران بارها از حرکت «غیر اخلاقی» و «زشت» بازیکنان تیمِ خاطی، به عنوان حرکتی «ناجوانمردانه» یاد میکند؛ حرکتی که به زعم او محکوم، ناپسند و غیر قابل توجیه است.
پنهان نمی‌توان کرد که در فرهنگ گفتاری ما فارسی‌زبانان، اوصافی نظیر «نامردی» و «ناجوانمردانه» اوصافی کاملاً شناخته‌شده و پرکار بردند. بارها شنیده‌ایم که افراد، به منظور توصیف رفتارهایِ غیر اخلاقی، مذموم و حتی فرصت‌طلبانه‌ای که روزمره با آن مواجه می‌شوند، از واژگان و ترکیباتی استفاده می‌کنند که بارِ معنایی مشابهی دارند؛ واژگانی که آشکارا برآمده از «فرهنگ مردسالاری» حاکم بر جامعه ایران هستند. فرهنگی که نمودِ عینی آن را شاید کمتر بتوان در یک برنامه زنده تلویزیونی با این ویژگی‌ها مشاهده کرد.
اساساً برخی از برنامه‌های تلویزیونِ ایران را باید جدی گرفت. به باور من، برنامه ورزشی ٩٠ ازجمله همین برنامه‌‌ها است که می‌تواند آگاهی‌های مفیدی از ذهنیت و نظام ارزشی مردم ایران به دست دهد. ادبیات، برخوردها و نوع نگاهی که میهمانان و کارشناسان و حتی تماشاگران این برنامه به کار می‌گیرند، بسیار شبیه به همان چیزهایی است که همه‌روزه در خیابانهای ایران دیده می‌شود و این امر دقیقاً همان موضوعی است که ارزش استناد و بررسی‌های بیشتر دارد.
سوم: در ایران، مناسبات تجاریِ حاکم بر «ورزش حرفه‌ای» بر کسی پوشیده نیست؛ مناسباتی سراسر آلوده که متاسفانه برخلاف بسیاری دیگر از رانت‌خواری‌های دولتی، توجه کمتری به آن می‌شود. به‌طور کلی، در فضای آلوده و منفعت‌طلبانه‌ای که ورزش به یک «بیزینس پرسود» تبدیل شده است، دلیلی وجود ندارد که ورزش امری «اخلاقی» بماند. این یک انتظار یا خواست کاملاً بی‌جا و بی‌پایه است؛ مگر بازار و روابط اقتصادی در ایران امری اخلاقی است که شاخه‌های مرتبط با آن اخلاقی باشد؟
واقعیت این است که هر برد و باختی، دربردارنده منافع و هزینه‌‌های مالی قابل ملاحظه‌ای است. اگر سخن گفتن از «بازی جوانمردانه» یا مفاهیمی نظیر آن، هنوز به طور کامل «مضحک» به نظر نمی‌رسد، تنها دلیلش شاید این باشد که پاره‌ای از ارزش‌های سنتی در ورزشِ غیر حرفه‌ایِ ایران هنوز پابرجاست؛ ارزش‌هایی که الزاماً نیز قابلیت دفاع یا حمایت ندارد.
در جامعه بی‌اخلاق، دلیلی وجود ندارد که ورزش و حوزه‌های نظیر آن اخلاقی باشد. به نظر می‌آید که «قانون» در جوامعی همانند ایران که دچار فروپاشی اخلاقی است، باید نقشی کارآمدتر و گسترده‌تر بیابد؛ نقش و کارکردی که «هنجارهایِ نامطمئنِ اخلاقی» به نوعی قادر به ایفای آن نیستند.
پی‌نوشت:
1. ویدئویی از رویدادهای این مسابقه را در اینجا می‌توانید ببینید.
ایمیل نویسنده: behnam@radiozamaneh.com
دولت احمدی نژاد منتقد نظام
مریم محمدی
در مورد میزان و نحوهی برخورد آیتالله علی خامنهای با آقای احمدی‌نژاد تفاسیر گوناگونی وجود دارد. وضعیتی که روز یکشنبه، ۲۸ فروردین در پیوند با استعفای حیدر مصلحی، وزیر اطلاعات و پذیرش آن از جانب آقای احمدی‌نژاد و سپس ابطال آن از سوی رهبر حکومت اسلامی پیش آمد، دومین مورد از دخالت آشکار رهبری و موضعگیری در جهت خلاف اراده رئیسجمهور بود.
در مجموع فقط در طول این یک ماه که از سال ۹۰ میگذرد، محمود احمدی‌نژاد در سه مورد کلان با اصول‌گرایان برخورد داشته و در واقع از آنان شکست خورده است. در دو مورد از این موارد، یعنی انتصاب رحیم مشایی و استعفای آقای مصلحی، به طور مستقیم در مقابل آیتالله خامنهای نیز قرار داشته است.
شکست دیگر او در مقابل مجموعهی اصول‌گرایان شکست، در زمینه برنامه بزرگ برگزاری جشن جهانی نوروز در سازمان ملل و تخت جمشید بود.
در گفت‌وگویی با دکتر علیرضا نامور حقیقی در کانادا، با تاکید بر اتفاقی که در وزارت اطلاعات افتاده است، به اختلاف‌های میان رئیسجمهور ایران و اصول‌گرایان پرداخته شده است
علیرضا نامور حقیقی: با توجه به روشهای آقای احمدی‌نژاد در ارتباط با وزرا، برکناری آنها و زمینهچینیهای روانی برای استعفای آنها، او حتی در مورد کسانی که رابطه نزدیکی با رهبری و بیت رهبری داشتند، مانند آقایان اژه‌ای، صفار هرندی، پورمحمدی و یا حتی لاریجانی که به استعفای ایشان از شورای امنیت ملی منجر شد، احساس کرد که اینبار هم می‌تواند این کار را تکرار کند.
اما با توجه به اینکه اینبار حوزه بازی آقای احمدی‌نژاد مسئله اطلاعات و امنیت بود و اینکه سیستم کشش آن را نداشت که در کمتر از دو سال، دو وزیر اطلاعات عوض کند و با توجه به اینکه معمولاً وزرای اطلاعات، در مجموع مورد تأیید آیتالله خامنهای هستند، چنین وضعیتی نمیتوانست به عنوان یک کارت سفید، دوباره به او به عنوان رئیسجمهور داده شود.
در حقیقت، این اقدام آیتالله خامنهای سمبل هبوط تدریجی آقای احمدی‌نژاد از قدرت است. او در فروردین سال ۸۸، در ملاقات با اصول‌گرایان که خواهان سهمخواهی از وی در انتخابات ریاست جمهوری بودند گفته بود: «من قلم کسی را که بخواهد از دیوارهای این کاخ وارد ریاست جمهوری بشود، خرد میکنم» و مدعی شده بود که نیازی به حمایت اصول‌گرایان ندارد و خودش به تنهایی، آرای مردم را کسب خواهد کرد.
این هبوط تدریجی با لغو مراسم نوروز کلیک خورد. مراسمی که می‌خواستند در نیویورک و تختجمشید برگزار کنند و در حقیقت، یک برنامه تبلیغاتی برای آقای مشایی در پمپاژ بحث مکتب ایرانی و ارتباط با ایرانیان مقیم خارج بهشمار میرفت. هر دوی این مراسم لغو شدند. اگر دقت کنیم، بهنظر می‌رسد قدرتی که آقای احمدی‌نژاد با چک سفیدامضا در دوره اول ریاست جمهوری داشت، بهپایان رسیده است.
مرحله بعدی چیست؟
ایشان از آن بهشت قدرت رانده می‌شود، ولی بهتدریج و بدون اینکه اقدام حادی انجام بدهد. چنین اقدامی می‌تواند این مرحله را برای آقای احمدی‌نژاد تشدید کند.
اگر بپذیریم که موقعیت جدیدی در تقابل میان محمود احمدی‌نژاد و اصول‌گرایان پیش آمده، مماشاتی که تاکنون در مقابل او شده، چه معنایی داشته است؟ چرا اصول‌گرایان بعد از تجربه دوره اول، دوره دوم هم او را پذیرفتند و تا الان هم به ظاهر مماشات کرده‌اند؟
مسئله این است که آقای احمدی‌نژاد سعی میکرد جناح اصولگرا را از «هیولای اصلاحطلبها» بترساند و بگوید که هر نوع برخورد با او و دولتش، خود اصول‌گرایان و رهبری را زیر علامت سئوال می‌برد. چون ادعای اصول‌گرایان این بود که ایشان ۲۴ میلیون رأی آورده است.
آقای احمدی‌نژاد با گرو گرفتن در این قضیه و با گروگان گرفتن نهادهای قدرت در مورد مسئله هدفمندی یارانهها که اگر این دولت تضعیف بشود یا شکست بخورد، شورشهای شهری رخ خواهد داد و علاوه بر آن، با جاخالی دادن تمام مسائل خشونتبار بعد از انتخابات به سمت رهبری و نهاد قوه قضاییه، سعی میکرد آنها را از این زاویه بترساند و خود را به عنوان تنها کارت بازی در دست نهادهای قدرت قرار بدهد.
چرا الان باید ترس اصول‌گرایان ریخته باشد؟
فشاری که از مسئله احیای اصلاحطلبها وجود داشت یا احتمال خیزش اصلاحطلبها به عنوان یک قدرت که بتواند تغییراتی ایجاد کند، کاهش پیدا کرده است. با افزایش قیمت نفت هم شانس موفقیت طرح هدفمندی یارانهها افزایش پیدا میکند. در چنین وضعیتی، دولت دیگر آنقدر قدرت ندارد.
نکته دوم هم جاخالیهایی است که آقای احمدی‌نژاد و آقای مشایی بعد از انتخابات در مورد وضعیت دولت نسبت به نهادهای دیگر، چه در ارتباط با خشونت‌ها و چه در ارتباط با نزاعهای سیستم داده بودند. آقای مشایی مدعی شده بود که نزاع بین رهبری و آقای رفسنجانی است و دولت دارد با زیرکی کارش را انجام میدهد؛ یعنی دارد جاخالی میدهد که بسیار مورد انتقاد واقع شده بود.
چنین تصویری باعث شد نهادهای قدرت حس کنند این نوع کارت سفید دادن به آقای احمدی‌نژاد، نه تنها کمکی به حل مسائل نظام نمی‌کند، بلکه می‌تواند مسائل آن را تشدید کند.
روشی که آقای احمدی‌نژاد در حوزه امنیتی، در زمینه تغییرات سریع در درون سیستم و بارگذاری نیروهای جدید یا نیروهای وابسته به آقای مشایی (با توجه به سابقه حضور ایشان در وزارتخانه)، بهکار برده از جمله عوامل برخورد امروز اصول‌گرایان است.
تاکید اصول‌گرایان بر این است که آقای مصلحی به علت دخالتهای آقای مشایی در مسئولیتهای ایشان استعفا کرده‌اند. اگر این ارزیابی درست است، این دخالتها در چه مواردی بوده و اصلاً چگونه آغاز شده است؟ چون آقای مصلحی هم بعد از آقای اژه‌ای، منتخب آقای احمدی‌نژاد بودند.
در دوره اول ریاست جمهوری آقای احمدی‌نژاد، آقای اژه‌ای به خاطر سوابقی که در قوه قضاییه، وزارت اطلاعات و سوابق حوزویای که داشت، بسیار از موضع بالا برخورد میکرد و آقای احمدی‌نژاد توانایی نفوذ در وزارتخانه را نداشت.
در حوادث بعد از انتخابات هم با اینکه مسئله اعتراضات انتخاباتی متوجه آقای احمدی‌نژاد و اصلاً شخص او بود، آقای احمدی‌نژاد فرافکنی کرد و آن را متوجه اشتباهات وزارت اطلاعات در پیشبینی حوادث بعد از انتخابات کرد. او با روش خاصی که همیشه انجام میدهد، کاری کرد که آقای اژه‌ای برکنار بشود. ایشان را عزل کرد و سعی کرد وزارتخانه را در جهت منافع خود و آقای مشایی پیش ببرد.
انتخاب آقای مصلحی از این بابت بود که آقای مصلحی پیش از انتخابات ۸۸ و زمانی که در اوقاف بود، از آقای احمدی‌نژاد حمایتهای مادی و معنوی میکرد و فکر میکرد می‌تواند به راحتی با آقای احمدی‌نژاد کار کند. آقای احمدی‌نژاد قبل از انتخابات، قولهایی در این زمینه به آقای طائب داده بود.
ولی آقای مصلحی در عمل متوجه شد که اگر بخواهد به منویات آقایان احمدی‌نژاد و مشایی گوش بدهد، آن موقع از رهبری فاصله خواهد گرفت. با توجه به اینکه ایشان خود را مخدوم رهبری می‌داند، یعنی می‌داند که باید منویات رهبری را در وزارتخانه اجرا کند، اوایل این اعمال نفوذ و موردچینی آقای مشایی را نادیده گرفت و سعی کرد آن را جدی نگیرد. ولی بهتدریج با توجه به نزدیک شدن انتخابات و تقاضاهایی که از ایشان می‌شد که باید این بار لبه حذف را متوجه اصول‌گرایان منتقد آقای احمدی‌نژاد کند، دیگر وارد این بازی نشد.
در برخورد با اصلاح‌طلبان و حتی در نقد آقای رفسنجانی هم، آقای مصلحی سخنان لازم را گفت و برخورد انجام داد، اما در این قسمت دیگر حاضر نشد همراهی کند و در عین حال سعی کرد در مقابل نیروهایی که از سمت آقای مشایی، سر این قضیه، گماشته می‌شود، مقاومت کند.
این وضعیت باعث شد که کار گره بخورد و چون آقای مصلحی بهخوبی فهمیده بود که آقای احمدی‌نژاد رفتنی است و رهبری ماندنی است، طبیعی بود که از جنبه محاسبهسنجی صنفی و همچنین از جنبه اعتقادی، به سمت رهبری برود.
در این موقعیت، بر اساس شناختی که از آقای احمدی‌نژاد، عملکرد و سیاستهایش وجود دارد٬ شما فکر می‌کنید او چه روشی را پیش بگیرد؟
تجربه نشان داده است که در این نوع موارد، آقای احمدی‌نژاد مدتی سکوت میکند، ولی بعد واکنشهایی یا در حوزه‌های دیگر و یا در همین حوزه نشان میدهد.
مثلاً ممکن است در کابینه با آقای مصلحی برخوردهای تندی کند، یا در حوزه‌های دیگر واکنشهایی نشان بدهد و برای جناحهای سیاسی مقابلش خط و نشان بکشد؛ آنهم به جز اینکه بتواند سهمخواهی لازم را در انتخابات مجلس بگیرد. سهمی هم که ایشان میخواهد، حداقل ۵۰درصد است، ولی بعید میدانم بازیها، آنطور که ایشان میخواهد پیش برود.
مضاف بر اینکه بخشی از این موارد هم بستگی به شانس و اقبال آقای احمدی‌نژاد دارد. مثلاً فرض کنید بحران خاورمیانه شدت بگیرد و قیمتهای نفت بالا برود. یا در مورد بحرانهای ایران و مسئله هسته‌ای، مشکلات بینالمللی جدی آغاز بشود که آن موقع مسئله دولت کمرنگ و فشار روی دولت کمتر بشود.
بدشانسی آقای احمدی‌نژاد اما این است که این فاکتورها رخ ندهد و آن موقع اگر آقای احمدی‌نژاد بخواهد روش گذشته خودش را پیش ببرد یا دچار این توهم بشود که آرای سال ۸۴ یا ۸۸ صرفاً متعلق به نظرات، دیدگاهها و کاراکتر خودش است و نهادهای قدرت هیچ نقشی در پیروزی ایشان نداشتهاند، چه در بسیج نیرو، چه در حمایت سیاسی و چه در فضاسازی افکار عمومی…
منظورتان جناحهای مختلف اصولگرا هم هست؟
بله؛ نهادهای قدرت و جناحهای مختلف اصولگرا. الان تصور آقای احمدی‌نژاد این است که چه در انتخابات ۱384 و چه در انتخابات سال ۱۳۸۸، با شخصیت و با دیدگاههای خودش به قدرت رسیده و در حقیقت اصولگراها به آقای احمدی‌نژاد احتیاج دارند. یعنی نظام محتاج آقای احمدی‌نژاد است و احمدی‌نژاد محتاج نظام نیست.
اگر دچار این توهم بشود و فاکتورهایی که برشمردم، به نفعش عمل نکند، ممکن است رهبری مانند گذشته بگوید ریاست جمهوری اختیارات خودش را دارد و مجلس هم اختیارات خودش را. مجلس اگر بخواهد می‌تواند استیضاح کند. آن موقع ممکن است مانع جدیای در مورد استیضاح بهکار نبرند. این مسئلهای است که آقای احمدی‌نژاد با آن مواجه است.
حتی ممکن است قوه قضاییه با توجه به تخلفات زیادی که در مورد مسائل بودجه و غیره هست، آنها را در جهت عدم کفایت ریاست جمهوری علم کند.
فکر می‌کنید شخص محمود احمدی‌نژاد چنین روندی را پیشبینی میکند و در مقابل آن چه اندیشهای دارد؟
آقای احمدی‌نژاد برای اینکه با این مسئله روبه‌رو نشود، از الان شروع کرده به جمع‌آوری اسناد و مدارک در مورد رقبای خودش در مجلس، در قوه قضاییه و حتی افرادی که منتسب به رهبری هستند. آقای احمدی‌نژاد و مشایی دارند این سندها را جمع‌آوری می‌کنند که اگر با آن وضعیت روبه‌رو شدند، جنگ اسناد را شروع کنند.
اسنادی در مورد مفاسد اقتصادی که آقای احمدی‌نژاد همیشه وعده آن را میدادند؟
بله؛ در حقیقت پالیزدارهای دو و سه ممکن است ظهور پیدا کنند، به عنوان سیاستی که آقای احمدی‌نژاد برای مقابله، پیش می‌برد.
تحریم ماموران و معذوران
هوشیار حسینی
پس از انتظاری نه چندان طولانی، اتحادیه اروپا فهرست به نسبت بلندبالایی از مقامات جمهوری اسلامی منتشر کرد که مورد تحریم این اتحادیه قرار گرفته‌اند. اتحادیه اروپا از تمام اعضای خود درخواست کرده است دارایی‌ها و اموال این افراد را توقیف کنند و در هنگام صدور ویزا، فهرست تحریمی‌ها را در نظر داشته باشند.این فهرست، تعدادی از فرماندهان نظامی، شماری از قضات و مسئولین دادگستری و چهارتن از مسئولان زندان‌ها را در برمی‌گیرد. بدون شک تمام افراد نامبرده، از عوامل سرکوب و شکنجه و بازداشت و اعدام مخالفان هستند، اما هیچکدام به تنهایی قادر به آمریت سرکوب‌های اخیر نبوده‌اند. حتی فرماندهان قدرتمندی مانند «احمدی مقدم» و «عزیز جعفری» نمی‌توانند بدون توجه به دستور مقامات بالاتر یا تصمیم‌گیری‌های شورای عالی امنیت ملی، خودسرانه اقدام به سرکوب مخالفان کرده باشند. آنها در مصاحبه‌های‌شان، به طور مکرر خود را مطیع منویات «رهبری» و پاسدار نظام معرفی کرده‌اند و به تلویح، یا به صراحت، شانه از بار آمریت کشتار‌ها خالی کرده‌اند. بنابراین همانگونه که یک سرباز می‌تواند به دلیل انجام وظیفه سربازی از زیر بار بسیاری از اشتباهات نظامی شانه خالی کند، فرماندهان سپاه و نیروی انتظامی هم، مسئولیت را برحسب سلسله مراتب، به مقام‌های بالاتر ارجاع می‌دهند.
در رابطه با قضات دادگستری‌ها، مسئولیت آنها به مراتب سبک‌تر و نامشخص‌تر است. پس از وقوع کودتای انتخاباتی و قلع و قمع و بازداشت گسترده معترضان، اکنون بر همگان آشکار شده است که قضات دادگستری و قوه قضاییه از بازجویان و مسئولان دستگاه اطلاعات و سپاه پاسداران تبعیت می‌کنند. قضات دادگستری بدون توجه به احکام از پیش نگاشته شده ماموران اطلاعات و سپاه، نمی‌توانند حکمی برای متهم صادر کنند. با در نظر گرفتن سلسله مراتب قانونی، مسئولیت احکام ناعادلانه اعدام و بازداشت، به رئیس قوه قضاییه بازمی‌گردد. او فردی است که توسط شخص اول نظام منصوب شده و مسئول عملکرد نادرست افرادی است که تحت مدیریت او انجام وظیفه می‌کنند.
نقش قضات دادگستری در شرایط کنونی، مانند نقش یک مامور اجرای حکم است. همانگونه که یک مامور اجرای حکم اعدام، کارش تنها انداختن طناب به گردن محکوم و لگد زدن به چهارپایه است، قضات دادگستری نیز در پرونده‌های سیاسی یک مجری ساده بیش نیستند.
در فهرست تحریمی‌های اتحادیه اروپا، هیچ نامی از آمران و مسئولین بالاتر سرکوب‌ها برده نشده است. در این فهرست نمایشی، نامی از فرمانده کل قوا، آیتالله علی خامنهای که مسئول تمام حوادث اخیر است دیده نمی‌شود. شاید اتحادیه اروپا نخواسته است تا مرز قطع رابطه با نظام جمهوری اسلامی پیش برود که قابل درک است. حتی عدم قرار دادن رئیس دولت کودتا نیز می‌تواند توجیه قانع‌کننده دیپلماتیک داشته باشد، اما محافظه‌کاری این فهرست تاحدی غلیظ شده است که حتی به حریم رهبری و رئیس جمهوری نزدیک نمی‌شود.
بر پایه گزارش‌های مکرر و مستند فراوان، اشخاصی همچون سردار وحید و مجتبی خامنهای از مدیران مستقیم دستگاه سرکوب نظام هستند که مجموعه‌ای از فرماندهان نظامی و مسئولین دولتی و امنیتی را در سرکوب‌های اخیر مدیریت کرده‌اند. همچنین وزیر اطلاعات دولت کودتا، حیدر مصلحی، یکی از مسئولان بلندپایه جمهوری اسلامی است که دستگاه تحت مسئولیتش، صدها مورد قتل و بازداشت و شکنجه را مرتکب شده است. در این فهرست ناقص، که گویا برای فریب فعالین حقوق بشر تهیه شده است، حتی اشاره‌ای به وزارت اطلاعات و مسئول آن نشده است. رئیس قوه قضائیه نیز همچون وزیر اطلاعات دولت کودتا از این فهرست پر طمطراق جسته است.
مشکلی اصلی فهرست تحریم این است که هرکدام از افراد نامبرده در فهرست را تنها می‌توان با یک حکم ساده اداری و حکومتی از کار برکنار کرد و به قول معروف آب هم از آب تکان نمی‌خورد. در واقع این فهرست راه را برای مذاکره در مورد نقص حقوق بشر با مسئولان ایرانی باز گذاشته است. جمهوری اسلامی می‌تواند با برکناری دائمی یا موقتی هریک از اشخاص نامبرده، خود را ملزم به رعایت موازین حقوق بشر نشان دهد. اگر چنین اقدامی از سوی ایران صورت بگیرد، اتحادیه اروپا وادار خواهد شد از گام بزرگ یا کوچک ایران در پای‌بندی به حقوق بشر تجلیل کند، اما در عالم واقع هیچ اتفاق خاصی نیفتاده است و تنها چند قاضی ناشناخته دادگستری به جای قضات ناشناخته قبلی گماشته شده‌اند.
الزام اتحادیه اروپا به مصادره دارایی‌های این افراد نیز خود داستان دیگری است که جنبه‌های فکاهی آن بر جدیت آن غلبه میکند.
با اینکه بسیاری از مقامات ایرانی در خارج از کشور سرمایه‌های زیادی را انباشته کرده‌اند، اما میزان این سرمایه‌ها مشخص نیست. بعید به نظر می‌رسد از این پس کشورهای اتحادیه اروپا فهرست دارایی‌های این افراد را، توقیف شده یا نه، منتشر کنند. قوانین بسیار سختگیرانه‌ای در رابطه با اعلام دارایی‌های افراد به طور علنی وجود دارد و عبور از این قوانین کار ساده‌ای نخواهد بود. بنابراین ما هیچگاه نخواهیم فهمید چه مقدار از ثروت این اشخاص در کدام کشور اروپایی بلوکه شده است. در نتیجه اجرای این تحریم نیز با مشکل همراه خواهد شد. به این دلیل که نمی‌توان انتظار داشت با شفافیت کامل اجرا شود.
از طرفی، کمی خنده‌دار به نظر می‌رسد اگر به میزان سرمایه‌گذاری‌های رئیس بند ۳۵۰ زندان اوین در اروپا فکر کنیم. یکی از افرادی که اسمش در فهرست تحریمی‌ها قرار گرفته و با اینکه رئیس یکی از بند‌های یکی از زندانهای مشهور ایران است، نامش در کنار فرماندهان عالی‌رتبه سپاه قرار گرفته و ممکن است در همان سمت محدودی که دارد به ثروت‌های آنچنانی دست یافته باشد.
فکر نمی‌کنم هیچکدام از اشخاص این فهرست بتوانند با توجیه اینکه مامور بوده‌اند و معذور، از مسئولیت جنایت‌های‌شان بگریزند. صد البته یک نظام دیکتاتوری خشن، ماموران خشن را به کار می‌گمارد اما بررسی جنایت‌های‌شان مقوله‌ای جدا از آمریت دارد. فهرست تحریم‌ها، ماموران و معذوران حکومتی را هدف قرار داده است و به آسانی از کنار آمران جنایت علیه بشریت گذشته است.
برای اینکه بفهمیم این فهرست تحریم تا چه اندازه مسخره و نمایشی و فریبکارانه است، کافی است به عنوان یک ایرانی آگاه و معترض به شرایط کنونی کشور، قلم و کاغذی برداریم و فهرست انتخابی خود را بنویسیم. چه کسانی را واجد شرایط تحریم می‌دانیم و چگونه آنها را برحسب سبک یا سنگین بودن مسئولیت‌شان در سرکوب‌ها طبقه‌بندی می‌کنیم. من فهرست خودم را نوشته‌ام. تفاوت زیادی با فهرست پیشنهادی اتحادیه اروپا دارد.
در فهرست پیشنهادی من، افراد کمتری ردیف شده‌اند. سعی کرده‌ام مبنای انتخابم همان معیار‌های حقوق بشری باشد که در اعلامیه جهانی قید شده‌اند و اتحادیه اروپا نیز به آنها پایبند است. در این فهرست من تلاش کرده‌ام تنها به حقوق بشر در ایران جمهوری اسلامی استناد کنم، اما در فهرست اتحادیه اروپا، بازی با مسئله حقوق بشر، مبنا قرار داده شده است. آنها این فهرست را برای آغاز یک بازی جدید با حکومت ایران تنظیم کرده‌اند؛ بازی تازه‌ای به موازات بازی مذاکرات هسته‌ای با ایران، که سال‌هاست ادامه دارد و به این زودی‌ها هم به آخر نخواهد رسید.
در همین رابطه:
اتحادیه اروپا و حقوق بشر در ایران
دادستان تهران: فرد توهين‌کننده به فائزه هاشمی بار ديگر بازداشت شد
عباس جعفری دولت‌آبادی گفت يکی از عوامل فيلم «ظهور نزديک است» دستگير شد. وی اعتصاب غذای زندانيان سياسی را تکذيب کرد.
به گزارش خبرگزاری‌های ايران، عباس جعفری دولت‌آبادی، دادستان تهران، امروز درباره پرونده فيلم «ظهور بسيار نزديک است»، توهين به فائزه هاشمی رفسنجانی، فرزند اکبر هاشمی رفسنجانی، رئيس شورای نگهبان و همچنين اعتصاب غذای زندانيان سياسی اظهار نظر کرد.
جعفری دولت‌آبادی گفت در مورد سیدی فيلم «ظهور بسيار نزديک است» علما و مراجع دينی اعتراضات بسياری کردند و تهيه‌کنندگان آن فکر نمی‌کردند با واکنش علمای دينی روبه‌رو شوند.
دادستان تهران گفت که دستگاه قضائی با اين موضوع با «کمی تأنی» برخورد کرد تا «حمايت معنوی» را به‌دست آورد.
وی افزود: «انتشار کذب در هر حوزه‌ای که باشد و پرداختن به مطالبی که موجب ترديد در اعتقادات مردم شود حتمأ جرم است و ورود دادستانی نيز بر همين مبنا بوده است.»
جعفری دولت‌آبادی با بيان اينکه دو اتهام «توزيع سیدی بدون مجوز» و «نشر اکاذيب به قصد تشويش اذهان عمومی» برای يکی از عوامل اين فيلم پيش‌بينی شده، گفت: «فعلأ يکی از عوامل اين سیدی بازداشت است و تحقيق در مورد ساير متهمان ادامه دارد.»
جعفری دولت‌آبادی گفت در مورد سیدی فيلم «ظهور بسيار نزديک است» علما و مراجع دينی اعتراضات بسياری کردند و تهيه‌کنندگان آن فکر نمی‌کردند با واکنش علمای دينی روبه‌رو شوند.
دادستان تهران گفت که دستگاه قضائی با اين موضوع با «کمی تأنی» برخورد کرد تا «حمايت معنوی» را به‌دست آورد.
وی افزود: «انتشار کذب در هر حوزه‌ای که باشد و پرداختن به مطالبی که موجب ترديد در اعتقادات مردم شود حتمأ جرم است و ورود دادستانی نيز بر همين مبنا بوده است.»
جعفری دولت‌آبادی با بيان اينکه دو اتهام «توزيع سیدی بدون مجوز» و «نشر اکاذيب به قصد تشويش اذهان عمومی» برای يکی از عوامل اين فيلم پيش‌بينی شده، گفت: «فعلأ يکی از عوامل اين سیدی بازداشت است و تحقيق در مورد ساير متهمان ادامه دارد.»
دو روز پيش تارنمای برنا متعلق به سازمان ملی جوانان ايران به نقل از «منابع آگاه» خبر داده بود که علی اصغر سيجانی کارگردان اين فيلم دستگير شده است.
غلام‌حسين محسنی اژه‌ای، دادستان کل و سخنگوی قوه قضائيه ايران نيز در همين روز از پی‌گيری قضايی فيلم «ظهور بسيار نزديک است» خبر داد.
در چند هفته اخير، انتشار فيلم مستند «ظهور بسيار نزديک است» واکنش‌های تندی را در پی داشته است. در اين فيلم گفته شده است که «به‌زودی دوازدهمين امام شيعيان ظهور میکند.»
آيت‌الله ناصر مکارم شيرازی از مراجع تقليد شيعه، انتشار اين فيلم را «مشکوک» توصيف کرد و روزنامه کيهان که مدير آن را آيت‌الله علی خامنهای، رهبر جمهوری اسلامی ايران منصوب میکند، در سرمقاله‌ای با انتقاد از اين فيلم نوشت که اين فيلم با هدف «تبليغات انتخاباتی» ساخته شده است.
همچنين روزنامه جمهوری اسلامی، نزديک به اصول‌گرايان نيز اين فيلم را نتيجه «ترويج هاله نورها» دانست.
جعفری دولت‌آبادی در ادامه سخنان خود با بيان اينکه عواملی که در تهيه و پشتيبانی مالی اين سیدی نقش داشتند هنوز شناسايی نشده‌اند، افزود: «هفت ميليون برای تهيه اين سیدی هزينه شده است ولی بر اساس گزارش‌های اعلامی اين ميزان بيشتر از آن چيزی است که مطرح می‌شود. توزيع گسترده دو ميليون نسخه سیدی در کشور بر اساس نقل‌هايی که شده، بيشتر از اين‌ها هزينه دارد.»
دادستان تهران افزود تهيه‌کنندگان اين سیدی وابسته بودن خود به جايی را تکذيب کرده‌اند «ولی چنين کار گسترده‌ای حداقل بدون کار سازمانی مشخصی نمی‌توانسته صورت گيرد.»
جعفری دولت‌آبادی در بخش ديگری از سخنان خود در مورد پرونده توهين به فائزه هاشمی، بدون بردن نام سعيد تاجيک، فرد توهين‌کننده، گفت که وی پيش از نوروز بازداشت شد اما اظهار پشيمانی کرد و قبل از عيد آزاد گرديد.
دادستان تهران افزود: «انتشار مطالب وی برای ما بسيار جای تعجب داشت... جای تعجب بود که چرا مجددأ حرف‌هايی زده که موجب تأسف مردم و مسئولان شده است.»
غلام‌حسين محسنی اژه‌ای، دادستان کل و سخنگوی قوه قضائيه ايران نيز در همين روز از پی‌گيری قضايی فيلم «ظهور بسيار نزديک است» خبر داد.
در چند هفته اخير، انتشار فيلم مستند «ظهور بسيار نزديک است» واکنش‌های تندی را در پی داشته است. در اين فيلم گفته شده است که «به‌زودی دوازدهمين امام شيعيان ظهور میکند.»
آيت‌الله ناصر مکارم شيرازی از مراجع تقليد شيعه، انتشار اين فيلم را «مشکوک» توصيف کرد و روزنامه کيهان که مدير آن را آيت‌الله علی خامنهای، رهبر جمهوری اسلامی ايران منصوب میکند، در سرمقاله‌ای با انتقاد از اين فيلم نوشت که اين فيلم با هدف «تبليغات انتخاباتی» ساخته شده است.
همچنين روزنامه جمهوری اسلامی، نزديک به اصول‌گرايان نيز اين فيلم را نتيجه «ترويج هاله نورها» دانست.
جعفری دولت‌آبادی در ادامه سخنان خود با بيان اينکه عواملی که در تهيه و پشتيبانی مالی اين سیدی نقش داشتند هنوز شناسايی نشده‌اند، افزود: «هفت ميليون برای تهيه اين سیدی هزينه شده است ولی بر اساس گزارش‌های اعلامی اين ميزان بيشتر از آن چيزی است که مطرح می‌شود. توزيع گسترده دو ميليون نسخه سیدی در کشور بر اساس نقل‌هايی که شده، بيشتر از اين‌ها هزينه دارد.»
دادستان تهران افزود تهيه‌کنندگان اين سیدی وابسته بودن خود به جايی را تکذيب کرده‌اند «ولی چنين کار گسترده‌ای حداقل بدون کار سازمانی مشخصی نمی‌توانسته صورت گيرد.»
جعفری دولت‌آبادی در بخش ديگری از سخنان خود در مورد پرونده توهين به فائزه هاشمی، بدون بردن نام سعيد تاجيک، فرد توهين‌کننده، گفت که وی پيش از نوروز بازداشت شد اما اظهار پشيمانی کرد و قبل از عيد آزاد گرديد.
دادستان تهران افزود: «انتشار مطالب وی برای ما بسيار جای تعجب داشت... جای تعجب بود که چرا مجددأ حرف‌هايی زده که موجب تأسف مردم و مسئولان شده است.»
سعيد تاجيک فردی که سال گذشته به فائزه هاشمی و برخی از اعضای خانواده هاشمی توهين کرد و فيلم آن بر روی اينترنت منتشر شد٬ چندی پيش در گفت‌وگو با تارنمای روز‌آنلاين ضمن تأييد بازداشت و سپس آزادی خود و اينکه در زندان اعتصاب غذا کرده بود؛ بار ديگر به برخی مقام‌های بلندپايه حکومتی و قوه قضائيه حمله کرد.
دادستان تهران با اشاره به همين گفت‌وگو اعلام کرد که اين فرد به دليل توهين بار ديگر احضار شد و بازداشت گرديد.
وی افزود نفر دوم اين پرونده که فيلم را تهيه کرده، پيش از نوروز بازداشت شد و هنوز آزاد نشده است. دادستات تهران افزود تحقيقات از وی رو به پايان است و احتمال دارد که آزاد شود.
از عباس جعفری دولت‌آبادی در مورد اعتصاب غذای زندانيان پرسيده شد که وی آن را تکذيب نمود و گفت: «تا جايی که من اطلاع دارم اعتصاب غذايی وجود نداشته است. قضات و دوستان ما مرتب به زندان‌ها سرکشی می‌کنند.»
پيش از اين وب‌سايت‌های مخالف حکومت ايران خبر داده بودند که گروهی از زندانيان سياسی زندان رجايی‌شهر کرج در اعتراض به «وضعيت نامناسب» خود در اين زندان از روز يک‌شنبه ۲۱ فروردين‌ماه دست به اعتصاب غذا زده بودند.
اين گروه از زندانيان پس از سه روز با قطع موقت اعتصاب خود در بيانيه‌ای اعلام کردند که در آينده به شکل پراکنده و در روزهای خاص به اعتصاب خود ادامه خواهند داد.
همچنين گفته می‌شد که فخرالسادات محتشمی‌پور، همسر مصطفی تاج‌زاده از زندانيان سياسی ايران و عضو جبهه مشارکت که در جريان بازداشت‌های دهم اسفندماه سال گذشته دستگير شده بود نيز در روزهای نوروز دست به اعتصاب غذا زده بود.
دادستان تهران با اشاره به همين گفت‌وگو اعلام کرد که اين فرد به دليل توهين بار ديگر احضار شد و بازداشت گرديد.
وی افزود نفر دوم اين پرونده که فيلم را تهيه کرده، پيش از نوروز بازداشت شد و هنوز آزاد نشده است. دادستات تهران افزود تحقيقات از وی رو به پايان است و احتمال دارد که آزاد شود.
از عباس جعفری دولت‌آبادی در مورد اعتصاب غذای زندانيان پرسيده شد که وی آن را تکذيب نمود و گفت: «تا جايی که من اطلاع دارم اعتصاب غذايی وجود نداشته است. قضات و دوستان ما مرتب به زندان‌ها سرکشی می‌کنند.»
پيش از اين وب‌سايت‌های مخالف حکومت ايران خبر داده بودند که گروهی از زندانيان سياسی زندان رجايی‌شهر کرج در اعتراض به «وضعيت نامناسب» خود در اين زندان از روز يک‌شنبه ۲۱ فروردين‌ماه دست به اعتصاب غذا زده بودند.
اين گروه از زندانيان پس از سه روز با قطع موقت اعتصاب خود در بيانيه‌ای اعلام کردند که در آينده به شکل پراکنده و در روزهای خاص به اعتصاب خود ادامه خواهند داد.
همچنين گفته می‌شد که فخرالسادات محتشمی‌پور، همسر مصطفی تاج‌زاده از زندانيان سياسی ايران و عضو جبهه مشارکت که در جريان بازداشت‌های دهم اسفندماه سال گذشته دستگير شده بود نيز در روزهای نوروز دست به اعتصاب غذا زده بود.
کويت اخراج ديپلمات‌های ايران را تأييد کرد
به گزارش خبرگزاری فرانسه، شيخ محمد الصباح، وزير امور خارجه کويت در ابوظبی گفت که اين ديپلمات‌ها به اتهام «جاسوسی» از کويت اخراج شده‌اند. وی از تعداد اين ديپلمات‌ها چيزی نگفت.
وزير امور خارجه کويت در روز ۱۱ فروردين‌ماه جاری خبر داده بود که دولت اين کشور از سه ديپلمات ايرانی خواسته است به خاطر ارتباط با شبکه جاسوسی کشف‌شده در آن کشور، خاک کويت را ترک کنند.
وی گفت: «اين شبکه جاسوسی با سپاه پاسداران ايران در ارتباط بود.»
اين تصميم دو روز پس از آن اعلام شد که دادگاهی در کويت دو ايرانی و يک کويتی را به جرم جاسوسی به اعدام محکوم کرده بود.
دولت کويت اين افراد را متهم ساخته بود که برای سپاه پاسداران ايران از پايگاه‌های کويتی و آمريکايی در خاک کويت اطلاعات جمع‌آوری می‌کرده‌اند.
رسانه‌های کويتی نوشتند که اين متهمان در آغاز به اتهامات خود اعتراف کردند اما در دادگاه اتهامات خود را قبول نکرده و گفته‌اند زير شکنجه مجبور به اعتراف شده‌اند.
دادگاه اين افراد از ماه اوت سال گذشته به صورت غيرعلنی برگزار شده بود.
پس از خبر متلاشی شدن «شبکه جاسوسی ايران» در کويت برخی از نمايندگان مجلس اين کشور خواهان اخراج سفير ايران شدند.
جمهوری اسلامی ايران تا کنون همه اتهامات کويت را رد کرده و در واکنش به ادعاهای دولت کويت و بازگردانده شدن برخی ديپلمات‌های ايرانی، روز ۲۱ فروردين سه ديپلمات کويتی را اخراج کرد.
اخراج ديپلمات‌های ايران در شرايطی صورت گرفته است که روابط جمهوری اسلامی ايران و کشورهای عربی خليج فارس به تيرگی گراييده است.
پس از رويدادهای بحرين و اعتراضات خيابانی در اين کشور و سپس ورود نيروهای نظامی عربستان و امارات متحده عربی به اين کشور، جمهوری اسلامی ايران به‌شدت دولت بحرين را مورد انتقاد قرار داد.
وزيران امور خارجه کشورهای همکاری خليج فارس، متشکل از کشورهای عربستان سعودی، کويت، قطر، بحرين، عمان و امارات متحده عربی در واکنش به مواضع ايران در نشست خود در رياض، پايتخت عربستان، بيانيه‌ای منتشر ساختند و در آن از «دخالت ايران در امور داخلی و توطئه‌چينی عليه امنيت ملی» به شدت انتقاد نمودند.
بازداشت يکی از رهبران مخالفان در سوريه
به گزارش آسوشيتدپرس، مأموران امنيتی سوريه، محمود عيسی، يکی از رهبران مخالفان حکومت اين کشور را در منزل وی واقع در شهر حمص بازداشت کردند.
به گفته فعالان سياسی اين دستگيری در جريان يورش شب گذشته صورت گرفته است.
بازداشت محمود عيسی تنها پس از گذشت چند ساعت از لغو قانون وضعيت فوق‌العاده در سوريه، يکی از خواسته‌های اصلی مخالفان حکومت بشار اسد، به وقوع پيوست.
عبدالکريم ريحاوی، دبيرکل ليگ دفاع از حقوق بشر سوريه امروز اعلام کرد که مأموران امنيتی، محمود عيسی را پس از گفت‌وگوی تلويزيونی شب گذشته وی با شبکه الجزيره بازداشت کرده‌اند.
عبدلکريم ريحاوی با بيان اينکه دستگيری محمود عيسی «بازداشتی خودسرانه» است اظهار اميدواری کرد که اين فعال سياسی پس از امضای لايحه لغو قانون وضعيت فوق‌العاده توسط بشار اسد، رئيس جمهوری سوريه، از زندان آزاد شود.
به گفته مازون درويش، از مدافعان دمکراسی در سوريه، مصاحبه عيسی با الجزيره خشم مقامات محلی در حمص را برانگيخته است.
روز گذشته دولت سوريه لايحه‌ای را به تصويب رساند که بر اساس آن قانون وضعيت فوق‌العاده که از سال ۱۹۶۳ بر اين کشور حاکم است لغو گرديد.
بشار اسد، رئيس جمهوری سوريه، پيش از آنکه اين لايحه به مورد اجرا گذاشته شود می‌بايست آن را به امضا رساند.
قانون وضعيت فوق‌العاده آزادی‌های مدنی در جامعه را به شکل قابل ملاحظه‌ای کاهش می‌داد؛ آزادی تجمع و تظاهرات را محدود می‌ساخت و اجازه بازداشت «مظنونان و تهديدکنندگان امنيت کشور» را می‌داد.
همچنين قانون وضعيت فوق‌العاده به حکومت اجازه می‌داد تا رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی تحت نظارت قرار گيرند.
از سوی ديگر کابينه دولت سوريه طرح دو قانون را به تصويب رسانده است که بر اساس آنها حق تظاهرات آزاد خواهد بود و دادگاه‌های امنيتی دولتی لغو خواهند شد.
روز گذشته گزارش‌هايی از گردهمايی مخالفان حکومت در شهر حمص و تيراندازی نيروهای امنيتی به‌سوی مردم منتشر شد.
به گفته شاهدان عينی، پليس ابتدا با بلندگوهای خود با تجمع‌کنندگان ميدان «ساعت جديد» اين شهر سخن گفت و سپس نيروهای امنيتی وارد ميدان شده پس از پرتاب گاز اشک‌آور به روی مردم آتش گشودند.
گفته می‌شود در تيراندازی مأموران به سوی تجمع‌کنندگان چندين نفر کشته شده‌اند اما هنوز آمار دقيقی در اين رابطه منتشر نشده است.
اين گردهمايی از دوشنبه شب با حضور چند هزار نفر در ميدان «ساعت جديد» آغاز شده بود و شرکت‌کنندگان با خود چادر و مواد غذايی آورده و اعلام کرده بودند که «تا سرنگونی حکومت» در آنجا خواهند ماند.
آنها با الهام از تحولات مصر، ميدان «ساعت جديد» را به‌شکل نمادين «ميدان تحرير» می‌ناميدند.
به گفته نهادهای غيردولتی، از آغاز تظاهرات مخالفان در سوريه تاکنون بيش از ۱۳۰ نفر کشته شده‌اند.
